บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 187

หลังจากกินอาหารมื้อใหญ่สองมื้อ และนอนหลับสบาย ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็หมดไป

แต่หวังหยวนไม่ได้ออกไปข้างนอก เขายืนฝึกเฉียงจวงเงียบ ๆ อยู่ในห้อง

ตั้งแต่ฝึกเฉียงจวง เขาก็รู้สึกว่าสุขภาพของตนดีขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้สึกปวดหลังหรือเข่าอีกต่อไป

นั่งโคลงเคลงบนรถม้าหลายวัน ฝึกตอนกลางคืนแล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่าในวันรุ่งขึ้น

เมื่อตื่นนอนทุกเช้า จะรู้สึกได้ชัดเจนว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นกว่าเดิม

แต่น่าเสียดายที่หลี่ซื่อหานไม่อยู่ที่นี่ด้วย!

ปัง ปัง ปัง!

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู แล้วเสียงของหูเมิ่งอิ๋งก็ดังขึ้น “คุณชาย!”

แอ๊ด!

เมื่อเปิดประตู หวังหยวนก็ตาเป็นประกาย

หูเมิ่งอิ๋งอาบน้ำเมื่อคืนนี้ มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ บนตัวนาง นางแต้มสีแดงลงบนใบหน้าอวบอิ่มอ่อนเยาว์ ทาริมฝีปากเป็นสีแดงเชอร์รี่ นางสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวพลิ้วไหว ราวกับดอกบัวหิมะบนภูเขาน้ำแข็ง ดูเยือกเย็น บอบบาง และรักอิสระ!

“คุณชาย!”

เมื่อเห็นเขามองตรง ๆ เช่นนี้ หูเมิ่งอิ๋งก็มองไปทางอื่นขณะใบหน้าร้อนผ่าว แล้วกระซิบ “ตอนนี้เราพักเพียงพอแล้ว ถึงเวลาเตรียมของกำนัลไปเยี่ยมตระกูลหยาง”

หวังหยวนรู้สึกตัวและส่ายหน้า “ข้ายังไม่มีแผนไปเยี่ยมตระกูลหยางในตอนนี้!”

“ต้องไปไม่ช้าก็เร็ว!”

หูเมิ่งอิ๋งกระซิบ “เกลือจากคนขนส่งเกลือ และเกลือจากบ่อเกลือเฟ่ยชาง ล้วนอยู่ในมือของตระกูลหยาง ท่านไม่อาจหาเกลือถูกกฎหมายได้ โดยไม่เจรจากับพวกเขา! หากท่านขนเกลือไปเอง มันก็จะเป็นอาชญากรรมร้ายแรง หากท่านถูกจับได้! ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ก็ควรไปแสดงความจริงใจก่อน เกรงว่าตระกูลหยางจะขุ่นเคือง และทำให้ท่านลำบาก!”

ใบอนุญาตค้าเกลือออกในเมืองจิงตู ก็เพื่อเพิ่มรายได้ของราชสำนัก ซึ่งขาดแคลนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ใบอนุญาตค้าเกลือของบ่อเกลือแต่ละแห่ง ล่าช้ากว่าสิบปี

ด้วยเหตุนี้ ราชสำนักจึงได้เพิ่มระบบขนส่งเกลือจากแหล่งในท้องถิ่น

เพียงนำใบอนุญาตค้าเกลือไปซื้อเกลือที่กรมขนส่งเกลือ ก็สามารถไปเอาเกลือที่บ่อเกลือเองได้

แต่ในความเป็นจริง ใบอนุญาตค้าเกลือไม่ใช่สิ่งที่ทำให้สามารถซื้อได้ตามใจ เพราะการผลิตเกลือทั้งหมดในเมืองจิ่วซาน ถูกผูกขาดโดยตระกูลหยาง