บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 900

หยู่เหวิยเทียนงงงัน รีบชี้แจง “เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ได้หมายความเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มี และรู้ว่าเจ้าดีต่อท่านพี่แปด” ฮองเฮายิ้ม เพียงแต่นัยน์ตาเฉยชาเป็นที่สุด “เพียงแค่ ท่านพี่แปดของเจ้าไม่ใช่คนปกติ เขาต้องการการปกป้อง ข้าเป็นมารดาของเขา ก็จะต้องปกป้องเขาให้ดีเป็นแน่ เพื่อเลี่ยงไม่ให้เขาถูกคนหลอกใช้แล้วโดยไม่รู้เรื่อง”

ในตาของหยู่เหวิยเทียนมีแววความโศกเศร้า “หม่อมฉันไม่ได้หลอกใช้ท่านพี่แปด”

ฮองเฮาหัวเราะ “สองสามปีมานี้ไม่ว่าข้าจะทำอย่างไรกับเจ้า ท่านพี่แปดของเจ้ามักจะพูดขอร้องให้เจ้าเสมอ ออกหน้าให้เจ้า ความคิดจิตใจของเขาบริสุทธิ์มาก แค่อยากทำดีต่อเจ้า จิตใจเช่นนี้ทำให้ข้าซาบซึ้ง ดังนั้น เจ้าจะมีการหลอกใช้เขาก็ดี ไม่มีก็ชั่ง ล้วนเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว นับตั้งแต่นี้ไปเส้นทางที่พวกเจ้าของพี่น้องต้องเดินไม่เหมือนกันแล้ว ไปมาหาสู่กันให้น้อยหน่อยก็ดี เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมีความคาดหวังต่อเจ้ามากเกินไปนักแล้วกลับกลายเป็นภาระของเจ้า เจ้าเป็นเด็กฉลาด จะต้องรู้ความหมายของข้าเป็นแน่ ถูกหรือไม่?”

หยู่เหวิยเทียนดวงตาละห้อย “หม่อมฉันรู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮามองดูเขา กล่าวปลอบโยน: “เช่นนั้นก็ดี ข้ารู้ว่าเจ้ารู้ความมาโดยตลอด ถูกต้องแล้ว ของเล่นเหล่านั้นที่เขามอบให้เจ้า ล้วนเป็นของที่เขาโปรดปรานเป็นที่สุด ไม่สามารถย่ำยีได้ตามใจชอบ ของเหล่านั้นสำหรับเจ้าแล้วไม่มีประโยชน์ใดๆ ก็อย่าเอาไปเลย เอาคืนกลับไปให้เขาเถอะ”

หยู่เหวิยเทียนได้ยินคำพูดเหล่านี้ ตกตะลึงก่อน จากนั้นก็คัดจมูก เหลือบตาขึ้นเข้าใกล้แล้วกล่าวขอร้อง: “เสด็จแม่ ของที่ท่านพี่แปดมอบให้ข้าข้าล้วนเก็บไว้อย่างดี ท่านโปรดให้หม่อมฉันเก็บไว้เถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ในดวงตาของฮองเฮามีความไม่พอใจเล็กน้อยแล้ว “ฮ่องเต้แต่งตั้งเจ้าเป็นอ๋องชินชุน คำว่าซุนคำนี้ เจ้ารู้ว่าอธิบายอย่างไรหรือไม่?”

หยู่เหวิยเทียนคุกเข่าลง กล่าวด้วยความจริงใจ: “เสด็จแม่ หม่อมฉันรับรอง หลังจากนี้จะพยายามไม่เข้าวังไปหาท่านพี่แปด แต่ของเหล่านี้ ก็ให้หม่อมฉันเก็บไว้เป็นที่ระลึก ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฮองเฮามองดูท่าทางต่ำต้อยเช่นนี้ของเขา ในใจแอบรู้สึกสบายขึ้นเล็กน้อยแล้ว “ข้าได้เตรียมของขวัญให้เจ้าแล้ว เจ้าเอาของขวัญเหล่านี้ออกจากวังไปก็ได้ ไปเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว”

