บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 151

“เขาเป็นปรมจารย์ท่านหนึ่ง!”

เมื่อนึกถึงคำเตือนของคุณชาย เฮยซินหู่ก็ตัวสั่น “นายท่านรอง เราอย่าไปยั่ยยุเขาจะดีกว่า ตัวเขาเต็มไปด้วยเจตนาชั่วร้าย ใครก็ตามที่ยั่วยุเขาจะต้องตายแน่ ๆ!”

หลังจากที่พี่รองถูกสังหารและพี่ใหญ่ถูกจับ เขาก็แอบเข้าไปในเทศบาลเพื่อไถ่ถาม!

และได้รู้ว่าตระกูลหลิวก็จบสิ้นเช่นกัน คนที่ต่อต้านคุณชายผู้นั้นก็ต่างติดคุกกันหมด!

หงเยี่ยเงยหน้าอันหล่อเหลาขึ้น เขาหยิบมีดยาวขึ้นมาแล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “เมื่อมีจิตใจที่เฉียบแหลม เช่นนั้นจะต้องเป็นบัณฑิตอย่างแน่นอน เมื่อต้องรับมือกับบัณฑิตก็อย่าพูดอะไรมากนัก แค่เข้าไปแทงเขาด้วยมีดให้ตาย ไม่ว่าเขาจะฉลาดแค่ไหนยังไงก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี!”

“...อืม ๆ!”

เฮยซินหู่หัวเราะอย่างอดไม่ได้ คุณชายเป็นคนรอบคอบขนาดนั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าเขา

ก่อนที่ใครจะเข้าใกล้เขาแล้วชักดาบแทง การซุ่มโจมตีของเขาจากทุกทิศทุกทางจะทำให้คนผู้นั้นล้มลง

เขาเคยเห็นมาก่อน ตอนที่กำลังจะลักพาตัวคุณชาย เขาก็ถูกซุ่มโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า!

ทันใดนั้น โจรภูเขาก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องโถง “นายท่านรอง พวกเราปล้นสตรีได้นางหนึ่ง”

หงเยี่ยพูดอย่างสบาย ๆ “ไม่มีเงินจ่ายค่าผ่านทางหรือ?”

“ค่าผ่านทาง!”

เซี่ยซานหู่จ้องมอง ‘อีเซี่ยนเทียนเริ่มเก็บค่าผ่านทางตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นไปได้ไหมว่าแผนพันธมิตรพงไพรของคุณชายได้มาถึงที่นี่แล้ว’

โจรภูเขากล่าวว่า “จ่ายแล้วขอรับ!”

ใบหน้าหล่อเหลาของหงเยี่ยนิ่ง “แล้วทำไมถึงยังปล้นผู้อื่นล่ะ เจ้าลืมกฎที่ข้าตั้งไว้แล้วหรือ?”

โจรภูเขาอุทาน “สตรีนางนั้นงดงามมากขอรับ!”

ดวงตาของหงเยี่ยเป็นประกาย “งดงามแค่ไหนเชียว สวยเท่าสตรีอันดับหนึ่งในหอคณิกาของเทศบาลหรือไม่?”

“ขอรับ!”

โจรภูเขาหัวเราะเบา ๆ “สวยกว่านายหญิงรองอีกขอรับ!”

หงเยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย “สตรีที่งดงามขนาดนี้ นางคงไม่ใช่คุณหนูของตระกูลใช่ไหม!”

โจรภูเขาโบกมือ “นายท่านรอง ทุกคนรู้กฎที่ท่านตั้งไว้เป็นอย่างดี ใครจะไปปล้นคนของตระกูลใหญ่ เราได้สอบถามแล้ว นางเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหูจากเมืองฝูขอรับ”

ด้วยกลัวว่าหวังหยวนจะเปียกปอนตอนฝนตก พวกนางจึงเตรียมเสื้อกันฝน ร่ม และเต็นท์ไว้

ด้วยกลัวว่าหวังหยวนจะเป็นหวัด ท้องเสีย ถูกวางยา ดังนั้นจึงเตรียมชุดยาไว้ล่วงหน้า

หากไม่ใช่เพราะไม่มีที่ให้วางของแล้ว ก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกนางสองคนจะเตรียมอะไรไว้อีก!

รถม้าเกือบทั้งคันเต็มไปด้วยสิ่งเหล่านี้ เหลือเพียงที่ว่างเล็ก ๆ สำหรับคนคนเดียวที่จะขยับไปมา!

การเดินทางไกลเป็นเรื่องใหญ่ในยุคนี้ และยังมีผู้คนอีกมากมายที่ไม่เคยไปเมืองไหนมาก่อนในชีวิต!

เมื่อรู้ว่าหวังหยวนกำลังจะไปที่เมืองจวิ้น ชาวบ้านทุกคนก็พากันมาส่งเขา!

ที่หน้ารถม้า หลี่ซือหานกำชับว่า “อากาศเริ่มหนาวแล้ว เดินทางก็ทำตัวให้อุ่นเสมอ อย่าเป็นหวัด กินของร้อน ๆ พักโรงเตี๊ยมในเมืองดีที่สุด...อุ๊ย!”

เมื่อเห็นสตรีนางนี้พูดจาไม่รู้จบ และคิดว่าจะได้เจอนางเป็นเวลาหนึ่งเดือน ยิ่งคิดถึงรสชาติอาหารในช่วงสามวันที่ผ่านมา หวังหยวนก็ไม่อายที่จะอยู่ต่อหน้าใครสักคน เขาสวมกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขาโดยตรง พร้อมจูบนางที่ริมฝีปาก!

“จูบแล้ว จูบแล้ว!”

“พี่หยวนเอ๋อร์จูบเมียแล้ว!”