บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 220

หม่าเฉาและหลู่เฉาออกแรงหมุนกว้านด้วยรอกแบบประหยัด ทำให้หมุนยกหัวขุดเจาะขนาดสองร้อยกิโลกรัมขึ้นจากด้านล่างของบ่อลึกร้อยเมตรได้อย่างง่ายดาย!

ตึงตึง...

ทำซ้ำแบบนี้สามวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

สามคนจากน้องทั้งสี่ และชายหนุ่มอีกสองคนลงไปในบ่อน้ำตักหินกรวดใส่ถังไม้ส่งขึ้นไปให้ชายหนุ่มสองคนนั้นขนกรวดออกไป

“ขุดได้ลึกลงไปอีกสิบฟุตแล้ว!”

เสียงตื่นเต้นดีใจที่ดังมาจากก้นบ่อ!

หกพี่น้องเหงื่อออกเต็มไปหมด ไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยล้าได้ แต่ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข

เฟยหนิวลูบเอวด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อารมณ์หดหู่ของเขาก็เปลี่ยนไป

เมื่อสามวันก่อน เขาคิดว่าหวังหยวนอยากจะทำ เลยตกลงเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ

หลังจากที่หวังหยวนวาดพิมพ์เขียวเสร็จ และให้ช่างไม้และช่างตีเหล็กทำงานข้ามวันข้ามคืนสร้างชุดเครื่องมือนี้ขึ้นมัน มันเพิ่มประสิทธิภาพการขุดบ่อตามปกติได้มากกว่าร้อยเท่า!

เมื่อวันก่อนมันขุดลึกลงไปได้ห้าฟุต

ในสองวันที่ผ่านมายิ่งทำก็ยิ่งชำนาญมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อวานได้ขุดลึกแปดฟุต วันนี้ขุดลึกห้าฟุตในเวลาเพียงครึ่งวัน!

น้ำเกลือไหลออกมาจากบ่อเกลือมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่ายังไม่มีน้ำเกลือระลอกใหญ่ แต่ทั้งเจ็ดพี่น้องก็เริ่มมองเห็นความหวัง!

ไม่ไกลนัก เอ้อหู่และเอ้อโก่วที่เฝ้าอยู่ด้านนอกต่างก็เงยหน้าและยืดอกของตนให้สูงขึ้น

คนกลุ่มหนึ่งที่ไม่เชื่อพี่หยวนในตอนแรก แต่ทันทีที่มีการสร้างเครื่องมือชุดนี้ขึ้นมา!

พี่น้องทั้งเจ็ดตกตะลึง คุณชายวังตกใจ และคุณหนูหูก็หน้าแดง!

ใคร ๆ ก็รู้ว่าพี่หยวนสุดยอดมาก!

วังฉงโหลวนอนอยู่ในรถม้าสุดหรู หมู่บ้านเหล่าเฟยไม่มีรั้วกั้น ส่วนสาว ๆ ที่นี่ก็ไม่สวย คุณหนูหูคนสวยก็เป็นของลุงหยวน เขาทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ในรถม้ารอกลับบ้าน

หวังหยวนก็กลายเป็นหัวหน้าของพวกเด็ก ๆ!