บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 254

ดวงตาของอู๋หลิงฉายแววเจ็บปวดพร้อมส่ายหัว “ข้าไม่ได้ทำเพื่อราชสำนัก แต่ข้าทำเพื่อสานต่อเจตนาของท่านพ่อ ท่านพ่อบอกว่าหากในใต้หล้านี้ยังมีสงครามไม่จบสิ้น คนที่ถูกสังหารย่อมเป็นประชาชนธรรมดาเสมอ ตราบใดที่ต้าเย่ยังเจริญรุ่งเรือง ใต้หล้านี้ก็จะไม่มีสงครามเกิดขึ้น ยิ่งกว่านั้น ประชาชนก็จะสามารถเป็นอยู่ได้อย่างสงบสุข นี่คือสิ่งที่ท่านพ่อปรารถนา และเป็นสิ่งเดียวที่ข้าสามารถทำเพื่อท่านพ่อได้!”

...

ฟ้ามืดแล้ว และช่างฝีมือในสวนหลังบ้านก็กลับบ้านแล้ว โดยทิ้งส่วนประกอบต่าง ๆ ที่ทำเสร็จแล้วไว้มากมาย!

หวังหยวนนำภาพวาดและไม้บรรทัดเชือกที่ทำขึ้นเองมาวัดขนาดของแต่ละส่วนประกอบ

ข้อดีของการมีเงินคือตราบใดที่เจ้าเสนอความต้องการ ก็จะมีคนช่วยเจ้าทำสิ่งนั้น!

ไม่ว่าจะเป็นช่างฝีมือ และวัสดุที่ใช้ล้วนเป็นของชั้นยอดจากเมืองจิ่วซาน

หวังหยวนเริ่มประกอบมัน ด้วยความช่วยเหลือของหูเมิ่งอิ๋ง เขาทำงานจนมืดค่ำ และในที่สุดก็ประกอบสำเร็จ

“อ๊าก!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากสวนหลังบ้าน

วี๊ด... วี๊ด...

เสียงผิวปากแหลมคมดังขึ้น และเสียงดังกึกก้องนั้นมาจากสวนหลังบ้าน!

“ตามหลังข้ามา!”

หวังหยวนถือหน้าไม้ของขงเบ้งพร้อมถือกล่องลูกธนู และยืนอยู่ด้านหน้า!

หัวใจของหูเมิ่งอิ๋งนั้นเต้นโครมครามราวกับกวาง นางคว้าชายเสื้อผ้าของหวังหยวนแล้วติดตามเขาราวกับหางเล็ก ๆ

มีคนคอยเฝ้าดูอยู่ที่สวน ปกติเวลามีคนเจอโจรหนึ่งถึงสองคนก็จะลงมือจัดการทันที

การผิวปากแสดงถึงอันตราย และมีโจรมากเกินกว่าที่คนเฝ้ายามจะจัดการได้

ผู้ที่เฝ้ายามในค่ำคืนนี้คือต้าหู่ กัวเหลียง และชายหนุ่มสองคนจากกลุ่มขายปลา ทุกคนล้วนถือดาบราชวงศ์ถังและหน้าไม้

แม้แต่กลุ่มคนประเภทนี้ก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้ นั่นแสดงว่าโจรที่มานั้นมีจำนวนมาก

พวกเขาสองคนเพิ่งออกไป!

ต้าหู่รีบวิ่งไปหากัวเหลียง “พี่หยวน มีพวกโจรจำนวนมากมาที่นี่ ทั้งจากฝั่งตะวันออกและตะวันตก คนทั้งสองกลุ่มรวมตัวกันแล้วนับไม่ถ้วนเลย!”

“ดูเหมือนว่าจะมีคนมองว่าเราเป็นแกะอ้วน!”

ดวงตาของหวังหยวนมืดลง “ต้าหู่ เจ้าไปเรียกเอ้อหู่ พวกเจ้ารีบสวมชุดเกราะสีดำพร้อมกัน! ส่วนกัวเหลียงเจ้าไปเรียกกัวเฉียง แล้วจุดโคมไฟทั้งหมดในสวนให้ข้า บอกให้ทุกคนใช้หน้าไม้ แต่ละคนถือลูกธนูหน้าไม้สองกล่อง”