บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 208

วังไห่เทียนนั่งบนโต๊ะแท่นบูชาพร้อมพึมพำ “สหายอู๋มู่ พวกโจรกำลังกลับมาอีกครั้ง น่าเสียดายที่เจ้าไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป มีใครอีกในโลกที่สามารถหยุดด้ามเหล็กของพวกเขาได้ ข้าได้รู้จักสหายน้องอีกคนหนึ่งหากเจ้ามีนิสัยเหมือนเขาคงจะดีไม่น้อย ตอนนี้คงเกรงว่าพวกโจรคงจะถูกทำลายทั้งหมดแล้ว เฮ้อ!”

...

ทันทีที่ออกจากจวนวัง ลมหนาวก็พัดมา ทำให้หวังหยวนตัวสั่น ส่งผลให้เขามีสติมากขึ้น

เมื่อขึ้นรถม้า หวังหยวนยังคงนิ่งเงียบ

หูเมิ่งอิ๋งพูดเบา ๆ “คุณชาย ท่านกำลังนึกถึงคำเตือนของท่านไห่เทียนอยู่หรือเปล่า!”

หวังหยวนพยักหน้า “พี่ไห่เทียนดูเหมือนไม่เมาเลย ข้ารู้สึกว่าคำพูดของเขาดูจงใจนิดหน่อย ราวกับว่าเขากำลังฉีดวัคซีนป้องกันให้ข้า!”

หูเมิ่งอิ๋งงงงวย “การฉีดวัคซีนป้องกันคืออะไร?”

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “คือการเตือนไว้ล่วงหน้า!”

“โอ้!”

หูเมิ่งอิ๋งประหลาดใจ “คุณชาย หากมีโอกาสได้เข้าไปเป็นขุนนางในท้องพระโรงจริง ท่านก็ไม่มีแผนจะไปหรือเจ้าคะ?”

ในต้าเย่ หากไม่ผ่านการสอบคัดเลือกขุนนางก็ไม่สามารถเป็นเจ้าหน้าที่ได้ เดิมทีนางไม่เชื่อว่าหวังหยวนที่ไม่ได้เข้ารับการสอบขุนนางจะสามารถเป็นเจ้าหน้าที่ได้ แต่คำพูดของวังไห่เทียนทำให้นางสงสัยอีกครั้ง!

ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับผู้มีพระคุณผู้นี้!

“ไม่ไป!”

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่สวยงามและประหลาดใจของนาง หวังหยวนก็กางมือออกแล้วพูดว่า “ข้าเป็นคนที่เอวไม่ดีพอที่จะโค้งได้ ขาของข้าก็ไม่ดีพอที่จะคุกเข่าลง หนำซ้ำข้าก็ไม่สามารถหมอบคำนับได้ ดังนั้นจึงเข้าท้องพระโรงไม่ได้หรอก”

“...”

ดวงตาที่สวยงามของหูเมิ่งอิ๋งประหลาดใจ และนางรู้สึกว่านางไม่เข้าใจหวังหยวน และไม่มีวันเข้าใจด้วย

ในโลกนี้ยกเว้นฮ่องเต้แล้ว ใครบ้างไม่โค้งคำนับ แล้วประเด็นคืออะไร?

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงยอมดำเนินกิจการต่ำต้อยมากกว่ายอมเข้าสอบขุนนางและรับใช้ฮ่องเต้

“เจ้าไม่มีวันเข้าใจหรอก!”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหูเมิ่งอิ๋ง หวังหยวนก็หัวเราะเบา ๆ พร้อมส่ายหัว จากนั้นขมวดคิ้วและหลับตาลง!

เมื่อเริ่มมึนเมา ก็รู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมา!