บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 111

หวังหานซานทิ้งดาบของเขา "เจ้าสิบเจ็ด ความตายของท่านแม่ทัพมู่เป็นความผิดของราชสำนักต้าเย่ เป็นความผิดของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน เป็นความผิดของเจ้าหน้าที่ขุนนาง แต่มันไม่เกี่ยวกับประชาชนเมืองฝูเลยนะ เจ้ารู้ไหมว่าพวกเราลำบากแค่ไหน!”

สีหน้าเฮยซินหู่ดูโกรธเคือง "ข้าไม่อยากต่อสู้เพื่อราชสำนักโสโครกนั้นและข้าไม่มีทักษะการเอาชีวิตรอดอื่น ๆ เลยตกสภาพมาเป็นโจรแบบนี้ แต่พี่ใหญ่นี่มันยังไงล่ะ ทำงานให้ราชสำนัก ลืมแล้วหรือว่าใครเป็นคนฆ่าแม่ทัพมู่?”

“ข้าไม่ได้ทำงานให้กับราชสำนัก ข้าทำนาที่บ้าน!”

หวังหานซานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "หวังหยวนที่เจ้าจะฆ่า เป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าจากหมู่บ้านเดียวกัน!"

"อะไรนะ?"

เฮยซินหู่ตกใจหัวเราะสมเพชตัวเอง "ข้ามันตาบอดไปแล้วจริงๆ ข้ารับงานมางานหนึ่ง แล้วดันเกิดเรื่องพัวพันไปถึงพี่ใหญ่ของข้า แต่งานครั้งนี้เป็นของตระกูลหลิวจากเมืองฝู!"

แววตาของหวังหานซานเคร่งเครียด "เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา"

หลิวโหย่วไฉวางแผนชั่วให้หวังหยวนกู้เงินและหวังหยวนถูกกีดกันไม่ให้ขายสบู่ ทั้งหมดนี้มีตระกูลหลิวอยู่เบื้องหลัง!

ตอนนี้เขามาที่นี่เพื่อจ่ายเงินว่าจ้างฆ่าคน!

เฮยซินหู่พูดเล่าไปตามตรง "เมื่อสามปีที่แล้ว หลิวจื้อเกาหัวหน้าตระกูลหลิวผ่านมาที่นี่ ข้าจับเขามัดลากขึ้นเขาและบังคับให้เขาสาบานเป็นพี่น้องกับข้า เขาเขียนเอกสารยืนยันสาบานและพิมพ์ลายนิ้วมือของเขาไว้ จากนั้นเป็นต้นมาเขาก็แอบจัดหาเสบียงให้มาข้า และข้าจะไม่ปล้นขบวนสินค้าของตระกูลหลิว”

จิตสังหารในแววตาของหวังหานซานพุ่งพล่าน!

เฮยซินหู่หลับตาลง "ตั้งแต่แม่ทัพมู่ตายไป ครอบครัวของข้าก็ถูกฆ่าตาย ข้าก็ใช้ชีวิตเหมือนศพเดินได้มาโดยตลอด ข้ารู้มานานแล้วว่ามันไม่มีความหมาย พี่ใหญ่ส่งข้าให้ทางการเถอะ"

หวังหานซานส่ายหน้า "ตอนนี้เจ้ายังตายไม่ได้ ข้าอยากให้เจ้าโค่นล้มตระกูลหลิวและกำจัดหายนะนี้ให้สิ้นซาก!"

เฮยซินหู่ขมวดคิ้ว "เพื่อลูกพี่ลูกน้องของท่านหรอ?"

หวังหานซานพยักหน้า

เฮยซินหู่ขมวดคิ้ว "พี่ใหญ่ ท่านมีบุญคุณช่วยชีวิตข้าไว้ พี่ขอให้ข้าอะไรข้าทำได้ทุกอย่าง! แต่ข้าอยากจะเตือนท่านว่าตระกูลหลิวมีอำนาจมากในเมือง แม้ว่าข้าจะไปเป็นพยานชี้ตัวเขา ข้าคงไม่สามารถโค่นล้มตระกูลหลิวลงมาได้หรอก ถึงตอนนั้นข้าอยากตายก็คงยากแล้ว แต่ถ้าหากท่านต้องการอะไรให้พูดมา ต่อให้ลำบากทรมานขนาดไหน ข้าก็ยินดีจะตอบแทนหนี้ชีวิตของท่าน!”

“ตระกูลหลิวมีคนอยู่ในอำเภอ แต่เราไม่มีคนในอำเภอนั้นเลย เจ้าไปที่อำเภอไม่ต้องกังวลนะ ข้าจะให้คนดูแลเจ้าให้ดีและจะไม่ยอมให้เจ้าลำบาก!”

คำพูดหวังหานซานทำให้รู้สึกประทับใจมาก

“พี่ใหญ่พูดเช่นนั้น ข้าก็วางใจแล้ว!”

เฮยซินหู่เปลี่ยนเรื่อง "อย่างไรก็ตาม ข้าอยากพบลูกพี่ลูกน้องของท่าน ขอดูหน่อยว่าเป็นคนแบบไหนให้พี่ใหญ่ที่เคยปฏิเสธคำเชิญของท่านอ๋องควรค่าติดตามหรือไม่ เขาฉลาดชนิดที่ว่าหลอกคนฉลาดอย่างเจ้าสามได้ ยังนำกลุ่มชาวบ้านมาโจมตีค่ายซานหู่ที่แม้แต่ทางการก็ยังทำไม่ได้เลย!”

แววตาของหวังหานซานอ่อนลง “เขาเหมือนกับแม่ทัพมู่ เขาค้นหาความหวังในสถานการณ์ที่สิ้นหวังและนำแสงสว่างและความหวังมาสู่ผู้คนได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด”

เฮยซินหู่หัวเราะขำ "พี่ใหญ่พอเถอะ จะไปมีใครในโลกเทียบได้กับแม่ทัพมู่!"