บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 921

เขานั่งลงแล้วอุ้มหยวนชิงหลิงขึ้นมาในอ้อมแขน "วันนี้ลูกสาวของเราเป็นเด็กดีว่าง่ายหรือไม่?"

“วันนี้ไม่งอแงสร้างปัญหาอะไรนัก” หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้มขณะลูบท้องของตัวเอง

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างปลาบปลื้มยินดีว่า "อย่างไรก็เป็นลูกสาวล่ะนะ รู้จักรักใคร่ห่วงใยท่านแม่"

หยวนชิงหลิงยกยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็แสดงสีหน้าโศกเศร้าขึ้นมา

“เป็นอะไรไปรึ? ใครทำให้เจ้าไม่มีความสุข ?” หยู่เหวินเห้าหอมแก้มนางไปฟอดใหญ่ ตอนนี้เจ้าหยวนอ้วนขึ้นมาบ้างแล้ว มีเนื้อมีหนังขึ้นมาจนแก้มยุ้ยดูนุ่มฟู ดูแล้วน่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด

“เรื่องหาเรือนหอให้สวีอีน่ะ วันนี้ไปดูเรือนมาหลายหลัง ทั้งเล็กทั้งแพงเลย”

“ก็ให้เขาอยู่ในจวนอ๋องต่อไปก็ได้แล้วไม่ใช่รึ ? ให้เรือนแยกเป็นเอกเทศเขาไปสักหลัง” หยู่เหวินเห้าเสนอแนะ

หยวนชิงหลิงปรายตามองเขา "ถ้าอย่างนั้น หากวันหน้าลูกสาวของเจ้าจะแต่งงาน แล้วลูกเขยจะต้องพาลูกสาวเจ้าไปอาศัยอยู่บ้านของเจ้านาย เจ้าจะยินดีหรือไม่ล่ะ?"

หยู่เหวินเห้าเลิกคิ้วขึ้น เบิกตาโพลงทันที “ไปมันไสหัวไปตายซะ! เรือนตัวเองสักหลังก็ไม่มี กล้ามาแต่งงานกับลูกสาวของข้าอย่างนั้นรึ?”

“ดังนั้น ทางตระกูลหยวนจะปล่อยให้อะซี่ต้องเนื้อต่ำใจได้อย่างไรล่ะ?” หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ “แค่คิดไม่ถึงว่าบ้านที่อยู่แถวๆ นี้จะมีราคาแพงถึงขนาดนี้ เป็นหลักหลายแสนเลยทีเดียว”

“หลายแสนตำลึง? สวีอีซื้อไม่ไหวแน่” หยู่เหวินเห้าอุ้มนางขึ้นไปบนเตียงอรหันต์ หาตำแหน่งเหมาะๆ ที่สบายที่สุดเพื่อให้นางเอนหลังนอนลงได้ ขณะที่เขาเอียงหูแนบที่ท้องนางเพื่อฟังการเคลื่อนไหวของลูกสาวที่อยู่ในนั้น

"ข้าอยากจะซื้อให้เขา"

“เจ้า? เงินหลายแสนตำลึงเจ้ายอมตัดใจจ่ายได้จริงๆ น่ะรึ?” หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้น จ้องมองนางด้วยท่าทางตกตะลึง

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า "หลักๆ เลยก็เพราะอะซี่นั่นล่ะ ข้าหวังว่านางจะได้อยู่ใกล้ข้ามากขึ้นสักหน่อย"

หยู่เหวินเห้าคิดไปคิดมา ก็เริ่มจะเห็นด้วย ที่แล้วมาอะซี่อยู่ข้างกายนางมาตลอด พอแต่งงานก็ต้องแยกจากกันไปแบบนี้ ก็ดูจะเป็นเรื่องที่โหดร้ายไปหน่อย นอกจากนี้ อะซี่ก็สามารถช่วยงานได้มากจริงๆ เพราะนางทั้งฉลาด วรยุทธ์ก็นับว่าดี เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นว่า “เช่นนั้นก็สร้างเองสักหลังเถอะ ทำไมถึงต้องซื้อเท่านั้นล่ะ? เป็นความคิดที่เหมาะสมหากจะสร้างเรือนที่ราคาอยู่ที่ราวๆ หมื่นตำลึงนะ”

