บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 188

หูเมิ่งอิ๋งงุนงงเมื่อได้ยินดังนั้น และพูดหลังจากนั้นไม่นาน “ข้ารู้ว่านายน้อยเป็นบัณฑิต ไม่อาจโค้งคำนับผู้อื่นได้ง่าย ๆ เหตุใดไม่ให้ข้าไปที่ตระกูลหยางเพื่อนายน้อยกันเล่า!”

หวังหยวนพูดด้วยความประหลาดใจ “ท่านจะขอร้องแทนข้าหรือ?”

ใบหน้างามของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นสีแดง นางก้มศีรษะลง และกระซิบ “นายน้อยช่วยชีวิตข้าไว้ ดังนั้นไม่สำคัญว่าข้าจะต้องขอร้องคนอื่นแทนท่าน ข้าเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เรื่องรักษาหน้าตาไม่ได้สำคัญถึงเพียงนั้น!”

หวังหยวนส่ายหน้า “ข้าก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับหน้าตาถึงเพียงนั้น แต่การทำธุรกิจจะยากขึ้นเมื่อต้องขอร้อง!”

หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้วและพูดว่า “เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี”

นางมีวิสัยทัศน์และทักษะที่ดี แต่นางไม่รู้ว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างไร หากไม่ขอความช่วยเหลือ

หวังหยวนกะพริบตา “มันยากสำหรับเราที่จะขอร้องพวกเขา แต่ต้องให้พวกเขาขอร้องเรา!”

“ขะ ขอร้องพวกเรา!”

หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึง

หากคนอื่นบอกนาง นางคงจะคิดว่าคนผู้นั้นกำลังคุยโม้อยู่ ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!

แต่ชายหนุ่มตรงหน้านาง มักจะใช้วิธีที่เหลือเชื่อเพื่อพลิกสถานการณ์

แต่นางใช้สมองจนสับสน ก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้สูงศักดิ์จึงต้องมาขอร้องคนบ้านนอก!

“หยุดตะลึงได้แล้ว!”

หวังหยวนโบกมือ หันกลับมาพูดว่า “ไปเถอะ พาข้าไปซื้อบ้านหลังใหญ่!”

หูเมิ่งอิ๋งเลิกคิ้ว “ซื้อบ้านหรือ?”

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “การอยู่ในโรงเตี๊ยมนั้นอึดอัดและไม่สบายใจ!”

โรงเตี๊ยมนี้มีคนดีกับคนเลวปะทนอยู่ด้วยกัน จึงไม่ปลอดภัยที่จะนำทองคำสองพันตำลึง และเงินแปดพันตำลึงออกมา

“เช่าจะดีกว่า!”

หูเมิ่งอิ๋งแนะนำ “เมืองจิ่วซานตั้งอยู่ที่ชายแดน มีความเสี่ยงที่จะถูกผู้บุกรุกบุก แม้ว่าการซื้อบ้านที่นี่จะมีราคาถูก แต่หากผู้รุกรานเข้ามา ก็จะเสียทุกสิ่งไป การเช่าบ้านจะปลอดภัยกว่า!”

หวังหยวนพยักหน้า “แล้วแต่เจ้า!”

ข้อเสนอแนะดังกล่าวได้รับการยอมรับ หูเมิ่งอิ๋งสวมผ้าคลุมหน้าและออกไปด้วยดวงตาสดใส