บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 150

แผลถูกเปิดออกอีกครั้ง สีหน้าของเซี่ยซานหู่แข็งค้าง เขาเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “ช่วงนี้พี่อู่จั้งโหวเป็นอย่างไรบ้าง?”

ว่ากันว่าอู่จั้งโหวผู้เรืองอำนาจ สามารถกระโดดได้สูงห้าวา!

แต่นั่นเป็นเพียงการคุยโว เมื่ออู่จั้งโหวไปที่ค่ายซานหู่เขาก็แสดงวรยุทธ์ด้วย

การกระโดดของเขาสูงเกือบสิบฟุต กำแพงสูงของหมู่บ้านไม่อาจหยุดเขาได้

โจรกล่าวว่า “นายท่านใหญ่ไม่ได้อยู่บนภูเขา แต่นายท่านรองอยู่บนภูเขา นายท่านรองบอกว่า หากพี่น้องคนใดที่มีปัญหาในค่ายซานหู่มาขอลี้ภัย อีเซี่ยนเทียนจะรับทุกคนเข้ามา ไป ท่านไปพบนายท่านรองก่อนดีกว่า!”

“นายท่านรองเป็นคนชอบธรรมยิ่งนัก!”

เซี่ยซานหู่หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ แต่เมื่อเขามาถึงหมู่บ้านอีเซี่ยนเทียน เขาก็ตกใจมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับค่ายซานหู่แล้ว หมู่บ้านอีเซี่ยนเทียนแตกต่างจากบ้านดินมุงจากอย่างสิ้นเชิง

หลังจากเดินผ่านเส้นทางบนภูเขาที่ขรุขระ ก็จะถึงที่ราบบนหุบเขา เป็นพื้นที่เกษตรกรรมอันอุดมสมบูรณ์ขนาดใหญ่ บ้านหินกระจัดกระจายอย่างเป็นระเบียบ และห้องโถงตรงกลางมีป้ายแขวนอยู่

มีตัวอักษรตัวใหญ่สามตัวเขียนอยู่บนนั้น แต่เขาอ่านไม่ออกเลยสักตัว!

“ไปที่โถงจวี้อี้กันเถอะ นายท่านรองกำลังรอท่านอยู่ที่นั่น!”

โจรเข้ามากระซิบ แล้วผู้นำโจรก็โบกมือทันที!

เมื่อก้าวเข้าไปในโถงจวี้อี้ เซี่ยซานหู่ก็ตกตะลึง!

มีเก้าอี้แปดตัวตั้งอยู่ทั้งสองข้างของห้องโถง มีพวกอันธพาลที่ดูดุร้ายนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล่านั้น

สุดห้องโถงมีแท่นสูง มีเก้าอี้ตัวใหญ่หุ้มหนังเสืออยู่บนนั้น!

บนเก้าอี้มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ วางมือซ้ายลงบนเข่าเหมือนผู้ชาย มือขวาถือดาบยาววางไว้บนไหล่ ขณะจ้องมองเขาอย่างดุร้าย

หญิงสาวมีใบหน้านวลผ่อง สวมกระโปรงยาวรัดรูปสีแดงเพลิง ทรวดทรงโค้งเว้าสะดุดตา ผมสีดำของนางถักเป็นเปียเล็ก ๆ และมัดเป็นหางม้า