บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 943

หยวนชิงผิงรู้สึกสะท้อนใจ “นึกถึงตอนที่อยู่จวนเจ้าพระยาจิ้ง วันเวลาช่างสบายเสียจริง แม้ว่าพ่อแม่จะไม่เอาไหน ไม่ใส่ใจ แต่ก็ไม่มีเรื่องที่ทำให้เราเป็นกังวลใจอย่างแท้จริง”

หยวนชิงหลิงถามว่า “เจ้ามีชีวิตที่ไม่ดีหรือ กู้ซือปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไรบ้าง”

“เขาดีกับข้ามาก ตอนนี้ในจวนก็ดีมากแล้ว เพียงแต่มีความรู้สึกสะท้อนใจอยู่บ้าง”หยวนชิงผิงยิ้ม ความสุขที่มีอยู่เต็มดวงตานั้นซ่อนไว้ไม่มิด “ได้แต่งงานกับเขาเป็นเรื่องที่โชคดีที่สุดในชีวิตของข้า แม้จะต้องเจอกับความลำบากอีกมากแค่ไหน ข้ายินดีจะแบกรับทุกความลำบาก”

ชะงักไปชั่วครู่ ใบหน้านางก็เก็บสีหน้า “ไม่ ทนรับความลำบากไม่ใช่ข้าไม่ยินดี ข้าจะต่อต้าน”

หยวนชิงหลิงยิ้มออกมา นี่จึงจะเป็นหยวนชิงหลิงที่นางรู้จัก

อะซี่กับสวีอีกลับบ้านมารดาในวันนี้ คนของทางด้านตระกูลสวีก็มาหา แม่นมฉีขวางประตูเอาไว้ ตำหนิไปยกใหญ่ ด่าจนคนของตระกูลสวีมีสภาพไม่ต่างจากหมาหงอย

วันนี้ไม่ต้องขอร้องให้พวกเขาไปช่วยสู่ขอแล้ว แม่นมฉียังทนรับความลำบากนี้ก็แปลกแล้ว ฉะนั้นหลังจากด่าเสร็จแล้ว ยังชี้ไปที่ท่านแม่เลี้ยงสวีและพูดว่า ถ้าหากเจ้ายังหน้าด้านกล้ามาหาสวีอีอีกละก็ จะตีขาให้หักเชียว

แม่นมฉีนั้นด่าคนได้เจ็บแสบมาก คำศัพท์ที่ใช้ก็ไม่ได้นุ่มนวลนัก คำศัพท์ชั่วร้ายที่สุดทั้งหมดที่นางรู้จักล้วนถูกนำมาใช้ ท่านแม่เลี้ยงสวีไม่ใช่คู่ปรับที่คู่ควรด้วยซ้ำ ถูกด่าจนต้องรีบเผ่นหนีไป

และรู้ตัวดีว่าไม่มีทางจะไปนับญาติกับตระกูลสูงส่งทางด้านลูกเลี้ยงได้ ไม่กล้ามาหาอีก

สวีอีกับอะซี่ย้ายกลับไปอยู่ในจวน บ้านใหม่ยังคงดำเนินการก่อสร้างต่อไป

หยวนชิงหลิงช่วงนี้ยุ่งอยู่กับการคำนวณวันเวลา นี่เป็นส่วนที่ยากที่สุด ที่นางบอกว่าไม่รีบเป็นเรื่องโกหก แต่ว่าเรื่องนี้จะรีบร้อนก็ไม่ได้ เพราะว่าไม่มีเวลาที่แน่นอน จะเริ่มคำนวณคงต้องอาศัยการประมาณการในการคำนวณเท่านั้น

ตอนนี้ในเมืองช่วงก็สงบสุขมาก ราวกับว่าทุกสิ่งต่างก็ถอยให้กับเรื่องที่หยวนชิงหลิวจะให้กำเนิดลูก แน่นอนว่า เพื่อให้ในเมืองหลวงยังคงสงบสุขต่อไป หยู่เหวินเห้าก็ลำบากเป็นเวลาไม่น้อยจริงๆ

หลังจากที่โสวฝู่ถวายฎีกาขอให้มีราชโองการปลดฮองเฮาแล้ว ก็เข้าสู่สภาวะที่ทำเรื่องขอปลดเกษียณ ก่อนหน้านี้เขาได้อบรมสั่งสอนลูกศิษย์ไว้บางส่วน ตอนนี้ต่างก็ทยอยเข้าไปรับตำแหน่งในกรมต่างๆแล้ว ทั้งเสนาบดีทั้งเก้าและทั้งหกกรมล้วนมีลูกศิษย์ของเขา และเขานั้นยืนอยู่ข้างรัชทายาท เหล่าลูกศิษย์ต่างรู้ดี อำนาจรัชทายาทของหยู่เหวินเห้าตอนนี้ไม่มีใครสามารถท้าทายได้แล้ว

