บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 94

สวีอีเดินคอหดเข้ามา ไม่กล้าสบตาหยู่เหวินเห้าที่กำลังโกรธ “หลายวันมานี้กระหม่อมติดตามพระชายาอยู่ตลอดเวลา วันนี้นางแต่งกายเป็นชายไปฟังเพลงที่กระท่อมสุดหรูชิงเฉิง เจอกับเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง ตอนที่ออกมา รถม้าของเจ้าพระยาหุ้ยติ่งได้ขวางนางเอาไว้ คุยเรื่องอะไรนั้นกระหม่อมไม่ได้ยิน แต่ว่าพระชายาคุยด้วยสองสามคำก็เดินจากไป กระหม่อมก็ตามอยู่ข้างหลัง แต่กลับคิดไม่ถึง รถม้าของเจ้าพระยาหุ้ยติ่งวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียว พระชายาก็หายไปแล้ว กระหม่อมสงสัย นางต้องถูกเจ้าพระยาหุ้ยติ่งลักพาตัวไปแน่”

“แต่งกายเป็นชาย? นางจะบินขึ้นสวรรค์หรือไง?” หยู่เหวินเห้าโมโหสุดขีด นางไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองนั้นมีศัตรูรอบด้าน? ยังกล้าแต่งกายเป็นชายออกไปข้างนอก

คนเช่นนี้ ไม่ตายก็ไร้ประโยชน์แล้ว

“ไม่ต้องสนใจนาง ให้นางไปตายเลย” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเย็นชา

ทังหยางกล่อม “ท่านอ๋อง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดประชด ท่านก็รู้ว่าเจ้าพระยาหุ้ยติ่งนั้นเป็นคนเช่นไร เขานั้นก็ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของพระชายา บัดนี้ไปอยู่ในกำมือเขา ตายนั้นถือเป็นเรื่องเล็ก”

“มันเป็นสิ่งที่นางหามาใส่ตัวเอง ใครใช้ให้นางเที่ยวเล่นไปเรื่อย” หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลงทันที “ไม่ใช่สิ นางหรือเปล่าที่ออกไปเพื่อพยายามหาทางเข้าใกล้เจ้าพระยาหุ้ยติ่ง เกี่ยวกับแต่งงานของน้องสาวนาง?”

ทังหยางถูกการคาดเดาของเขาทำให้สะดุ้ง ก็กล่าวอย่างประหลาดใจ “ไม่ใช่มั้ง? พระชายาคงไม่ใจกล้าขนาดนั้น”

“นางไม่ใจกล้า แต่นางโง่” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความโมโห

สวีอีถาม “บัดนี้ควรทำเช่นไร? ไปตามหาคนที่จวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่งหรือ?”

“ไม่ไป!” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเย็นชา

ทังหยางก็กล่าว “ท่านอ๋องพาคนไปที่จวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่งนั้นมีความเสี่ยง อย่างไรเสียมันเป็นเพียงความคาดเดาของสวีอี หากคนไม่ได้อยู่ในจวน ท่านอ๋องก็จะลำบาก ท่านอ๋องเพิ่งจะรับตำแหน่งเจ้ากรมการพระนคร หากมีอะไรผิดพลาด ฮ่องเต้จะเอาโทษขึ้นมา ท่านอ๋องอาจจะโดนปลดจากตำแหน่ง แต่นี่มันก็ไม่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออนาคตข้างหน้า”

สวีอีหน้าซีด “งั้นครั้งนี้พระชายาก็น่าสงสารแล้ว”

หยู่เหวินเห้าที่หงุดหงิดและโกรธเคืองเอามือไขว้หลังเดินวนไปสองรอบ ในใจเต็มไปด้วยไฟโกรธ ไม่สามารถที่จะทำใจให้สงบแล้วคิดอย่างรอบคอบได้จริงๆ

สวีอีกับทังหยางมองสบตากันแวบหนึ่ง ควรจะทำอย่างไรดี?

แต่งกับพระชายามาหนึ่งปี ท่านอ๋องก็ถูกฮ่องเต้เมินเฉยมาหนึ่งปี แม้แต่ค่ายทหารยังไม่อนุญาตให้เขาไป ไม่ง่ายกว่าที่จะได้เป็นเจ้ากรมการพระนคร หากเกิดอะไรผิดพลาด อนาคตจะทำอย่างไร?

หยู่เหวินเห้าหยุดฝีเท้าแล้วมองสวีอี สวีอี “ไปรวบรวมทหารทั้งหมดในจวน ถังหยาง สั่งหัวหน้ายามรักษาการณ์ของกรมการพระนครให้ส่งทหารมา50คน ไปที่จวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่งพร้อมกับทหารในจวน”

ทังหยางได้ยินเช่นนี้ ก็ตกใจ “ท่านอ๋อง ทำเช่นนี้ไม่ได้ ใช้แค่ทหารในจวนก็พอได้ ทหารของกรมการพระนครใช้ไม่ได้ ใช้ทหารในจวนมากสุดก็เป็นเรื่องส่วนตัว หากใช้ทหารของกรมการพระนคร มันเท่ากับทำคดีแล้ว หากหาพระชายาไม่เจอ มันก็เท่ากับใส่ร้ายดูถูกเจ้าพระยาที่มีความดีความชอบต่อราชสำนัก เป็นความผิดใหญ่หลวง”

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “ใช้ทหารในจวน เจ้าพระยาหุ้ยติ่งอาจจะไม่ยอมรับผิด อีกอย่างทหารของจวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่งแต่ละคนล้วนเก่งการสู้รบ ทหารในจวนไม่มีทางที่จะฝ่าเข้าไปได้ หากข้าใช้ฐานะของเจ้ากรมการพระนครเข้าไปทำคดี เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวางข้าได้ ขอเพียงแค่ขัดขวาง ก็เท่ากับไม่เคารพกฎหมายของบ้านเมือง”

“จะใช้ข้ออ้างอันใด?” สวีอีถาม

หยู่เหวินเห้านิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าว “ก็บอกว่ามีคนแจ้งว่าเห็นพระชายาฉู่ถูกเจ้าพระยาหุ้ยติ่งลักพาตัวกลางถนน”

ทังหยางประหลาดใจ ไม่พูดไม่จาเป็นเวลานาน

“ท่านอ๋อง คิดรอบคอบแล้วหรือไม่? เรื่องนี้หากแพร่งพรายออกไป ท่านกับชื่อเสียงของพระชายาก็จะถูกทำลายจนหมดสิ้น”

ความคิดของหยู่เหวินเห้าค่อยๆชัดเจนขึ้นมาแล้ว “ข้ารู้ว่าหยวนชิงหลิงจะทำอะไร นางยังไม่ห่วงชื่อเสียงของตัวเองเลย ข้าก็ไม่ควรที่จะคิดมากเช่นกัน แม้ว่านางจะหยาบกระด้าง แต่นางได้เดินก้าวแรกออกไปแล้ว ล่วงเกินคนที่นางไม่สามารถจะล่วงเกินได้ ไม่ว่าจะเพราะจุดประสงค์อันใด สรุปแล้ว นางได้ทำในสิ่งที่ข้าอยากจะทำมาโดยตลอด”

เขาเงยหน้าขึ้น สั่งการ “อย่าพูดมากอยู่เลย รีบไปจัดการ”

“ขอรับ!” ทั้งสองคนรับบัญชา

หยวนชิงหลิงถูกรถม้าพามาถึงจวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง