บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 962

วิดีโอที่ห้า เป็นหลิงเอ๋อ

เธอนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงอรหันต์ตัวหนึ่ง มือถือน่าจะถูกวางเอาไว้บนโต๊ะเล็กๆของเตียงหลอฮั่น เธอดวงตาแดงก่ำ เหมือนกับผ่านการร้องไห้และสงบอารมณ์ลงแล้วค่อยเข้ากล้องอีกครั้ง

ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะพูดจา ได้ถอนหายใจเบาๆหนึ่งเฮือก “คุณพ่อ คุณแม่ พี่ ได้พูดคุยกับทุกคนผ่านเลนส์กล้อง ความรู้สึกนี้ยอดเยี่ยมมาก เมื่อกี้ที่พวกท่านเห็นก็คือสามีและลูกชายของหนู

และนี่ก็คือสิ่งที่หนูมีอยู่ทั้งหมดในตอนนี้ หนูมีความสุขมาก ตอนที่มาถึงที่นี่ หนูค่อนข้างลังเล สูญเสียงการงาน สูญเสียครอบครัว ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร

แต่ดีที่ยังมีเขาอยู่ แม้จะทะเลาะกันตลอดมา แต่ก็ผ่านมาอย่างหวานชื่น พี่คะ หาแฟนสักคน อย่าอยู่เหงาๆคนเดียว คุณพ่อ ผิดหวังในตัวหนูมากใช่ไหมคะ

ตอนนี้หนูใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านคนหนึ่ง หัวข้อการวิจัยคงต้องละไว้และดูแลครอบครัวกับลูกก่อน

คุณแม่ อย่าได้เสียน้ำตาเพราะหนูอีกเลย หนูไม่สามารถอยู่ข้างกายพวกท่านได้ แต่ก็หวังอยู่เสมอว่าพวกท่านจะจิตใจเบิกบานแข็งแรง พวกท่านไม่ได้เสียหนูไป เพียงแต่หนูใช้ชีวิตอยู่ในอีกห้วงเวลาหนึ่ง มีชีวิตที่ดีมาก ขอให้พวกท่านวางใจ เรื่องทะเลสาบจิ้งหนูจะคำนวณต่อไป ชาตินี้อย่างไรเสียก็ต้องเจอกับพวกท่านอีกครั้ง เป็นหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหนู ”

ทั้งสามคนดูรอบแล้วรอบเล่า ดูอย่างละเอียด แม้แต่พริบตาเดียวก็ไม่ยอมปล่อยไป แค่คำพูดเดียวที่ไม่ชัดเจนก็จะย้อนกลับไปฟังอีก

“ถึงกับเป็นห่วงว่าผมจะมีแฟนหรือเปล่า ยังคงชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเหมือนเมื่อก่อนเลย”พี่ชายหยวนชิงหลิงหัวเราะทั้งน้ำตา

นิ้วมือของแม่หยวนชิงหลิงจิ้มค้างไว้บนหน้าจออยากจะลูบใบหน้าของหยวนชิงหลิง เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา แต่กลับมีรอยยิ้มหนึ่งเบ่งบานขึ้นมาตรงริมฝีปาก มองศาสตราจารย์หยวนราวกับเป็นความฝันราวกับเป็นภาพลวงตา “ฉันจำได้ตอนที่ลูกคลอด คุณอุ้มลูกอยู่ข้างเตียงฉัน บอกตลอดว่าอยู่ในท้องไม่ครบกำหนดแต่ตัวใหญ่ขนาดนี้ช่างเยี่ยมจริงๆ ตอนอายุสามขวบ ลูกท่องบทกวีถัง คุณบอกว่าลูกเยี่ยมที่สุด ตอนที่เจ้าอนุบาล ได้รับดอกไม้สีแดงแทนคำชมเชยทุกวัน คุณก็บอกว่าลูกเยี่ยมที่สุด”

ศาสตราจารย์หยวนโอบกอดภรรยาเข้าสู่อ้อมอก พูดด้วยเสียงสะอื้นปนปลอบใจว่า “ใช่ ลูกเยี่ยมที่สุดมาตลอด ตั้งแต่เล็กจนโต ลูกเป็นความภาคภูมิใจของพวกเรา ”

“ทุกอย่างเหมือนดั่งวันวาน ”แม่หยวนชิงหลิงริมฝีปากสั่นเทา พยายามอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ลูกสาวบอกว่าอย่าร้องไห้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ร้อง น้ำตาตก เธอก็คงจะปวดใจ

หลังจากผ่านความทอดถอนใจแล้ว พี่ชายหยวนชิงหลิงก็เริ่มศึกษากล่อง

ร่องแถบแนวตั้งของกล่องมีดินโคลน มีโคลนใบไม้เน่าเปื่อย ตรงกุญแจใส่รหัสก็มีเศษโคลนอุดอยู่เต็มไปหมด ราวกับว่าถูกฝังกลบเอาไว้นานมาก แต่ไม่มีทางรู้วันเวลาที่แน่ชัด

“ดูท่าแล้วคงจะอยู่บนเขามามากกว่าปีครึ่งแล้ว”ศาสตราจารย์หยวนกล่าว

พี่ชายหยวนชิงหลิงได้ล้วงเอาสิ่งของก้อนหนึ่งออกมาจากรอยแยก ใช้นิ้วบดขยี้สักครู่ “นี่เป็นดอกงิ้วมั้ง กลายเป็นโคลนไปหมดแล้ว”

แม่หยวนชิงหลิงนิ่งไปชั่วครู่ “ดอกงิ้ว แต่ดอกงิ้วบานเฉพาะช่วงฤดูใบไม้ผลิ ตอนนี้ก็เข้าสู่หน้าหนาวแล้ว”

“เพราะฉะนั้น ที่ส่งมาก่อนหน้านี้ วันเวลาสามารถเทียบเคียงกันได้ แต่กล่องใบนี้กลับทิ้งระยะห่างมากกว่าครึ่งปี และอีกอย่างก็เป็นไปได้ว่าจะเป็นฤดูใบไม้ผลิของปีที่แล้ว”พี่ชายหยวนชิงหลิงพูด

“แล้วจะทำยังไง ถ้ากล่องใบนี้ไม่ได้อยู่ที่ภูเขาหลัวหยุน แต่ไปอยู่ที่อื่น แล้วเกิดปัญหาขึ้นจะรู้ได้ยังไง”แม่หยวนชิงหลิงพูดอย่างตื่นเต้น

พี่ชายหยวนชิงหลิงครุ่นคิดและพูดว่า “เอาอย่างนี้ ผมจะไปหาเพื่อนผมคนหนึ่ง เขาเป็นนักฟิสิกส์ วิจัยเกี่ยวกับกลศาสตร์ควอนตัม ผมจะไปดูว่าเขาพอจะมีปมเบาะแสอะไรหรือไม่ จากนั้นรอให้ซาลาเปามาแล้วค่อยให้เขากลับไปบอกกับน้อง ยังมี คนที่โพสต์ในติ๊กต๊อกคนนั้น ก็ต้องลองติดต่อดู”

หยวนชิงหลิงรอที่จะได้กลับไปโดยผ่านทะเลสาบจิ้ง ซาลาเปาก็เข้ามากอดนางเอาไว้ด้วยความดีใจ “ท่านตาได้รับกล่องแล้ว ได้รับแล้ว”