บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 176

“ให้ตายเถอะ ใจกล้ามากจากไหน แค่คนผ่านทางจะมาปล้นพวกโจรอย่างเราเนี้ยนะ!”

“ให้เงินเขาไม่ได้เด็ดขาด ถ้าข่าวแพร่ออกไป ค่ายอีเซี่ยนเทียนของเรายังจะมีหน้าอยู่อีกหรือ?”

พวกโจรโกรธมาก

ปล้นมาหลายปี มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ปล้นคนผ่านทาง มีคนผ่านทางที่ไหนมาปล้นพวกเขากัน?

ปล่อยให้พวกเจ้าผ่านไปก็ดีแล้ว แต่เจ้ากลับมาปล้นพวกเรา ไม่มีจรรยาบัญเลยรึไง?

“ทุกคนหุบปากไปเลย!”

หลังจากตวาดโจรให้เงียบลง จินเฉียนสู่ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "พวกเราจ่ายเงินให้เจ้าหนึ่งพันตำลึง จะถือเป็นค่าชดเชยของเจ้า โปรดปล่อยเจ้ารองหัวหน้าของเราไป!"

“หนึ่งพันตำลึง!”

หวังหยวนหัวเราะเยาะ "รองหัวหน้าของเจ้ามีค่าหนึ่งพันตำลึงทองงั้นหรือ?"

"มารดาเจ้าเถอะ!"

จินเฉียนสู่อยากจะด่าสาป เขาพูดถึงเงิน แต่บัณฑิตใจร้ายคนนี้บอกว่าทอง แต่เขาไม่กล้าปฏิเสธต่อหน้าผู้คน ไม่เช่นนั้นก็เหมือนเป็นการบอกว่ารองหัวหน้าไร้ค่า รองหัวหน้าอารมณ์รุนแรง ในอนาคตเขาต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแน่ จำยอมกำหมัดและโค้งคำนับทำความเคารพเท่านั้น

“ท่านบัณฑิต แม้ว่าค่ายอีเซี่ยนเทียนจะมีชื่อเสียงมาก แต่ก็มีคนกินอยู่ห้าถึงหกร้อยคน นอกจากนี้ซื้อขายก็ไม่สะดวก ในปีนี้เราใช้เงินไปไม่น้อย ปีนี้เราเก็บเงินแทบไม่ได้เลยจริง ๆ เราให้พันห้าร้อยตำลึงทองไม่ได้จริง ๆ ค่ายอีเซี่ยนเทียนเอาออกมามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ท่านบัณฑิต โปรดเมตตาข้าด้วยเถอะ!”

กลุ่มโจรถึงกับหลั่งน้ำตา!

หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงทอง สองปีแห่งการทำงานหนักของค่ายอีเซี่ยนเทียนเพื่อมาประเคนผู้ชายแซ่หวังคนนี้!

“หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงทอง เจ้าจะให้พวกเราไปเป็นขอทานรึไง!”

สีหน้าของหวังหยวนจริงจังขึ้นมา "ต้าหู่ ทำให้ตาอี้จางหงตาบอดก่อน แล้วค่อยคุยกับพวกเขา?"

ต้าหู่หยิบดาบยาวขึ้นมาและจะแทงดวงตาอี้จางหงอย่างไม่ลังเล!

"หยุด!"

หากรองหัวหน้าเหลือตาเดียว แล้วหัวหน้ากลับมา เขาได้ตายอย่างเขียดแน่ จินเฉียนสู่หลับตาและก้าวไปข้างหน้า "สามพันตำลึงทอง ข้าคิดว่าหากค่ายเราขายทุกอย่างที่มีคงได้เท่านี้ หากอยากได้มากกว่านี้ ก็แทงข้าให้ตาย แล้วไปหาคนอื่นคุยเถอะ!”

ดูเหมือนว่าเขาจะถูกบีบจนถึงที่สุดแล้วจริง ๆ หวังหยวนถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ "เห็นแก่ที่เจ้าจริงใจและเต็มใจจะให้สามพันตำลึงทอง เพื่อไถ่ตัวรองหัวหน้าของเจ้า ถึงจะยังไม่ค่อยพอใจ แต่ข้าก็ยอมตกลง ภายในหนึ่งชั่วยาม เงินมาคนไป ไม่เช่นนั้นเราจะฆ่าตัวประกันซะ!”