บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 96

“กลัว?” เจ้าพระยาหุ้ยติ่งยิ้มอย่างชั่วร้าย “ข้านั้นนับถือเจ้าจริงๆ เพื่อช่วยหยู่เหวินเห้าโค่นล้มข้า เจ้าไม่แม้กระทั่งจะเอาชีวิตตัวเอง”

เป็นเพราะความโกรธ กลับทำให้หยวนชิงหลิงใจเย็นลง

นางมองเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง ค่อยๆเดินเข้าไป “ท่านเจ้าพระยาพูดผิดแล้ว ข้าไม่ได้ทำเพื่อเขา”

“ใช่รึ? แล้วเจ้าทำเพื่อใคร? หรือเพราะต้องการให้ข้าเสพสุขร่างกายที่สวยงามของเจ้า?” เจ้าพระยาหุ้ยติ่งยิ้มอย่างเย็นชา แต่ว่าสายตาของเขายังคงจ้องมองอยู่บนเรือนร่างของหยวนชิงหลิง จับจ้องอยู่บนหน้าอกของนาง ยังทำท่ากลืนน้ำลายอีกด้วย แววตาเต็มไปด้วยความกระหายเลือดและป่าเถื่อน

หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย สองมือซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ จับหลอดยาสลบเอาไว้

“ผู้หญิงล้วนชอบแม่ทัพที่เก่งกาจและมีอำนาจ” หยวนชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างหลงใหล ก้าวเดินเข้าไปอีกหนึ่งก้าว แววตาแฝงด้วยความเศร้า “แต่น่าเสียดาย ข้ามองหยู่เหวินเห้าพลาดไป เขาไม่ชอบข้าก็ไม่เป็นไร แต่ยังเป็นคนที่ไม่มีศักดิ์ศรี”

“งั้นเหรอ?” เจ้าพระยาหุ้ยติ่งโยนเทียนทิ้ง คว้าเอวของนางเอาไว้ กดนางไว้ตรงหน้า ยื่นหัวลงไป กล่าวอย่างชั่วร้าย “วันนี้กลับใจ ยังทันอยู่ หยู่เหวินเห้าเดิมก็เป็นคนที่ไม่มีศักดิ์ศรี จะแน่สักแค่ไหนเชียว?”

มือของหยวนชิงหลิงเกาะอยู่บนหลังของเขา ยังคงมองเขาอย่างหลงใหล “ใช่ ข้าเกลียดเขามาก..........”

เล็บของนางได้กดลงไปผิวหนังของเขา ทำให้แววตาของเขาลึกลงไป สั่นไปทั้งตัว เพลิดเพลินกับความเจ็บเล็กๆนี้

หยวนชิงหลิงเอาหน้าไปซบอยู่ตรงอกของเขา ยิ่งอยู่ในเวลานี้ นางยิ่งใจเย็น เข็มยาได้อยู่ตรงตำแหน่งที่เล็บนางเลื่อนผ่าน ถูกฉีดเข้าไปแล้ว แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งจับกล้ามเนื้อที่อยู่ด้านข้างของเขา

มือที่แข็งแรงราวเหล็กก็ได้บีบคอของนางทันที มืออีกข้างหนึ่งยื่นไปที่หลัง จับมือของหยวนชิงหลิงเพื่อแย่งเข็ม แววตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ใช้ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของหยวนชิงหลิง “คิดจะใช้อาวุธลับ?”

หยวนชิงหลิงรู้สึกเหมือนหัวได้หลุดจากบ่าไปแล้ว ชาไปพักใหญ่จึงได้รู้สึกปวดร้อน ด้านหน้ามืดมน ความมึนขึ้นสมอง ในปากมีกลิ่นคาวของเลือด

นางพยายามฝืน มองเข็มฉีดยาไปแวบหนึ่ง ในใจจึงได้สงบลง ยาสลบได้ถูกฉีดเข้าไปหมดแล้ว

นางฉีกปากยิ้ม เลือดได้ไหลออกมาจากปากโดยตรง “ข้าเกลียดที่เขาใจอ่อน ที่ตอนนั้นไม่ฆ่าเจ้า”

นางไม่รู้ว่ารอยยิ้มของตัวเองนั้นเกือบจะโหดร้าย ความโหดร้ายนี้ได้ไปกระตุ้นเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง ความอาฆาตแค้นก็บังเกิดทันที ใช้มือไปกระชากนาง จนเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เผยให้เห็นเรือนร่างท่อนบน

เขาโน้มตัวมากัดไหล่ของหยวนชิงหลิงทันที

“..........สาม สอง หนึ่ง! หยวนชิงหลิงไม่สามารถที่หลบได้ ทำได้เพียงนับเลขอยู่ในใจ

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งก็ล้มลงไปบนพื้นทันที

ยาสลบได้ออกฤทธิ์แล้ว

หยวนชิงหลิงเดินคิดจะหนีไปทันที แต่ว่า ในเมื่อยาสลบออกฤทธิ์แล้ว คนชั่วก็อยู่ในมือนาง คงจะไม่สามารถปล่อยเขาไปง่ายๆเช่นนี้

หยวนชิงหลิงทำในสิ่งที่นางคิดว่าเป็นสิ่งที่กล้าหาญที่สุดในชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง

นางยกเก้าอี้ขึ้นมาหนึ่งตัว ใช้ขาเก้าอี้แทงลงไปที่เป้าของเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง

แทงอย่างไม่ยั้งมือ!

นี่เป็นวิธีการที่อันตรายมาก เพราะว่าฤทธิ์ยาสลบไม่เยอะ วรยุทธ์ของเขาสูงส่ง มีความเป็นไปได้ว่าจะตื่นขึ้นมา แต่ว่า หากไปปล่อยไปแบบนี้ ต่อไปเขาก็ยังคงไปทำร้ายผู้หญิงคนอื่น

นางอยากจะฆ่าเขา แต่ว่า นางไม่เคยฆ่าคนมาก่อน จึงทำไม่ลง

โชคดี ที่เจ้าพระยาหุ้ยติ่งไม่ได้ตื่นขึ้นมา

นางเห็นกรรไกรเปื้อนเลือดอันหนึ่งอยู่บนพื้น จึงเก็บเข้าไปในแขนเสื้อ รีบถอยหลังไปถึงประตู ด้านนอกมีคน นางกลั้นหายใจไปหนึ่งที ตะโกนด้วยเสียงสูง “ขอโทษด้วย ท่านเจ้าพระยา วันนี้ข้าท้องเสียจริงๆ ข้าไปห้องน้ำเดี๋ยวก็กลับมา ไม่นานหรอก ท่านรอข้านะ”

นางจึงหันหลัง เปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว ด้านนอกคนที่ยืนอยู่เป็นสาวใช้สองคนที่คุมตัวนางเมื่อกี้

พวกนางก็ได้ยินคำพูดของหยวนชิงหลิง ก็กล่าวขึ้น “แม่นางไปห้องน้ำหรือ? ข้าน้อยจะพาท่านไป”

หยวนชิงหลิงกุมท้องเอาไว้กล่าว “ได้ ขอบใจนะ!”

นางพลางพูด พลางมองไปโดยรอบ นอกจากสาวใช้สองคนนี้แล้ว ก็ไม่มีคนอื่นเฝ้าอยู่เลย