บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 946

เรื่องของหยู่เหวินจุนกับฉู่หมิงหยางมอบหมายให้เจ้าห้า หยวนชิงหลิงก็ไม่สนใจแล้ว

ตอนนี้อายุครรภ์มากขึ้น หยวนชิงหลิงก็ไม่ยอมนอนอยู่กับเตียงเพื่อพักผ่อน ถ้ายืนหยัดอดทนได้ก็จะออกไปเดินเล่น

ทุกวันหลังกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว เดินเล่นในลานบ้าน กลางวันก็เดินเล่น กลางคืนรอเจ้าห้ากลับมาแล้ว ก็เล่นกับพวกลูกๆในลานบ้านอีกชั่วครู่

แม่นมสี่ได้เตรียมการเรื่องนางผดุงครรภ์และแม่นมไว้แล้ว แต่ว่า มีคุณย่าหยวนอยู่ด้วย ทางด้านนางดุงครรภ์ไม่ต้องเป็นกังวลมาก เพียงแค่มีไว้เป็นผู้ช่วยเท่านั้น

ที่จริงแม่นมสี่กังวลมากว่าจะเหมือนครรภ์แรกที่ต้องผ่าตัด ช่างน่าตกใจจริงๆ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครกล้าแตะต้องมีดผ่าตัดแล้ว จะทำอย่างไร

ยังดี เมื่อถามพระชายารัชทายาทแล้ว พระชายารัชทายาทบอกว่าสามารถคลอดโดยธรรมชาติได้ ทำให้นางวางใจได้บ้าง แต่ก็จะสะเพร่าไม่ได้ ทุกครั้งที่มีเวลาว่างก็จะคอยอยู่ข้างกาย

ตอนนี้หยวนชิงหลิงยังสามารถพยุงท้องอันใหญ่โตเข้าวังได้ ไปพูดคุยอยู่เป็นเพื่อนไท่ซ่างหวง

ฉางกงกงตอนนี้สามารถเดินได้หลายก้าวแล้ว แต่ว่าเวลาส่วนมากยังคงนิ่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น บางครั้งไท่ซ่างหวงจะเข็นเขาไปเดินเล่นในลานบ้าน

หลังจากโสวฝู่ลงจากตำแหน่งแล้ว วันเวลาที่จะคอยอยู่เป็นเพื่อนข้างกายก็มากขึ้น บวกกับเซียวเหยากงที่มาเสริมบรรยากาศสอดแทรกบทตลกอยู่เสมอ ชีวิตในตำหนักฉินคุนมีความสุขขึ้นมาก

วันนี้หยวนชิงหลิงเข้าวัง ก็เห็นตาเฒ่าทั้งหลายกำลังเล่นการพนันกัน นี่เป็นเรื่องที่แปลกใหม่

แต่ว่า เมื่อสอบถามชัดเจนแล้วก็ทำหน้าไม่ถูก พวกเขาเอาท้องของนางมาท้าพนันกัน เซียวเหยากงบอกหนึ่งคน ไท่ซ่างหวงบอกสองคน โสวฝู่จึงบอกว่าสามคน เดิมพันด้วยเงินจำนวนหนึ่งพันตำลึง ร่ำรวยกันจริง

เซียวเหยากงแอบถามหยวนชิงหลิง “กี่คนกันแน่”

หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆว่า “เซียวเหยากง ข้าพูดได้แค่ว่า ท่านมีโอกาสชนะสามในสิบ”

“นั่นเท่ากับไม่ได้พูด”เซียวเหยากงรู้สึกเบื่อมาก

หยวนชิงหลิงอยู่กินอาหารกลางวันในตำหนัก ทันใดนั้นไท่ซ่างหวงก็พูดขึ้นมาว่า “สองวันก่อนอ๋องชินเฟิงอันได้สั่งให้คนส่งจดหมายมา บอกว่ารอให้เจ้าคลอดแล้ว จะส่งลูกเสือน้อยมาให้”

หยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะออกมาเสียงหนึ่ง “จวนอ๋องฉู่จะเปิดสวนสัตว์แล้ว”

ไท่ซ่างหวงพยักหน้า “ถูกต้อง ไทเฮาหลงของแคว้นต้าโจวก็บอกแล้ว ถ้าหากเจ้ามีท้องที่สาม ลูกหงส์ของนางก็คงจะออกจากรังได้แล้ว ”

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา “จริงหรือ จะเป็นการน่าขำไปหน่อยหรือไม่ หงส์ก็ออกมาแล้ว ข้าไม่เคยเห็นหงส์มาก่อนเลย”

เซียวเหยากงไม่เข้าใจ “ทำไปไทเฮาหลงของแคว้นต้าโจวต้องมอบให้นางด้วย”

“ข้าไม่ใช่นางเสียหน่อย จะไปรู้ได้อย่างไรว่าทำไมต้องมอบให้”ไท่ซ่างหวงเหลือบมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉยแวบหนึ่ง และพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงเอ่ยยิ้มๆว่า “ข้าไม่มีทางคลอดทั้งที่สามแล้ว ลำบากมามากเกินพอแล้ว”

โสวฝู่ดื่มน้ำแกง เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “สามารถให้กำเนิดได้ทำไมไม่ให้กำเนิด ถ้าหากข้าให้กำเนิดได้ แน่นอนว่าต้องไม่มีวันหยุดแน่”

“ถุย”เซียวเหยากงได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกว่าโสวฝู่ไม่รู้จักอายเสียจริง

หัวเราะเบิกบานอยู่ในวังเป็นเวลาครึ่งวัน หยวนชิงหลิงก็ออกจากวัง แต่ก็รู้สึกรอคอยลูกเสือน้อยอยู่บ้าง

ตกกลางคืนก็เล่าให้หยู่เหวินเห้าฟัง หยู่เหวินเห้ารู้สึกหดหู่มาก “ตอนที่ข้าเกิด ก็ไม่เห็นมีใครมอบหมาป่าหิมะมอบเสือให้ แม้แต่คนก็ไม่กลับมาดูสักครั้ง ลำเอียงจริงๆ”

“นี่ท่านต้องหึงหวงแม้แต่กับลูกตัวเองเชียวหรือ ”หยวนชิงหลิงไม่อยากเห็นท่าทีหวงก้างของเขา ราวกับเด็กที่แย่งขนมไม่ได้

“ไม่ได้หึงหวง ก็แค่เด็กน้อยไร้เดียงสา มีดีอะไรกัน”

“ลูกสาวท่านได้ลูกชาย ท่านไม่ดีใจหรือ”หยวนชิงหลิงถามยิ้มๆ

หยู่เหวินเห้าตอนนี้ก็ไม่กล้าจะมั่นใจนัก “ต้องเป็นลูกสาวจึงจะดี”