บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 253

เสวี่ยผานเพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก!

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ...

อู๋หลิงคว้าคอเสื้อของเขาแล้วตบเขารัว ๆ ด้วยหลังมือ “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน เจ้ากล้าเอาแม่และพี่น้องมาข่มขู่ข้า เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าฆ่าเจ้าตอนนี้ได้ และจะไม่มีใครกล้าแตะต้องพวกเขาแม้แต่น้อย!”

“เจ้า เจ้า...”

ดวงตาของเสวี่ยผานเบิกกว้างแดงก่ำ ราวจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธ

พรวด!

อู๋หลิงผลักกลับและโยนเสวี่ยผานลงบนที่นั่ง เขาเสียบดาบราชวงศ์ถังไว้ข้างคอ แล้วหันหลังกลับและเดินจากไป “อย่ามาท้าทายกับความอดทนของข้าอีก ข้าเกรงว่าวันหนึ่งข้าจะสูญเสียการควบคุมและลงมือทำสิ่งที่ไม่ดี”

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าดียังไงมาทำอย่างนี้กับข้า! เด็ก ๆ เข้ามาจับตัวเขาไป!”

เสวี่ยผานลุกขึ้น คว้าดาบราชวงศ์ถังแล้วชี้ไปที่เขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล!

นักโทษผู้นี้ทำให้เขาอับอายต่อหน้าคนนอกจริง ๆ

พรวด พรวด พรวด...

ทหารกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาจากทั้งสองฝ่าย!

อู๋หลิงมองไปทางซ้าย!

ผัวะ ผัวะ ผัวะ!

ทหารทางซ้ายเซกลับ!

อู๋หลิงมองไปด้านข้างที่ทหารทางขวาอีกครั้ง!

ทหารทางขวาตัวสั่นและล่าถอย!

อู๋หลิงเอามือไพล่หลังและเดินออกจากบ้านของผู้บัญชาการโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“พวกไร้ประโยชน์ เขาไม่มีอาวุธแล้ว พวกเจ้ากลัวอะไรเล่า ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

เมื่อเห็นทหารที่ตัวสั่น เสวี่ยผานก็ด่ากราดราวกับว่าโมโหยิ่งนัก

“สมกับเป็นแม่ทัพหนุ่ม ท่าทางของเขายังคงเหมือนเดิม!”

ไป๋เฟยเฟยทำเสียงจิ๊จ๊ะ โดยไม่สนใจเสวี่ยผานที่กำลังลนลาน และจากไปพร้อมกับผู้หญิงในชุดสีม่วง