บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 116

ค่ายซานหู่ถูกรื้อถอนแล้ว ทว่าผู้บงการเบื้องหลังที่เทศบาลอย่างตระกูลหลิวยังคงลอยนวล

กลุ่มประมงและกลุ่มจัดซื้อต่างก็เร่งเตรียมรถ

“นี่มันโหดเหี้ยมมาก!”

“แววตาน่ากลัวยิ่งกว่าหมาป่าเสียอีก!”

“โหดแค่ไหนแล้วยังไงหล่ะ ยังไงก็โดนพี่หยวนโค่นล้มอยู่ดี!”

ชาวบ้านจำนวนมากล้อมรอบเฮยซินหู่ที่ถูกมัดไว้ และพูดคุยนินทากันจากระยะไกล!

“ไปยุ่งเรื่องของพวกเจ้าซะ เลิกมุงกันได้แล้ว!”

หลังจากขับไล่ชาวบ้านออกไปแล้ว หวังหานซานก็อุ้มเพื่อนเก่าของเขาที่ถูกทรยศ “ผู้เฒ่าสิบเจ็ด ข้าขอโทษสำหรับสิ่งที่ข้าทำกับท่าน!"

เขารู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา สหายเก่าคนนี้ยอมตายดีกว่าถูกมองเป็นตัวตลก!

“พี่ใหญ่ ระหว่างข้าและท่านจะไปสนใจเรื่องพวกนี้ทำไมกัน? ถึงตายข้าก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ ยังสนใจเรื่องนี้ทำไมอีก!”

เฮยซินหู่ยิ้มเศร้า “แต่ข้าคิดว่าเด็กคนนี้มีท่าทางของมู่ซ่วยอยู่นิดหน่อย เขารู้วิธีสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้อื่น และทำให้ผู้อื่นยอมทำงานให้เขา! เขายังฉลาดกว่ามู่ซ่วยอีกด้วย ข้าวางใจแล้ว ถ้าหากท่านติดตามเขาไปตลอดชีวิต! เพราะยังไงในโลกนี้คนดีมักจะอายุสั้นเสมอ!”

...

หมู่บ้านกัวพาน เมื่อกัวฉางกลับถึงบ้าน ภรรยาของเขาก็นำอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ

ปลาสองตัวทอดในน้ำมันหมู ซาลาเปาเนื้อแปดลูก หัวไชเท้าผัดจานหนึ่ง และข้าวธัญพืชหม้อใหญ่

แม้ว่าอาหารมื้อนี้จะเรียบง่ายมาก แต่ในหมู่บ้านกัวพานนี้.มีเพียงสามพี่น้องอย่างพวกเขาเท่านั้นที่มีอาหารแบบนี้ให้ได้กิน

“แม่ นั่งกินข้าวกันเถอะค่ะ!”

เมื่อพยุงแม่เฒ่าตาบอดนั่งลง กัวฉางยื่นซาลาเปาแล้วช่วยคีบปลาอย่างระมัดระวัง

“ไอหยา ทำไมถึงกินซาลาเปาเนื้ออีกแล้ว! ต้าฉาง ผู้มีพระคุณของเจ้าจ่ายเงินให้เจ้ามากมายขนาดนั้น.แถมยังมีอาหารให้เจ้ากิน เจ้าเอากลับบ้านหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า!”

ทันทีที่แม่กัวกินซาลาเปาเนื้อ แม้ว่ารสชาติจะอร่อย แต่นางก็อดพูดไม่ได้!

นับตั้งแต่ลูกชายทั้งสามคนไปที่หมู่บ้านต้าหวัง เพื่อทำงานให้กับผู้มีพระคุณ พวกเขาจะนำซาลาเปาเนื้อกลับมาทุก ๆ สองสามวัน

ได้รับเงินค่าจ้างตั้งมากมาย กินของคนอื่น แถมยังเอาของจากคนอื่น แม่กัวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกรงใจ!