บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 236

มีรถม้าคันหนึ่งที่ไม่ค่อยงดงามนักแล่นมา ต้าหู่ขับรถม้า ส่วนเอ้อร์หู่กับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งขี่ม้าอยู่ข้าง ๆ

หวังหยวนหลับตางีบหลับอยู่ในรถม้า ขณะที่หูเมิ่งอิ๋งที่แต่งตัวเป็นหนุ่มน้อยสุดหล่อกำลังแอบมองเขา

เหตุใดคุณชายถึงฉลาดปราดเปรื่องถึงเพียงนี้!

ขุดรากถอนโคนของตระกูลหยางขึ้นมาได้ด้วยตัวเขาเองจริง ๆ

ไปเยี่ยมหมู่บ้านทั้งสิบแปดแห่งทั้งวันทั้งคืน และชักชวนชาวบ้านหลายครัวเรือน และหัวหน้าบ่อเกลือหลายคนให้รวมตัวกันประท้วง หากตระกูลหยางจะไม่ย่อมจ่ายเงินแปดอีแปะ ก็จะไม่ยอมขายเกลือให้สักเม็ด

และผลตอบรับจากใบประกาศทั่วเมือง ก็ทำให้นางยิ่งตกตะลึงมากยิ่งขึ้น สามารถโจมตีศัตรูเช่นนี้ได้ด้วย!

ในขณะนี้ นางกลายเป็นเหมือนต้าหู่ เอ้อร์หู่ และชาวบ้านหมู่บ้านต้าหวังคนอื่น ๆ แล้ว เพราะเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดที่คุณชายทำไม่ได้!

เพราะเขาได้ทำสิ่งที่น่าทึ่งมากมาย!

รถม้าหยุดลง หูเมิ่งอิ๋งสะกิดหวังหยวน “คุณชาย มาถึงแล้ว!”

“ไปกันเถอะ!”

หวังหยวนยืดตัวหลังออกจากรถม้า กวาดสายตาสังเกตรอบตัวทันที!

มีแม่น้ำใสสายใหญ่ และเวทีขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นข้างแม่น้ำ มีทหารคอยเฝ้าอารักขาอยู่ทั่ว!

รอบเวที มีรถม้าหลายร้อยคันจอดอยู่ บัณฑิตในชุดคลุมยาวลงจากรถม้า มีพ่อค้าและคนหาบเร่เล็กมากมาย และแม้แต่คนธรรมดาก็มาเฝ้าดูอยู่

เอ้อหูและพรรคพวกยืนเฝ้ารถม้า

หวังหยวนพาต้าหู่และหูเมิ่งอิ๋งตรงไปที่ติ้งหลงไถ พร้อมบัตรเชิญให้เป็นผู้ตัดสิน!

ผู้ตัดสินสามารถพาผู้ติดตามมาได้สองคน จิ้นซื่อสามารถนำผู้ติดตามมาได้หนึ่งคน และบัณฑิตระดับต่ำกว่านั้นไม่อาจพาใครมาด้วยได้

ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดขณะกัดฟันดังขึ้น “เจ้าคือหวังหยวนสินะ!”

หวังหยวนหันกลับไปมอง