บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 101

หานปิงหัวเราะเยาะ "รักษาชีวิตยังแทบจะไม่รอด ยังมีมาสนใจเรื่องเมืองบ้าบออะไรนี่อีก เลวร้ายที่สุดคือหยุดทำการตรวจสอบนี้ พวกเจ้าทุกคนจำไว้ให้ดีหากใครก็ตามจากในเมืองมาถาม ให้พูดให้เหมือนกันให้หมดว่าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!

ทหารลาดตระเวนชายแดนกลุ่มเล็ก ๆ พยักหน้ารับ และตามหานปิงเดินอ้อมเลี่ยงเมือง

ทหารคนหนึ่งข้างหลังเขาขมวดคิ้ว จู่ ๆ เขาก็กุมท้องแล้วตะโกนว่า “นายกองขอรับ ข้าปวดท้องนิดหน่อย ขอตัวไปปลดทุกข์ก่อน!"

“ปัญหาเยอะจริงเชียว!”

หานปิงบ่นโบกมือแล้วพูดว่า "เราจะไปทางนี้ เสร็จแล้วรีบตามให้ทันล่ะ ระวังอย่าได้เจอคนจากค่ายซานหู่ล่ะ!"

"ขอรับ!"

ทหารพยักหน้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปในป่าแล้วใช้ทางลัดไปยังหมู่บ้านต้าหวัง "ข้าหยุดหวงปิ้งหู่ไม่ได้ แต่ข้าต้องแจ้งข่าวให้เขารู้ ได้ยินมาว่าคุณชายหวังเป็นคนดี เราปล่อยให้เขาถูกพวกโจรฆ่าตายไม่ได้ !”

…

“คุณชายหยวน ท่านเชิญข้าและนักธนูสี่คนมาที่นี่ และยืมธนูยาวของพวกเขาอีก ท่านจะทำอะไรกันแน่ หากท่านไม่อธิบายข้าให้ชัดเจน ข้าไม่รู้สึกสบายใจ!”

ที่บ้านของหวังหยวน จ้าวอู่ถือเงินสิบตำลึง แต่เขาไม่กล้าที่จะเก็บใส่มันไว้ในแขนเสื้อของเขา!

นักธนูที่เหลืออีกสี่คน แต่ละคนได้เงินสิบตำลึง ทุกคนทั้งดีใจและกังวลใจ!

หากพวกเขาเคยเจอกับหวังหยวนมาก่อน อย่างมากก็คงเป็นแค่เศรษฐี!

แต่ไม่นานมานี้ หมู่บ้านต้าหวังก็เริ่มมีปัญหาอีกครั้งในเมือง ไม่เพียงแค่หน่วยลาดตระเวนเท่านั้น แม้แต่หัวหน้าหน่วยก็ถูกปลดออก ทำให้อกสั่นขวัญแขวนกันไปหมด

จ้าวอู่ที่ได้เจอหวังหยวนในตอนนี้ แต่ละคนที่พูดถึงคุณชายหยวน เขาจึงไม่กล้าพูดโม้อะไรออกมา

“ไม่มีอะไร แค่จัดการกับปัญหานิดหน่อย อย่างมากก็ไม่กี่ชั่วยาม!”

หวังหยวนผายมือ "ดื่มชาเถอะ!"

“ปัญหา ปัญหาอะไรรึ?”

จ้าวอู่หยิบถ้วยชาขึ้นมา รู้สึกกังวลใจและรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น