บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 110

พวกโจรที่อยากจะหนีอยู่นานแล้วก็แยกย้ายรีบไปที่ประตูหลังทันที!

ฟู่ว!

เมื่อได้ยินว่าพวกโจรกำลังหลบหนี คนในกลุ่มก็โล่งใจและถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก

ทุกคนมองหวังหยวนด้วยความชื่นชม!

พอพวกยามร้องเตือน หวังหยวนจัดการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าเช่นนั้นทันที พวกเขาก็ต่างรู้สึกหวั่นใจ

โจมตีพวกมันซึ่งๆหน้าได้ยังไง!

ทันทีที่หวังหยวนอธิบายออกมา เขาก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลและไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำมัน

เมื่อเห็นสถานการณ์ในตอนนี้ หวังหยวนก็พูดถูกอีกครั้ง

หวังชิงชานพูดอย่างเป็นกังวล: "ฟังจากเสียงนั้นแล้ว น่าจะมีโจรอยู่ข้างในค่อนข้างเยอะ เราฆ่าไปไม่กี่คนเท่านั้น ต้าหู่และเอ้อหู พี่ใหญ่ข้าจะหยุดพวกเขาได้ไหม"

ทุกคนก็กังวลเช่นกัน!

“เชื่อในตัวลุงหานซาน!”

หวังหยวนหนักใจมาก

เดิมทีเขามั่นใจมาก เมื่อได้ฟังจากต้าหู่และเอ้อหู่ สำหรับลุงหานซานที่ต้องรับมือสองคนคงไม่ยากเท่าไหร่

แต่หลังจากที่เห็นเฮยซินหู่สวมชุดเกราะสีดำรูปแบบเดียวกัน ความมั่นใจของเขาก็สั่นคลอน

พวกเขาทั้งสองมีชุดเกราะสีดำเหมือนกัน ดังนั้นความเป็นมาของทั้งสองต้องคล้ายกันและน่าจะแข็งแกร่งพอๆกัน!

ในกรณีนี้ คนที่มีชุดเกราะสามารถเอาชนะคนที่ไม่มีชุดเกราะได้อย่างง่ายดาย

ลุงหานซานมอบชุดเกราะสีดำนี่ให้เขา ตอนนี้สายเกินไปที่จะเสียใจ เขาทำได้เพียงหวังปาฏิหาริย์เท่านั้น!

“หนีเร็ว ไปถึงหลังเขาได้ก็จะปลอดภัย!”

“หากเราล่อพวกมันไปถึงหลังเขาได้ ก็ถึงตามเราฆ่าพวกมันได้แล้ว!”

“จากทางการแล้วไง? เมื่อเข้าไปในภูเขา โลกเป็นของเราแล้ว!”

กลุ่มโจรตามเฮยซินหู่และรีบวิ่งออกจากประตูหลังของค่ายซานหู่!

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว...

ในขณะนั้นเอง ลูกธนูหน้าไม้หกดอกพุ่งออกไปและโจรสามคนถูกลูกธนูหน้าไม้ยิงเข้าให้

ตอนกลางคืนมืดแล้ว พวกโจรที่วิ่งหนีก็เห็นแค่ภาพลางๆเท่านั้น!

ลูกธนูหน้าไม้ไม่แม่นยำเท่าไหร่นัก!

"อ๊าก…"

โจรทั้งสามล้มลงกับพื้นและกรีดร้องออกมา!

“มีคนซุ่มโจมตี!”