บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 242

เมื่อเขามาถึงงานประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถ น้องเขยที่เขาไม่ชอบก็อยู่ที่โต๊ะตัดสินแล้ว ส่วนเขารออยู่ด้านล่างเพื่อรับการตัดสิน ซึ่งทำให้เขาไม่อาจเงยหน้าขึ้นได้!

ฟึ่บ!

ใบหน้าของหยางว่านหลี่ซีดลง เขาอุตส่าห์ท่องมาหลายครั้ง และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แม้ว่าถ้อยคำของเขาจะดี แต่ก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและไม่พอใจ เขาจะคลายความกังวลของราชสำนักได้อย่างไร… อ๊ะ!”

“แค้นชิงกู่ฝังใจ ยังไม่ชดใช้! เมื่อใด ล้างหนี้ใคร่รู้? ควบรถบดค่ายศัตรู ย่ำเขาปาตี่พินาศไป! กระหายหาญ ฉีกกินเนื้อคนเถื่อน ดื่มเลือดสรวลสันต์ รอก่อนถึงวันกอบกู้แผ่นดินผัน เข้าเฝ้าโห่ร้องฉลองชัย!”

หวังหยวนพูดเสียงดัง ประวัติศาสตร์และภูมิศาสตร์ต่างเปลี่ยนไป

ไม่ใช่ว่าเขาต้องการเปลี่ยนคำพูดของงักฮุย แต่เนื่องจากเวลาและสถานที่แตกต่างกัน เขาจึงต้องเปลี่ยนคำสองสามคำให้เหมาะสมกับโอกาส

จบเรียบร้อย!

ทั่วบริเวณเงียบกริบ!

ครู่ต่อมา ผู้แข่งขันแห่กันไปหาหวังหยวน ต่างสูญเสียความยับยั้งชั่งใจ ไม่มีใครรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าละอาย หากจะขอคำแนะนำจากถงเซิง ที่สำคัญกว่านั้น น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความเกรงขามและยกย่อง!

“ท่านหมิงถัน, แค้นชิงกู่ ท่านหมายถึงชิงโจวและกู่โจวที่เราสูญเสียไปใช่หรือไม่!”

“ไม่ต้องถามก็รู้!”

“ปีนผ่านภูเขาปาตี่ ภูเขาปาตี่เป็นภูเขาที่เป็นแหล่งกำเนิดของคนเถื่อน ท่านหมิงถัน ท่านอยากจะเหยียบย่ำเขาให้จมดินจริง ๆ ช่างกล้าหาญยิ่งนัก!”

“โดยเฉพาะสองประโยคนี้ กระหายหาญ ฉีกกินเนื้อคนเถื่อน ดื่มเลือดสรวลสันต์ ทำให้เลือดในกายของข้าเดือด เมื่อข้าอ่านมัน และแทบรอไม่ไหวที่จะรีบไปร่วมรบในสนามรบ!”

“กอบกู้ดินแดนที่เสียไป แล้วไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ใครจะกล้ายั่วยุท่านหมิงถัน?”

บัณฑิตต่างมาล้อมรอบหวังหยวน และเรียกเขาว่าท่านด้วยสายตาชื่นชม

มี “สี่ประโยคของหมิงถัน” มี “ปรัชญาจิตใจ” แล้วก็มีบทกวีบทนี้อีก!

โลกวรรณกรรมแห่งต้าเย่มีปรมาจารย์เพิ่มอีกคน และสถานะของท่านหมิงถันก็มั่นคงแล้ว!

เลือดของหลี่ซานซือเดือดพล่าน เขาเองก็อยากจะไปเข้าใกล้ แต่เขาควบคุมตัวเองไว้!

หากหวังหยวนเรียกเขาว่าพี่รองตอนนี้ เขาจะยอมรับทันที และจะไม่ปิดบังตัวตนอีกต่อไป

แม้ว่าพ่อจะมองไม่เห็นความฉลาดของน้องเขย เขาก็จะไม่เห็นด้วย!

มีเขยเช่นนี้ ตระกูลหลี่จะต้องการอะไรอีก?

“เอาล่ะ พวกเจ้าทำให้ท่านหมิงถันลำบากใจ โปรดหลีกทางด้วย!”