บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 237

เมื่อทั้งสองขึ้นไปที่ติ้งหลงไถ ก็เห็นศาลาแปดเหลี่ยมขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง โดยมีภาชนะสำริดมีขาตั้งอยู่ตรงกลาง ที่สลักลวดลายแสดงถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของบรรพบุรุษ

มีบันไดกว้างอยู่ใต้ภาชนะสำริดนั้น

ชุดน้ำชา โต๊ะน้ำชา และฟูกมีสีเหลืองสดใส เป็นของราชวงศ์โดยเฉพาะ

เครื่องใช้ระดับกลางก็มีรูปแบบคล้ายกัน แต่เนื้อสัมผัสด้อยกว่าเล็กน้อย มีไว้สำหรับผู้ตัดสินบทกวี!

ชุดน้ำชาชั้นล่างเป็นสีขาวล้วน มีให้เฉพาะจิ้นซื่อเท่านั้น

ส่วนจู่เหริน มีเพียงฟูกอันเดียวเท่านั้น!

นี่คือลำดับชั้นของระบบศักดินา ที่ขยายไปสู่ทุกช่องว่างในชีวิต!

หวังหยวนพบที่นั่งของตัวเองทันที แม้ว่าจะอยู่ในแถวที่สองแต่ก็อยู่ตรงหัวมุม

ไม่มีใครอยู่บนเวที หวังหยวนจึงรีบขึ้นเวทีอย่างรวดเร็ว แล้วพาหูเมิ่งอิ๋งไปยังที่นั่งที่จัดไว้ แล้วมองไปในระยะไกล!

คนอื่น ๆ สนใจบทกวี แต่เขาไม่มีความสนใจเลยจริง ๆ ไม่รู้แม้แต่วิธีแต่งบทกวีด้วยซ้ำ

ครั้งนี้ไม่ต่างอะไรกับการไล่เป็ดขึ้นคอนเลย!

“นั่นคือหวังหยวน ผู้ตัดสินคนใหม่ในครั้งนี้ ข้าได้ยินมาว่าเขายังเป็นถงเซินอยู่เลย!”

“ถงเซินคนนี้จะมีเก่งกาจมากเพียงใด ถึงสามารถมาตัดสินคนอย่างพวกเราได้!”

“นี่คือการตัดสินใจของท่านไห่เทียน!”

“ด้วยนิสัยของท่านไห่เทียน ในเมื่อตัดสินใจเลือกเขาแล้ว เขาต้องมีความพิเศษเป็นแน่!”

“แน่นอน เขาไปจวนวังเมื่อไม่กี่วันก่อน เพื่อสรุปเรื่องปรัชญาจิตใจของท่านไห่เทียน ทั้งยังเขียนบทกลอนว่า 'สร้างจิตใจสำหรับสวรรค์และโลก สร้างอาชีพให้กับผู้คน สืบสานความรู้อันเป็นเอกลักษณ์ของนักปราชญ์ในอดีต และสร้างสันติภาพให้กับทั่วหล้า!”

“ล้ำเลิศ!”

“ฮ่าฮ่า ล้ำเลิศ เกรงว่าพวกเจ้าจะไม่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลเพียงใด!”

“หมายความว่าอย่างไร?”

“ข้าได้ไปสืบเรื่องหวังหยวนคนนี้แล้ว เขามาจากเมืองฝู เขาไม่เคยไปเมืองหลวงด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงการไปเยี่ยมอาจารย์ที่มีชื่อเสียง การศึกษาก่อนหน้านี้ของเขาอยู่ในระดับปานกลาง เขาไม่ผ่านการสอบซิ่วไฉ และไม่มีพรสวรรค์ด้านบทกวีเลย เขาเขียนถ้อยคำเช่นนั้นและปรัชญาจิตใจได้อย่างไร พวกเจ้าเชื่อหรือ?”

“... ไม่สมเหตุสมผล!”

“ข้าเดาว่าท่านไห่เทียนคงอยากทำให้เขาโด่งดัง!”

“เพราะเหตุใดกัน?”

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้อพิพาทเรื่องธุรกิจค้าเกลือในเมืองจิ่วซาน ตระกูลวังต้องการยึดธุรกิจค้าเกลือของตระกูลหยาง จึงใช้เขาเป็นเครื่องมือ!”