บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 112

หญิงสาวหน้าตาดียิ้มอย่างขมขื่น "นายท่าน สำหรับท่านการสูญเสียพรหมจรรย์เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การสูญเสียความซื่อสัตย์เป็นเรื่องใหญ่ เมื่อพวกเราตกสภาพเช่นนี้แล้ว ครอบครัวของข้าคงยอมให้ข้าตายดีกว่ากลับไปอับอายเช่นนั้น!"

"ฮือ ๆ..."

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งร้องไห้เสียใจออกมา

ไม่ใช่ว่าพวกนางไม่มีบ้าน แต่มีบ้านแล้วกลับไปไม่ได้มากกว่า หากกลับไปก็มีแต่จะนำความอับอายมาสู่พ่อแม่

"..."

หวังหยวนตกใจ

ยุคนี้ผู้หญิงให้ความสำคัญกับชื่อเสียงเป็นอย่างมาก

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมหลี่ซื่อหานทั้งๆที่ถูกเจ้าของร่างคนก่อนทุบตีอย่างรุนแรง แต่ไม่ยอมจากไปไหน

ถ้าผู้หญิงพวกนี้กลับบ้าน อาจมีเรื่องซุบซิบลับหลังตามมามากมาย!

พวกนางอยู่ที่นี่ยังพออยู่ได้ แต่ถ้าพวกนางกลับบ้าน เกรงว่าได้จมน้ำลายตายแน่!

ในตอนนี้ เขารู้สึกได้ถึงความชั่วช้าของพวกโจรเหล่านี้ได้อย่างแท้จริง!

“พี่หยวน!”

เมื่อมองเหล่าหญิงสาวพวกนี้แล้ว หวังซื่อไห่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า "แล้วถ้าพาพวกนางกลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังล่ะ? ตอนนี้มีคนกินข้าวกันมากขึ้น ทั้งห้าคนที่ทำงานในโรงอาหารก็ยุ่งเกินไป ให้พวกนางมาช่วยได้นะ "

"ก็ดี!"

หวังหยวนพยักหน้า "ถ้าเจ้าอยากกลับบ้าน ข้าจะจัดให้คนไปส่งเจ้าที่บ้าน ถ้าเจ้ายินดีที่จะไปหมู่บ้านต้าหวัง เจ้าสามารถไปช่วยทำงานในโรงอาหารของข้าได้ และแต่ละเดือนเจ้าจะได้รับเงินเดือน เดือนละหนึ่งกว้าน"

"พวกเราจะทำเจ้าค่ะ!"

พวกผู้หญิงร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

ช่วงนี้พวกโจรพูดถึงหมู่บ้านต้าหวังตลอดและพวกนางก็ได้ยินเรื่องนี้มามากมาย

มีอาหารสามมื้อต่อวัน คนงานก็สามารถกินเนื้อสัตว์ได้และก็ได้รับเงินเดือนอย่างน้อยสองกว้าน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณชายหวัง ผู้ใจดีมีเมตตาดั่งพระโพธิสัตว์ผู้มอบเงินให้โจรและสอนวิธีทำธุรกิจให้!

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบเก็บของ แล้วลงเขาพร้อมกับพวกเรา!”

หวังหยวนผายมือ!