บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 213

บ่อเกลือเฟยชางตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ห่างจากเมืองจิ่วซานสามสิบลี้

เนื่องจากมีบ่อเกลือ การแลกเปลี่ยนทางกิจการจึงเกิดขึ้นบ่อยครั้ง และเจริญรุ่งเรืองราวกับเป็นเมืองเล็ก ๆบนภูเขา

ครัวเรือน พ่อค้าเกลือ กลุ่มขนส่งเกลือ คาราวานขนส่งเกลือ และหน่วยงานต่างๆ ภายใต้การดูแลของกรมการขนส่งเกลือ

กลุ่มคนออกเดินทางก่อนรุ่งสาง พร้อมม้าสิบตัวและรถม้าสองคันก็มาถึงเฟยชางในตอนเช้า

ขบวนรถประเภทนี้ดึงดูดความสนใจผู้คนอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาก็เฝ้าดูจากระยะไกล และไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า

กลุ่มคนกำลังขี่ม้าและถือดาบ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่จะเข้าไปยั่วยุด้วย

หวังซื่อไห่ได้ไปสอบถามข่าวคราว ขณะที่หวังหยวนเดินไปสังเกตเมืองรอบ ๆ

ไม่นาน เขาก็ขมวดคิ้ว!

หูเมิ่งอิ๋งตระหนักดี “คุณชาย มีอะไรผิดปกติหรือ?”

หวังหยวนกล่าวว่า “เฟยชางมีบ่อเกลือไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงยากจนเท่ากับเมืองฝู”

ที่ดินผืนหนึ่งเป็นแหล่งเกลือให้กับสามเมือง ด้วยสภาพคล่องของเศรษฐกิจ เฟยชางจะทำให้ประชาชนต่างมีอาหารกินและมีเสื้อผ้าสวมใส่อย่างไร้กังวล

แต่บนท้องถนน ยกเว้นพ่อค้าเกลือที่แต่งตัวดีและผู้ช่วยผู้บังคับการเรือแล้ว คนส่วนใหญ่มีรูปร่างผอมจนเห็นกระดูกไม่ต่างกับคนในเมืองฝู

ผู้ลี้ภัยจำนวนมากกำลังขออาหารและเดินโซเซ!

หูเมิ่งอิ๋งชะงักกับคำถาม นางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ของเฟยชางเลย!

วังฉงโหลวกล่าวว่า “ลุงหยวน เป็นเรื่องจริงที่มีบ่อเกลือจำนวนมากในเฟยชาง และทุกครัวเรือนมีหน้าที่ต้มเกลือ อย่างไรก็ตาม ผลกำไรที่แท้จริงจะถูกยึดไปโดยหัวหน้าใหญ่ พ่อค้าเกลือ และเจ้าหน้าที่ แม้แต่รัฐบาลเก็บเงินได้ไม่มาก นับประสาอะไรกับครัวเรือน แค่ยังมีเงินกินเลี้ยงชีพก็เพียงพอแล้ว”

หวังหยวนขมวดคิ้วและส่ายหัว

ครัวเรือนที่นี่ไม่แตกต่างจากประชาชนเมืองฝู ยกเว้นว่าเจ้าของที่ดินและผู้มีอำนาจได้กลายเป็นผู้นำและพ่อค้าเกลือ!

“พี่หยวน ข้าได้ข่าวมาแล้ว!”

หวังซื่อไห่นำผู้คนกลับมา “มีหมู่บ้านทั้งหมดสิบแปดหมู่บ้านในเฟยชาง ชาวบ้านที่นี่เรียกว่าครัวเรือน พวกเขามีหน้าที่ต้มเกลือให้ท้องพระโรงมาหลายชั่วอายุคนแล้ว รัฐบาลใช้ 'วิธีเซาเจี๋ย' ในการจัดการพวกเขา เกือบทุกหมู่บ้านมีผู้นำ และผู้นำมีหน้าที่จัดการครัวเรือน แม้แต่พ่อค้าเกลือต้องหาผู้นำเพื่อซื้อเกลือ