“เสด็จแม่!” หยู่เหวิยเทียนร้อนใจเล็กน้อย ยืนขึ้นมาก้าวไปด้านหน้าก้าวหนึ่ง อยากพูดอีกสองสามประโยค แต่กลับถูกมือข้างหนึ่งของแม่นมข้างกายฮองเฮาขัดขวางไว้ กล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา: “อ๋องชินชุน คำว่าเหมาะสมสองคำนี้ยังต้องควบคุมให้ดีเพคะ เพิ่งจะได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องชินแล้วจะผยองอวดดีไม่เห็นฮองเฮาอยู่ในสายตาไม่ได้เพคะ”

“ข้าไม่ได้ผยอง......” เสียงของหยู่เหวิยเทียนสะอึกสะอื้น มองดูดวงตาที่เฉียบคมนั่นของแม่นม รู้ตัวว่าอธิบายก็ไร้ผล เสียงค่อยๆเงียบลงไป ถอยหลังไปก้าวหนึ่งคุกเข่า “หม่อมฉัน......ทูลลา!”

“เอาทองคำออกไป!” เสียงเรียบๆของฮองเฮาดังมาจากด้านหลังของเขา

หยู่เหวิยเทียนหันกลับไปอย่างสุดจะทน หอบทองคำแล้วเดินออกไป

ได้รับการเหยียดหยามเช่นนี้ แม้จะกลายเป็นความเคยชินแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งในก่อนหน้านี้ ฮองเฮาต้องการตัดการไปมาหาสู่ของเขากับท่านพี่แปดจริงๆ

อีกทั้ง หากว่าคืนของเหล่านี้กลับไปแล้ว ท่านพี่แปดจะผิดหวังเพียงไร นึกถึงใบหน้าที่ผิดหวังเสียใจของท่านพี่แปด ในใจของเขาก็เป็นทุกข์อย่างฉับพลัน เป็นครั้งแรกที่เริ่มต้องการต่อต้านฮองเฮาขึ้นมาด้วยความวู่วาม

หลังจากเขากลับไปแล้ว เอาของใส่ห่อ แล้วออกจากวังไปจวนอ๋องฉู่ทันที

หยู่เหวินเห้าเห็นเขาแบกห่อของใหญ่ๆใบหนึ่งเข้ามา คิดว่าเป็นของรักของหวงอะไร คิดไม่ถึงเปิดออกมาดูเป็นของเล่นบางอย่าง หยู่เหวิยเทียนก็ไม่กล้าพูดความจริง จึงบอกว่าตัวเองเอาออกมาจากวังเอามาวางไว้ที่นี่ชั่วคราว รอจนเวลาที่สามารถย้ายเข้าจวนได้ค่อยมาเอากลับไป

หยู่เหวินเห้ายังทำเหมือนเขาเป็นเด็กน้อย ชอบของเล่นเห็นเหมือนเป็นของล้ำค่าก็ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย ตอนเป็นเด็กใครไม่เห็นของเล่นสำคัญกว่าทองบ้าง?

หยู่เหวิยเทียนเอาอีกห่อหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ กล่าว อ้ำๆอึ้งๆ: “ท่านพี่ห้า ท่านช่วยข้า เก็บของเหล่านี้ไว้ ทองคำห้าร้อยชั่งนี้ก็ให้เป็นค่าความลำบากของท่าน”

หยู่เหวินเห้าเปิดออก ทองคำห้าร้อยชั่ง หนักอึ้งทับอยู่บนโต๊ะ เขาเลิกคิ้ว “ค่าความลำบากอะไร?”

“นี่เป็นของที่เสด็จพ่อประทานให้ข้า ไม่ใช่ของที่ข้าขโมยมา” หยู่เหวิยเทียนกล่าวอย่างระมัดระวัง

หยู่เหวินเห้าหยิบทองก้อนหนึ่งขึ้นมาดูครู่หนึ่ง “ใช่หรือ? เหล่านี้ล้วนเป็นทองคำในท้องพระคลัง ที่เสด็จพ่อประทานให้เจ้า หรือว่าไม่ได้เอาออกมาจากท้องพระคลังงั้นหรือ?”

หยู่เหวิยเทียนตะลึง “ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”