บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 135

ลุงทุกคนต่างหากที่ต้องช่วยหลานชายหาภรรยา หลานชายจะช่วยลุงหาภรรยาได้อย่างไร!

“ชิงเหอ!”

หวังหยวนเม้มปาก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อท่านลุงชอบนาง เหตุใดไม่จ้างคนมาเป็นแม่สื่อล่ะ!”

จ้าวชิงเหอกลอกตา “ก่อนหน้านี้ไม่มีเงิน ครั้งสุดท้ายที่ท่านให้เงินข้ามากกว่าหนึ่งร้อยก้วน ข้าวางแผนจะหาแม่สื่อมาดูแลเรื่องนี้ให้พ่อ แต่สุดท้ายเข้าก็ต้องทำเบ้าหลอมดินเหนียว ต้องซื้อวัสดุและทำเตาเผา จึงใช้เงินไปหนึ่งร้อยก้วน ท่านพ่อรู้สึกว่ามีเงินเหลือไม่มาก จึงบอกว่าจะไม่แต่งงานแล้ว!”

“หุบปาก!”

ใบหน้าของลุงเปลี่ยนเป็นสีแดง ขณะโบกมือ “หยวนเอ๋อร์ อย่าไปฟังเรื่องเหลวไหลของผู้หญิงคนนี้!”

“ลุง นี่คือธุรกิจ!”

หวังหยวนยกยิ้มมุมปาก “เมื่อตระกูลโจวส่งเงินมา ข้าจะให้เงินหนึ่งพันตำลึงแก่ท่าน ให้ท่านรีบดำเนินการให้เสร็จอย่างรวดเร็ว หากท่านลังเลอีกครั้ง ก็รอให้คนอื่นไปขอนางแต่งงาน หากนางตอบตกลง ท่านจะต้องเสียใจ!”

“ไม่ได้!”

ลุงส่ายหน้า “นางมีเงื่อนไขในการแต่งงาน นางต้องดูแลแม่สามีตาบอด ลูกสองคน มีอีกสามปากท้องต้องเลี้ยงดู ไม่มีใครกล้าไปขอหรอก! ลุงไม่กล้าหรอก เงินที่ได้จากร้านตีเหล็กนั้นไม่เพียงพอสำหรับค่าสินสอดของชิงเหอด้วยซ้ำ!”

“นางกตัญญูต่อแม่สามี และไม่เคยทอดทิ้งลูก ๆ ของนาง นางเป็นผู้หญิงที่ดี!”

หวังหยวนนิ่งอึ้งไป แล้วพยักหน้า “ลุง หากท่านชอบนางจริง ๆ ก็แต่งงานกับนาง สามปากท้อง ครอบครัวของเราไม่ได้เลี้ยงไม่ไหว หากมีความรู้สึกที่แท้จริง ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเรา ท่านสามารถเลือกแต่งงานกับสาวแรกรุ่นฮวาได้ตามต้องการเลยขอรับ!”

ในยุคนี้ เรื่องของการแต่งงาน หลายคนเลือกให้ลูกสาวแต่งงานออกเรือนไป เพียงเพื่อลดภาษีรายหัวของครอบครัว และหาที่อยู่ที่กินให้ลูกสาว โดยไม่สนใจเรื่องอายุ อนาคต และความรักของอีกฝ่าย สุดท้ายแล้วก็เพื่ออาหารและเครื่องนุ่งห่ม

“สาวแรกรุ่นอะไรล่ะ ลุงอายุปูนนี้แล้ว นี่ถือเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะเลยไม่ใช่หรือ!”

ลุงอายุสามสิบห้าปีหน้าแดงขณะพูดว่า “แม้นางจะเป็นแม่ม่าย แต่นางมีจิตใจดี ขยันและประหยัด เป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตได้ดีมาก!”

หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ชิงเหอจะหาแม่สื่อ และเตรียมรถม้าที่เต็มไปด้วยของขวัญหมั้นให้ แล้วทุกอย่างจะราบรื่น!”