พระชายาอันให้คนส่งของขวัญมาจำนวนหนึ่ง บอกว่าเป็นการอวยพรที่อะซี่แต่งงาน พระชายาอันเป็นคนที่จำบุญคุณคนมาก วันนั้นตอนที่เกิดเรื่องในวัง อะซี่ก็เคยยื่นมือช่วยนางเอาไว้ ฉะนั้น คนไม่มา แต่ของขวัญถึง

ในบรรดาของขวัญของพระชายาอัน ยังส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้กับหยวนชิงหลิง

พูดถึงสถานการณ์ในช่วงนี้ของนาง และได้พูดถึงสถานการณ์ของอ๋องอันด้วย ในใจของสองสามีภรรยามีร้าวฉาน แต่ภายนอกนั้นดูรักใคร่กลมเกลียวกันดี และบาดแผลของนางไม่เป็นไรมากแล้ว อธิบายเรื่องที่ตกรถม้าในวันนั้น เป็นตัวนางเองที่โกรธจัดจนกระโดดลงไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ไม่ใช่อ๋องอันผลักนาง

ท้ายจดหมาย นางพบว่าตัวเองตั้งครรภ์แล้ว แต่เพราะได้รับบาดเจ็บกินยาไปเยอะมาก ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบต่อลูกในครรภ์หรือไม่ แสดงถึงความกังวลออกมา

ตอนที่ได้รับจดหมายมา พระชายาซุนกับฮูหยินเหยาก็อยู่ด้วย หยวนชิงหลิงจึงเอาจดหมายให้พวกนางทั้งสองคนดู

ฮูหยินเหยาพูดว่า “ตอนที่นางเกิดเรื่องครั้งนั้น ทำให้อวัยวะเบื้องล่างของนางบาดเจ็บ แต่ไม่คิดเลยว่าจะตั้งครรภ์ได้ไวขนาดนี้”

พระชายาซุนพูดอย่างปลอบประโลมว่า “ก็ดี มีลูกแล้ว ความร้าวฉานระหว่างสามีภรรยาก็น้อยลง น้องสี่นั้นปฏิบัติต่อภรรยานับว่าไม่เลว”

“ในพื้นที่กันดาร ไม่มีท่านหมอที่ดีเท่าไหร่ ร่างกายนางก็อ่อนแอมาก มองในแง่ดีไม่เลย”ฮูหยินเหยาขมวดคิ้วและพูดขึ้นมา

“ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร อีกอย่าง ก็ไม่ใช่พื้นที่กันดารมากขนาดนั้นจริงๆ ตอนนี้ทางนั้นก็ค่อยๆดีขึ้นมาแล้ว”ที่จริงพระชายาซุนก็ไม่รู้ว่าทางด้านจวนเจียงเป่ยนั้นแท้จริงเป็นอย่างไรกันแน่ เพียงแต่หลับหูหลับตามองโลกในแง่ดี

เจ้าเจ็ดกับหยวนหย่งอี้ได้รับการตั้งชื่อด้วยอักษรตัวเดียวคือคำว่าเป่า พี่หญิงเป่า หลังจากที่อยู่เดือนในบ้านมารดาสิบกว่าวัน ก็เดินทางกลับไปยังจวนอ๋องฉี

งานครบเดือนนั้นต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่ พี่หญิงเป่ายังไม่ทันมีอายุเต็มเดือนก็เห็นหน้าตาได้อย่างชัดเจน ทำให้คนที่พบเห็นต่างก็รู้สึกชื่นชอบ ฮ่องเต้หมิงหยวนยังไม่เคยเห็นหลานสาวคนนี้มาก่อน แต่ได้ยินเหล่าบ่าวรับใช้กลับมาบรรยาย เขาก็ยังคงมีความสุขมาก

วันงานครบเดือน คนของจวนอ๋องฉู่ได้ไปกันหมด

พวกเด็กๆเห็นน้องเป่า ดวงตาทั้งคู่ต่างก็เป็นประกาย น่าเล่นกว่าน้องซิ่วมากจริงๆ เวลาน้องซิ่วโมโหจะทุบตี แต่น้องเป่าไม่ทำ