บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 177

“ใครมาช่วยข้า!”

ตอนที่หูเมิ่งอิ๋งออกไปนางยังสับสนอยู่ แต่ในไม่ช้านางก็ตระหนักว่าไม่ใช่พี่เหลิ่งอวิ๋นที่ลงมือ

ระหว่างทางลงภูเขาพร้อมกับพวกโจร ได้ยินพวกโจรพวกนี้สาปแช่งชายแซ่หวังจากหมู่บ้านต้าหวังมาตลอดทาง

ด่าขาว่าขี้ขลาดเหมือนหนู น่ารังเกียจ ใจดำ เขามันโหดร้ายยิ่งกว่าโจร ด่าเขาว่าไอหนุ่มไร้ยางอาย!

ในเขณะเดียวกัน จากข้อมูลที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันที่ได้ฟังก็พอะติดปะต่อได้ หวังหยวนสั่งให้คนสิบคนเอาชนะกลุ่มโจรด้วยการซุ่มโจมตี จับตัวหงเยี่ยและเรียกค่าไถ่เป็นทองคำ!

ตลอดทางลงจากภูเขา นางนึกภาพการปะทะกันของทั้งสองฝ่าย!

ตอนนั้นคิดแค่ว่าเขาเป็นบัณฑิตรูปหล่อ ที่ค้นพบวิธีลับในการทำสบู่

ต่อมาข้าได้ยินว่าเขาได้ทำลายล้างค่ายซานหู่ จึงได้รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้านทั้งบุ๊นและบู๊!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะสามารถจัดการกับโจรอีเซี่ยนเทียนได้ กล้าข่มขู่พวกโจรด้วย!

อย่างไรก็ตาม ในเมืองได้ปล่อยข่าวชื่อเสียงของเขาออกไปอย่างเลวร้าย!

เมื่อรวมข้อมูลทุกอย่างเข้าด้วยกัน ดูเหมือนว่าชายแปลกหน้าคนนี้อยู่ในม่านหมอก!

มันยากที่จะมองทะลุปรุโปร่ง!

เมื่อมาถึงเชิงเขา ก็ไม่มีโจรมาขวางทางนาง หูเมิ่งอิ๋งเดินไปหาหวังหยวนและหูเทียน!

หูเทียนรีบก้าวไปข้างหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ "คุณหนู ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ!"

หูเมิ่งอิ๋งพยักหน้าเบา ๆ และเดินไปหาหวังหยวน และคำนับขอบคุณ "ขอบคุณคุณชายหวังที่ช่วยเหลือ!"

"มันสิ่งที่สมควรทำอยู่แล้ว!"

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นสวมผ้าคลุมหน้า เสื้อผ้าและเครื่องสำอางของนางยังดูเรียบร้อย นางดูไม่เหมือนถูกลักพาตัว แต่เหมือนกำลังไปเที่ยวพักผ่อน หวังหยวนตอบอย่างสุภาพ และหันไปมองพวกโจร "เงินเอามารึยัง?”

“เอามาแล้ว!”

จินเฉียนสู่โบกมือ

โจรสามสิบคนแบกกล่องเข้ามา

กล่องเล็กสองกล่องใส่เงินสองพันตำลึงทอง กล่องขนาดกลางแปดกล่องใส่เงินแปดพันตำลึง และกล่องใหญ่ยี่สิบกล่องใส่เหรียญทองแดงสองพันกว้าน

ให้คนวางทองคำและเงินแล้ว หวังหยวนมองดูเหรียญทองแดงและพูดอย่างไม่พอใจ "เหรียญทองแดงเอามาทำไมตั้งเยอะแยะ ข้าจะขนยังไง ทองคำอยู่ไหน!"

“คุณชายหวัง พวกเราเป็นโจร ไม่ใช่พ่อค้าใหญ่ เราจะมีทองคำมากมายขนาดนั้นได้ยังไง!”