บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 98

หยู่เหวินเห้าได้กลิ่นคาวเลือดบนร่างกายของเขา ใจก็จมดิ่งลงเล็กน้อย

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งเดินเหินอย่างปกติ น่าจะไม่เป็นไร ถ้างั้น เป็นกลิ่นเลือดของใคร?

ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้น นอกเสียว่าถูกจัดการอย่างน่าสังเวชไปแล้ว?

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็ร้อนใจทันที กล่าว “วันนี้ข้าใช้ทหารของกรมการพระนครเพื่อมาสืบคดีที่พระชายาหายตัวไป ขอให้ท่านเจ้าพระยาให้ความร่วมมือด้วย”

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งค่อยๆเก็บสายตาที่คมกริบกลับมา ทำเสียงฮึ่มไปหนึ่งที “ท่านอ๋องที่ทรงอานุภาพ ในเมื่อมาสืบคดี ข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้ความร่วมมือ แต่ว่า หากไม่เจอพระชายาในจวนของข้า ข้าก็จะกราบทูลต่อหน้าฮ่องเต้ ให้ลงโทษท่าน”

ในคำพูด มีแต่คำข่มขู่ คำข่มขู่นี้ มันคงไม่ใช่เพียงแค่เรื่องกราบทูลละสิ?

หยู่เหวินเห้าออกคำสั่ง “หน้ายามรักษาการณ์ ทังหยาง พวกเจ้าพาคนไปในจวน จำไว้ ต้องตรวจให้แน่ใจว่ามีห้องลับหรือเปล่า ทางเดินใต้ดินน ต้องค้นอย่างละเอียด ห้ามขาดตกแม้แต่จุดเดียว”

“สวีอี เจ้าพาคนไปล้อมหน้าประตูกับหลังประตูเอาไว้ ก่อนที่จะตรวจค้นเสร็จ ห้ามคนในจวนออกไปเด็ดขาด”

“ขอรับ”

ทหารปฏิบัติการอย่างว่องไว ได้แยกย้ายไปตรวจค้นกันแล้ว

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งกับหยู่เหวินเห้ายังคงยืนจ้องแข่งกันอยู่ที่เดิม เพียงแต่ในใจของหยู่เหวินเห้านั้นรู้สึกไม่ดี และไม่ได้มั่นใจเหมือนตอนมาแล้ว

เขาพาทหารของกรมการพระนครมา เจ้าพระยาหุ้ยติ่งสุดท้ายก็ต้องให้ความร่วมมือ เพียงแต่ ไม่น่าจะให้ความร่วมมือได้ง่ายขนาดนี้ นอกเสียจาก หยวนชิงหลิงได้ถูกจัดการไปแล้ว?

เจ้าพระยาเห็นเขาเผยสีหน้าที่กระวนกระวาย ก็หัวเราะอย่างเย็นชา ใบหน้าโหดร้าย แววตาน่ากลัว “ท่านอ๋อง หากค้นไม่เจอ ท่านเพียงแค่รอก็พอ”

หยู่เหวินเห้าไม่พูด แววตานั้นมืดมนอย่างมาก

จากแววตาของเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง มีความเจ้าเล่ห์อยู่ในนั้น

ไม่งั้นก็เป็นเพราะสวีอีหลงกล เขาไม่ได้ลักพาตัวหยวนชิงหลิง

ไม่งั้นก็คือเขาลักพาตัวหยวนชิงหลิงไป แต่ไม่ได้พากลับมาในจวน

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน วันนี้เขาก็ทำผิดที่ฆ่าคน

ใช้อารมณ์ในการจัดการ ไม่ได้ตรวจสอบอย่างชัดเจน

แต่ก็ไม่มีเวลาให้ตรวจสอบ สมมติว่าผู้หญิงขี้เหร่คนนั้นตกอยู่ในกำมือของเขา ไม่กล้าคิดถึงผลลัพธ์เลย

เขาทำได้เพียงเดิมพันสักครั้ง ถือเสียว่าตอบแทนหยวนชิงหลิงที่ช่วยชีวิต แม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับมาโดยตลาด

“รู้หรือเปล่าว่าทำไมข้าถึงได้เจาะจงเล่นงานท่าน?” เจ้าพระยาหุ้ยติ่งเยาะเย้ยทุกสิ่งที่ทำได้ ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มหยัน ซ่อนเร้นความโหดร้ายและความเย็นชาในดวงตา

หยู่เหวินเห้าร้อนใจเล็กน้อย “ข้าอยากรู้มาโดยตลอด ท่านได้โปรดให้คำแนะนำข้าด้วย”

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งชูนิ้วก้อยขึ้น กล่าวอย่างเย้ยหยัน “เพราะว่าข้าไม่เห็นเจ้าอยู่ในสายตา เจ้านอกจากวรยุทธ์สูงแล้ว ความคิดความอ่านไม่ได้เรื่อง นิสัยดื้อรั้นหยิ่งผยอง ไม่เชื่อฟังคำสั่ง ไม่เคารพผู้บังคับบัญชา ทั้งๆที่ฮ่องเต้มีใจให้เจ้าสร้างผลงาน เจ้ากลับใช้เส้นทางนี้ทะเยอทะยานขึ้นไปที่สูง หากเจ้าไม่ใช่ลูกฮ่องเต้ วันนี้เจ้าจะสามารถมายืนพูดคุยกับข้าตรงนี้เหรอ?”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ “ก็ต้องโทษที่เจ้าไม่มีวาสนา ไม่มีโอกาสเป็นลูกฮ่องเต้”

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งหัวเราะอย่างสะใจ “แล้วกล่าว ใช่หรือ? ต่อให้เป็นลูกฮ่องเต้ก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้เจ้าก็ต้องมาตกอยู่ในมือของข้าอยู่ดี ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีโอกาสกลับตัวได้อีกเลย”

ท่าทางของเขานั้นหยิ่งผยองมาก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จ้องมองหยู่เหวินเห้า ราวกับจะทำลายล้างหยู่เหวินเห้าให้หมดสิ้น

หยู่เหวินเห้ามีสีหน้าที่ใจเย็น แต่ในใจนั้นกังวลอย่างมาก

กลัวที่จะหาหยวนชิงหลิงไม่เจอ และก็กลัวที่จะหานางเจอ เพราะถ้าหากหานางเจอ เกรงว่านาง.........

เขากลับมีความรู้สึกที่ไม่ที่กล้าจะจินตนาการ

ทหารในจวนถอยออกมารายงาน “ท่านอ๋อง ห้องโถงหลักค้นหาแล้ว ไม่พบขอรับ”

“ท่านอ๋อง หลังจวนค้นแล้ว ไม่พบขอรับ”

“ท่านอ๋อง ในจวนทุกซอกทุกมุมก็ตรวจค้นแล้ว ไม่เจอห้องลับ แต่ก็ไม่พบพระชายาขอรับ”