บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 210

ป๊าบ!

หลังจากตบหน้าคนเฝ้าประตูจนล้มลง วังฉงโหลวก็ยกเท้าขึ้นและเตะเขาพลางด่ากราด “เจ้าตาบอดหรือไง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เจ้ากล้าดียังไงมาป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นนายท่านต่อหน้าพวกเรา!”

คนเฝ้าประตูตกใจมาก เขาไม่เคยถูกทุบตีที่นี่มาก่อน จึงรีบรุดเข้าไปในกรมขนส่งเกลือพร้อมเอามือกุมหัวไว้

สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็เกิดขึ้น ไม่มีทหารยามคนไหนมาตามจับกลุ่มคน!

ในทางกลับกัน คนเฝ้าประตูออกมาอย่างรวดเร็ว และเชิญกลุ่มคนเข้ามาด้วยความเคารพ!

หวังหยวนได้พบกับโจวเฉิง ทูตขนส่งเกลือแห่งเมืองจิ่วซานด้วย!

ชายวัยกลางคนอ้วนที่มีพุงใหญ่ เขามีใบหน้าที่ใจดีมากและตาทั้งคู่เล็กตี่ เขายิ้มให้กับทุกคนที่เขามองซ้ำยังดูไม่เป็นอันตรายต่อทั้งมนุษย์และสัตว์!

“ที่แท้ก็เป็นคุณชายวังที่มาเยี่ยมชมกรมขนส่งเกลือ ทว่าท่านไห่เทียนต้องการสั่งอะไรหรือ!”

โจวเฉิงเดินไปหาวังฉงโหลวด้วยหมัดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขาไม่ได้มองหวังหยวนด้วยซ้ำ!

“ท่านใต้เท้าโจวล้อเล่นแล้ว ท่านลุงของข้าลาออกนานแล้ว ตอนนี้เขาเป็นสามัญชนแล้ว เขาจะกล้ามาสั่งท่านใต้เท้าได้อย่างไรเล่า!”

เมื่อเปลี่ยนท่าทางเสเพลแล้ว วังฉงโหลวดูสุภาพมากขึ้น เขาชี้ไปทางหวังหยวน “ท่านลุงหยวนจะมาทำงานให้กับทูตขนส่งเกลือ ท่านลุงกังวลว่าจะไม่คุ้นเคยกับสถานที่ จึงขอให้ข้ามาแนะนำทางให้ เมื่อทราบทิศทางแล้วก็ถึงเวลาที่ข้าต้องไป ขอลา!”

เขาทำท่าคำนับด้วยกำปั้น จากนั้นวังฉงโหลวก็เดินจากไปอย่างคล่องแคล่ว โดยไม่เผยพิรุธใด ๆ!

“ลุงหยวน!”

โจวเฉิงหรี่ตาลงและมองดูหวังหยวนด้วยความประหลาดใจ เขารู้สึกเชื่อเล็กน้อย

ตระกูลหยางส่งข่าวมานานแล้ว คนเฝ้าประตูบอกว่าคนที่เอาตั๋วค้าเกลือจากเมืองฝูมาที่นี่แล้ว และเขารู้ว่าเป็นใคร!

ตระกูลหยางบอกว่าเจ้าเด็กโสโครกคนนี้ไม่มีรากฐาน และเป็นเพียงบัณฑิตเท่านั้นไม่ใช่หรอกเหรอ?

เหตุใดเขาจึงได้รับความโปรดปรานจากท่านไห่เทียน ซ้ำยังส่งลูกชายคนโตของตระกูลวังเพื่อแสดงการสนับสนุนได้อย่างไร

เจ้าเด็กโสโครกคนนี้ดูไม่ธรรมดาอย่างที่ตระกูลหยางกล่าวเลย!

หวังหยวนโบกมือ ต้าหู่, กัวเหลียง, หูเมิ่งอิ๋ง และหวังซื่อไห่ทั้งหมดก็ถอยกลับไป

เหลือเพียงคนสองคนในห้องโถง