“สร้างเองรึ? พวกเรามีที่ดินเสียที่ไหนกันล่ะ?” หยวนชิงหลิงมองหน้าเขา “ยิ่งไปกว่านั้น มันต้องอยู่ใกล้จวนของเรา ไม่ควรไกลจนเกินไป ถ้าห่างออกไปได้สักราวๆ สามช่วงถนนก็ยิ่งเหมาะสมที่สุดเลย”

“ไม่ต้องห่างกันสามช่วงถนนหรอก ที่หลังจวนของพวกเรา ไม่ใช่ว่ามีที่ดินอยู่ผืนหนึ่งหรอกรึ? นั่นเป็นที่ดินของตระกูลเราเอง แค่แบ่งออกมาสักส่วนหนึ่ง ก็สร้างเรือนบนนั้นได้แล้วล่ะ”

หยวนชิงหลิงดีใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ คว้าข้อมือของเขาไว้อย่างรวดเร็ว "ที่ดินด้านหลังจวนผืนนั้นเป็นของพวกเราอย่างนั้นรึ สวรรค์ ทำไมเจ้าไม่พูดให้เร็วกว่านี้ล่ะ ทำไมข้าถึงไม่เคยรู้เลย?"

“ แต่เดิมที่ดินผืนนี้ ข้าตั้งใจว่าจะสร้างเป็นลานฝึกวรยุทธ์ แต่ไม่ใช่เพราะว่าภายหลังมันเกิดเรื่องที่....เอ่อ... ที่....เอ่อ....นั่นล่ะ! ขึ้นมาหรอกรึ? สุดท้ายจึงต้องหยุดดำเนินการไป

หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างคลุมเครือ "เรื่องที่....เอ่อ... ที่....เอ่อ....นั่นล่ะ! มันคืออะไรกัน?"

“ เรื่องที่จวนเจ้าหญิงอย่างไรเล่า ” หยู่เหวินเห้าเบี่ยงหน้าออกไปอีกทาง “ พวกเราไม่ได้ตกลงกันแล้วหรอกหรือว่า จะไม่พูดถึงเรื่องนั้นกันน่ะ? ”

หยวนชิงหลิงร้อง “อ๋อ” รีบถามขึ้นว่า "ที่ดินผืนนั้นใหญ่แค่ไหนรึ?"

“ดูเหมือนว่าจะมีราวๆ ไม่สิบแปลงก็แปดแปลงกระมัง?” หยู่เหวินเห้าเองจำไม่ค่อยได้เหมือนกัน “เจ้าลองไปถามทังหยางเถอะ เขารู้ว่ามันมีพื้นที่ใหญ่แค่ไหน”

หยวนชิงหลิงรีบแปลงเป็นหน่วยวัดพื้นที่ในยุคปัจจุบันทันที ​​ที่ดิน 1 แปลงเท่ากับ 666 ตารางเมตร และ 10 แปลงคือ 6666 ตารางเมตร ถ้าใช้ที่ดินสองแปลงมาสร้างเรือนหนึ่งหลัง แปลว่าจะมีที่ดินราวๆ 1,000 ตารางเมตรซึ่งนับว่ามากเพียงพอแล้ว

“ข้าจะเรียกใต้เท้าทังให้มาจัดการเรื่องนี้ทันที”

หยู่เหวินเห้าจับมือนาง เอียงศีรษะครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง “เจ้าว่า ควรทำให้ทังหยางด้วยสักหลังดีหรือไม่? อย่างไรที่ดินมันก็ใหญ่พอสมควรอยู่นะ”

“ดี ดีมากเลย เจ้าตัดสินใจเถอะนะ!” หยวนชิงหลิงแก้ปัญหาที่รบกวนใจไปได้เปลาะหนึ่ง ในใจจึงมีความสุขมาก สิ่งสำคัญที่สุดคือ ไม่ต้องใช้เงินมากจนเกินไปอีกด้วย