บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 102

“ท่านจะจับหวงปิ้งหู่ ท่านบ้าไปแล้ว!”

จ้าวอู่ไม่ได้ตื่นเต้นเลยหลังจากได้ยินว่าจะสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ แต่กลับตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

แม้ว่าสามพ่อลูกหวังหานซานจะต่อสู้ได้ แต่พวกโจรภูเขาค่ายซานหู่เคยฆ่าคนมาก่อน แม้ว่าพวกเขาจะเจอคันธนูแปลกๆดึงดูดความสนใจ แต่พวกเขาก็ฆ่าได้อย่างมากสุดแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

นักธนูทั้งสี่ตกใจจนอึ้ง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่กล้าออกไปข้างนอก เพราะกลัวว่าจะหนีไปเจอหวงปิ้งหู่!

หวังหยวนยกแก้วขึ้น "ดื่มชาเถอะ ไม่เช่นนั้นชาจะเย็นเอาหมด!"

“ดะ ดื่มชา!”

…

“คุณชายหยวน รีบหนีเร็ว หวงปิ้งหู่จากค่ายซานหู่กำลังจะมา…”

เมื่อรีบเข้าไปในหมู่บ้านต้าหวัง ทหารผู้น้อยนั้นก็ตกตะลึง ทำไมถึงกั้นถนนไว้?

แต่เขายังคงวิ่งและตะโกนต่อไปและพบว่าหมู่บ้านนั้นเงียบสนิท

ตะโกนเท่าไรก็ไม่มีใครมาปรากฏตัวเหมือนทุกคนได้หายตัวไปแล้ว

ทหารคนนั้นยังคงวิ่งเข้ามา!

ทันใดนั้นชายหนุ่มที่มีใบหน้าดุร้ายก็ปรากฏตัวขึ้น “ทำไมเจ้าถึงวิ่งตะโกนไปรอบ ๆ เช่นนี้ เจ้าคิดหรือว่าเราไม่รู้ว่าหวงปิ้งหู่และกลุ่มของเขากำลังจะมา?”

"อา!"

ทหารผู้น้อยประหลาดใจ “เจ้าเป็นใคร รู้ได้ยังไง”

ชายหนุ่มผู้นั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "หวังพั่วหลู่ ราชาแห่งหมู่บ้านต้าหวัง!"

“ที่แท้เป็นพี่พั่วหลู่นี่เอง ข้าเคยได้ยินวีรกรรมของท่านมามากมายเกี่ยวกับการโค่นล้มพวกอันตพาลเก็บส่วยประมงในตลาดปลาประจำอำเภอเขตซานเจียง!”

ทหารคนนั้นกำหมัดประสานมือคำนับแล้วพูดว่า "ข้าน้อยแซ่หาน หานอู่หยา คารวะพี่พั่วหลู่!"

“พี่พั่วหลู่!”

เมื่อถูกเรียกเช่นนี้เป็นครั้งแรก เอ้อหู่รู้สึกเหม่อไปเล็กน้อย เขามองไปที่หานอู่หยาแล้วพยักหน้า "เจ้าค่อนข้างใช้ได้เลย แต่ข้าต้องให้เจ้านอนสักพักก่อนนะ!"

"?"

หานอู่หยาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงถูกขอให้นอนไปสักพัก แต่เขาโดนสันมือสับที่ท้ายทอยและหมดสติไป

“เจ้ามีจิตใจดี ข้าจะพาเจ้าไปพบพี่หยวนหลังจากที่เราจัดการกับกลุ่มของหวงปิ้งหู่เสร็จแล้ว!”

เอ้อหู่ลากหานอู่หยาไปที่บ้านว่าง ๆ แล้วยัดเขาไว้ใต้เตียง

…