บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 127

กัวเหลียงและกัวเฉียงเหลือบมองพี่ใหญ่ แล้วทั้งสองก็ก้มหน้าลงโดยไม่ส่งเสียง!

“ไม่ ไม่มีอะไรขอรับ!”

กัวฉางหน้าแดงและพูดว่า “ท่านแม่ของข้าสุขภาพไม่ดี เราจึงไปเรียกหมอ!”

หวังหยวนถามด้วยความห่วงใย “หมอพูดว่าอย่างไรบ้าง? อาการป่วยร้ายแรงหรือไม่?”

สังคมนี้ขาดการรักษาและยารักษาโรค แม้แต่เป็นไข้หวัดก็อาจคร่าชีวิตผู้คนได้!

กัวฉางก้มศีรษะลงและพูดตะกุกตะกัก “ไม่ ไม่ร้ายแรง หมอบอกว่ากินยาสองสามห่อก็จะไม่เป็นไรแล้ว!”

หวังหยวนกำชับว่า “คนชราสุขภาพอ่อนแอ หาอะไรดี ๆ ให้นางกินทุกวัน ไข่ไก่ เนื้อปลา เนื้อหมูก็ดีหมดไปรีดนมวัวนมแพะแล้วต้มให้ท่านดื่ม ล้วนดีต่อร่างกาย! อย่าคิดที่จะเก็บหอมรอมริด ไม่เช่นนั้น เมื่อสุขภาพของหญิงชราทรุดโทรมลงไม่ว่าจะมีเงินมากเท่าไรก็เอาคืนไม่ได้ !”

คนในยุคสมัยนี้มักขาดโปรตีน

แม้ว่าทั้งสามพี่น้องจะได้รับเงินมากมาย แต่ครอบครัวของพวกเขาก็เคยชินกับช่วงเวลาที่ยากลำบาก จึงก็ไม่กล้ากินหรือดื่มมากเกินไป

อย่างมากที่สุดก็ทานอาหารอิ่ม แบ่งปลาจากกลุ่มตกปลาแล้วนำมาปรุงด้วยน้ำมันและเกลือเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ปลาเหล่านี้โดยพื้นฐานแล้วมีไว้สำหรับเด็ก ๆ และผู้ใหญ่ดื่มได้เพียงซุปเท่านั้น!

“ขอรับ นายท่าน!”

ดวงตาทั้งสามพี่น้องแดงระเรื่อเมื่อได้ยินสิ่งนี้

หวังหยวนกล่าวเสริม “หากภายหน้ามีเรื่องก็บอกข้าสักคำ ไม่เช่นนั้นทุกคนจะเป็นห่วงพวกเจ้า!”

“ขอรับ!”

พี่น้องทั้งสามรู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกว่าสิ่งที่พวกเขาทำเมื่อวานนี้คุ้มค่า!

หลังจากกวาดล้างค่ายซานหู่แล้ว ลุงหานชานก็ส่งพวกเขามาขับรถม้าให้กับผู้มีพระคุณของพวกเขา!

ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถขับรถม้าคันนี้ได้ ในอดีต มีเพียงต้าหู่และเอ้อหู่เท่านั้นที่สามารถขับได้!

ใครที่สามารถขับรถให้ผู้มีพระคุณได้คือสัญลักษณ์สถานะในหมู่บ้านดาวัง!

ตอนนี้ตระกูลหลิวถูกทำลายแล้ว ลุงหานชานเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของหวังหยวน ดังนั้นเขาจึงขอให้ทั้งสามคนมาด้วย!

เอ้อหูซึ่งกำลังขับรถม้าอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่หยวน ท่านน่าเกรงขามมากเมื่อวันก่อน แต่ท่านไม่ได้ไปที่เทศบาลด้วยซ้ำ! ตอนนี้เรื่องจบลงแล้ว ทำไมถึงยังมาที่นี่ขอรับ!”

หวังหยวนตอบกล่าว “ไปบ้านลุงของข้า เรื่องที่เราทำครั้งก่อนทำเสร็จแล้ว!”