บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 117

“ไป!”

กัวเหลียงและกัวฉางพูดพร้อมกัน “แม้ว่าเราจะตายเพื่อนายน้อย เราก็จะไม่เสียใจ!”

...

ณ เทศบาล ตระกูลหลิว!

หลิวเจี้ยนเย่ ลูกชายคนโตของหลิวจื้อเกา หัวหน้าตระกูลหลิวนั่งตรงข้ามกัน โดยมีผู้คนมากมายกำลังเข้าแถวซื้อลูกชิ้นปลากลับบ้านอยู่ข้างหน้าพวกเขา!

หลิวเจี้ยนเย่กินลูกชิ้นปลาแล้วขมวดคิ้ว “ท่านพ่อ ถึงเวลาแล้วที่ค่ายซานหู่จะต้องลงมือ และคนเสเพลนั่นคงจะออกเดินทางแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย!”

หลังจากดื่มน้ำแกงลูกชิ้นปลาจนหมด หลิวจื้อเกาก็วางชามลงแล้วพูดหน้านิ่ง “เจี้ยนเย่ ข้าเคยบอกเจ้าไปกี่ครั้งแล้วว่าในฐานะคุณชายผู้สูงส่งของตระกูลหลิวอย่างเจ้า ไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องสกปรกเช่นนี้ ครอบครัวจะเป็นผู้จัดการทุกอย่าง! บัณฑิตตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น ค่ายซานหู่สามารถฆ่าเขาเหมือนสุนัข เจ้าจะไปกังวลอะไร!”

หลิวเจี้ยนเย่ตกตะลึงและพยักหน้า “ก็ถูก ท้ายที่สุดแล้วเสือทั้งสามตัวนั้นโหดเหี้ยมจนไม่มีใครเทียบ แม้แต่ผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ยังกลัวเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นเด็กบ้านนอก!”

พ่อและลูกชายต่างมองหน้ากัน และพยักหน้าสบาย ๆ!

ทันใดนั้น คนรับใช้ก็ตะโกนมาจากนอกประตู “นายท่าน แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้ว!”

“เรื่องอะไร!”

หลิวจื้อเกามีหน้านิ่ง เขาตบโต๊ะแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “แม้แต่ที่ดินสามในสี่เอเคอร์ในเมืองฝู ยังไม่สามารถเหยียบย่ำตระกูลหลิวได้ ไม่มีอะไรที่เราแก้ไขไม่ได้!”

“ใช่แล้ว นายท่าน!”

พ่อบ้านพยักหน้ารัว ๆ “ศาลาว่าการส่งคนมาเมื่อครู่นี้ เขาจับกุมผู้ช่วยถง!”

“ว่าไงนะ?”

ลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในใจ หลิวจื้อเกาขมวดคิ้วและพูดว่า “ศาลาว่าการบอกเหตุผลหรือไม่!”

สีหน้าท่าทางของหลิวเจี้ยนเย่เปลี่ยนไปอย่างมาก!

เขารู้ดีว่าพ่อของเขาส่งผู้ช่วยถงไปที่ค่ายซานหู่เพื่อส่งข้อมูล!

“ศาลาว่าการบอกว่าผู้ช่วยถงเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรม!”

พ่อบ้านคิดสักพักแล้วจึงพูดว่า “ใช่แล้วนายท่าน เมื่อกี้นี้คนในเมืองต่างลือกันว่าค่ายซานหู่ถูกกวาดล้างแล้ว เป็นฝีมือของชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าหวัง เฮยซินหู่ถูกจับไปยังที่ว่าการอำเภอ ส่วนฮวางปิ้งหู่ถูกตัดหัว มีพวกอันธพาลตายไปสี่สิบห้าสิบคนถูกบรรทุกขึ้นรถขนาดใหญ่หลายคัน แล้วนำไปที่ที่ว่าการอำเภอ มีหลายคนจับตามอง!”

พรวด!