บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 263

“เจ้ายังตกใจอะไรอยู่เล่า? เจ้าไม่ได้ยินเหรอว่าชาวหวงยึดด่านหัวมังกรสำเร็จแล้ว?”

ในขณะนี้ หลี่ซานซือเดินเข้ามาและพูดว่า “ตามความเร็วของการรุกรานของชาวหวงแล้ว กองทหารจะมาถึงนอกเมืองจิ่วซานในวันพรุ่งนี้ พวกเรารีบออกไปให้เร็วที่สุด หากเราไม่ไปอีก เราก็จะไม่สามารถหนีได้แล้ว”

หวังหยวนขมวดคิ้ว “จะหนีไปไหนหรือ? ด่านหัวมังกรแข็งแกร่งมากขนาดนั้น แต่อ๋องถูหนานก็ยึดได้สำเร็จ ดูจากความเร็วนี้แล้ว เมืองจิ่วซานจะทนอยู่ได้นานแค่ไหน!”

“ไม่ว่าจะทนได้นานแค่ไหน ขอแค่เราหนีไปได้ก็พอแล้ว!”

หลี่ซานซือพูดอย่างกังวล “เรากลับไปที่เมืองฝู แล้วพาซื่อหานไปที่เมืองโจวกันเถอะ หากเมืองโจวยังไม่ปลอดภัยอีก เราก็ไปที่เมืองหลวง”

หวังหยวนหรี่ตาลง “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าชาวหวงโจมตีเมืองหลวงล่ะ?”

หลี่ซานซือร้องเสียงหลงเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!”

“เป็นไปไม่ได้อย่างไร?”

หวังหยวนหัวเราะเยาะ “ชาวหวงเพิ่งจะโจมตีเมืองจิ่วซาน ราษฎร ตระกูลที่ร่ำรวย และจวิ้นวั่งต่างต้องการหลบหนี และไม่มีใครอยากต่อต้าน หากทุกคนจากไปกันหมด และเหลือเพียงเมืองที่ว่างเปล่า ทหารพวกนั้นจะมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้แบบไหน เกรงว่าชาวหวงไม่จำเป็นต้องโจมตีด้วยซ้ำ กองทหารก็คิดที่จะยอมจำนน หากว่าทุกคนไม่หนีและรวมตัวกันเพื่อปกป้องเมือง ข้าไม่เชื่อว่าชาวหวงจะเก่งกาจและสามารถยึดเมืองจิ่วซานได้”

หูเมิ่งอิ๋ง ต้าหู่ เอ้อหู่ และคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านต้าหวังต่างพยักหน้า

แววตาของชาวบ้านหมู่บ้านเหล่าเฟยเปล่งประกายอย่างมีความหวัง

“ปกป้องเมือง!”

หลี่ซานซือตกใจ “เจ้าเสียสติไปแล้ว เจ้าเป็นเพียงบัณฑิต ไม่มีแรงแม้แต่จะผูกไก่ เจ้าจะปกป้องเมืองได้อย่างไร!”

หวังหยวนพูดอย่างเย็นชา “ข้าเป็นบัณฑิต และข้าก็อ่อนแอไม่มีแรงแม้แต่จะผูกไก่ แต่ตราบใดที่พวกเราไม่วิ่งหนี และยืนอยู่บนหัวเมือง ข้าเชื่อว่าทหารเหล่านั้นจะมีกำลังเพิ่มขึ้น เมื่อพวกเขาต้องสู้รบกับชาวหวง!”

หลี่ซานซืออยากจะพูดมากกว่านี้ แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น!

“ดี!”

วังไห่เทียนมาพร้อมกับวังฉงโหลว “น้องชาย เจ้าพูดถูก ตราบใดที่กองทัพและราษฎรของต้าเย่เป็นหนึ่งเดียวกัน ก็เป็นไปได้ที่เราจะเอาชนะพวกเขาโดยสิ้นเชิง ชาวหวงไม่ใช่คนที่มีสามเศียรหกกรเสียหน่อย!”