บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 209

เสียงของต้าหู่ดังขึ้น “พี่หยวน คุณหนูหู เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว!”

หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงและพูดใส่หูของหวังหยวน “คุณชาย ถึงแล้วเจ้าค่ะ!”

หวังหยวนหลับลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ

“พี่หยวน คุณหนูหู!”

ต้าหู่รู้สึกถึงแปลกใจ เขาเปิดประตู และเห็นหูเมิ่งอิ๋งกอดหวังหยวนอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาปิดตา “ไอหย๊า ลมแรงมากเลย เหมือนมีทรายพัดเข้าตาข้า ข้าทำไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!”

หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงด้วยความเขินอาย และอดไม่ได้ที่จะผลักหวังหยวน “คุณชาย เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว รีบตื่นเร็ว ๆ เจ้าค่ะ!”

“เมียจ๋า ไม่ต้องรีบ ให้ข้านอนพักอีกสักหน่อย แล้วข้าจะให้เจ้าเมื่อข้าอิ่ม!”

ในความฝัน หลี่ซื่อหานกำลังเว้าวอนอย่างไม่ยอมแพ้ หวังหยวนที่ง่วงนอนมากก็พึมพำ

“...เจ้า เจ้า!”

เมื่อฟังเข้าใจคำว่าให้เจ้า หูเมิ่งอิ๋งรู้สึกเขินอายมากจนนางอยากจะเข้าไปในรอยเย็บของรถ!

ในขณะนี้ เสียงของเอ้อหู่ก็ดังขึ้น “พี่ใหญ่ พี่หยวนกลับมาแล้ว ทำไมยังไม่ลงจากรถอีก!”

ต้าหู่ลดเสียงลง “หุบปาก ทางนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าแค่อยู่ที่นั่นซะ และหากไม่มีเรื่องก็อย่าไปยืนหน้ารถม้า!”

“คุณชาย!”

เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว หูเมิ่งอิ๋งก็เริ่มวิตกกังวล และบีบเอวของหวังหยวนที่อ่อนนุ่ม

“เมียจ๋า เจ้า...อ๊าก!”

หวังหยวนตื่นขึ้นมาจากความเจ็บปวดอันแสนสาหัส ภรรยาของเขาหายไปแล้ว เหลือเพียงหูเมิ่งอิ๋งที่หน้าแดงและวิตกกังวล หนำซ้ำเขายังคงนอนอยู่ในอ้อมแขนของนาง และเขาก็ตะลึงอย่างอดไม่ได้

เกิดอะไรขึ้น!

นอกรถ เอ้อหู่ซึ่งถูกพี่ชายดุว่าอย่าเข้าใกล้รถม้า เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง เอวและสะโพกของเขาขยับขึ้นลง และเขาก็รีบขึ้นไปบนรถม้า “ใครกล้าทำร้ายพี่หยวนของข้า อ๊ะ!”

เมื่อมองเห็นคนสองคนกอดกัน เอ้อหู่ก็ตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงพี่ชายเมื่อครู่นี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดตา “ไอหย๊า ลมแรงมากจริง ๆ แรงจนพัดเข้าตาข้ามองไม่เห็นอะไรเลย ข้าไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ!”

“ข้าขอโทษ คุณหนูหู!”