บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 264

อู๋หลิงหันกลับมาและพูดว่า “ข้าจะก้มหัวให้เสวี่ยผาน และขอให้บัญชาข้า ตราบใดที่เขายอมรับข้อเสนอแนะของข้า เขาจะสามารถปกป้องเมืองจิ่วซานได้อย่างแน่นอน”

“อู๋หลิง เจ้าอุทิศตนเพื่อประโยชน์ของประเทศ โดยไม่เข้าใจความน่ากลัวของการต่อสู้ในราชสำนัก!”

วังไห่เทียนดูเหมือนเคยผ่านประสบการณ์มาก่อน “เจ้าคิดว่าหากเจ้ายอมก้มหัวลง เขาจะยอมรับข้อเสนอของเจ้าอย่างนั้นหรือ มันจะไม่เป็นเช่นนั้น เขาจะหลอกใช้เจ้า หากสามารถปกป้องเมืองไว้ได้ มันก็เป็นคุณงามความดีของเขาทั้งหมด หากไม่สามารถปกป้องได้ พวกเขาจะวิ่งหนีทันที และโยนความผิดทั้งหมดให้กับเจ้า!”

อู๋หลิงหันหลังและจากไป “ตราบใดที่ข้าสามารถอยู่ในเมืองจิ่วซานได้ แม้ข้าจะต้องตายก็คุ้มค่า!”

วังไห่เทียนยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว “เฮ้อ เด็กคนนี้เหมือนพ่อของเขาไม่มีผิด เขาคิดแค่ว่าจะจงรักภักดีต่อจักรพรรดิ รักชาติ และการเสียสละชีวิตเพื่อความยุติธรรม เขาไม่เข้าใจจิตใจอันชั่วร้ายของผู้คนเอาเสียเลย!”

“พี่ชาย เขาอาจจะไม่เข้าใจ แต่เขายังคงยืนกรานต่อความคิดอันชอบธรรมในใจ”

หวังหยวนเปิดปากแล้วถอนหายใจ “คนเช่นนี้คือมโนธรรมของโลก และมีจำนวนน้อยลงเรื่อย ๆ”

วังไห่เทียนตกตะลึงและพยักหน้า

หวังหยวนมองไปที่หูเมิ่งอิ๋ง “เจ้าและพี่รองกลับไปที่เมืองฝูเถอะ มันอันตรายเกินไปที่จะอยู่ที่นี่”

หลี่ซานซือขมวดคิ้ว ไอ้คนไม่เอานี่ ตัวเองไม่ยอมกลัว แต่กลับขอให้เขาพาชู้รักกลับไปด้วย หากว่าน้องสาวรู้เข้า จะว่าเขาอย่างไร

หูเมิ่งอิ๋งส่ายหัว “คุณชาย ข้าอยากอยู่ต่อ”

หวังหยวนขมวดคิ้ว “ตอนนี้ชาวหวงได้บุกเข้ามาแล้ว ข่าวคราวจะไปถึงเมืองฝูอย่างแน่นอน เจ้าดูแลตระกูลหูตระกูลใหญ่ ถึงเวลากลับไปจัดการเรื่องของตระกูลแล้ว”

พูดตามตรง เขาไม่มั่นใจมากนักในการอยู่เพื่อสู้รบในครั้งนี้

หูเมิ่งอิ๋งก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “ตระกูลหูมีลุงรองของข้า เขาต้องการยึดครองตระกูลหูมาโดยตลอด และให้เขาใช้โอกาสนี้ เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็ไม่มีอะไรต้องพะวง และสามารถช่วยคุณชายจัดการงานที่ยุ่งยากได้”

วังไห่เทียนขยิบตาอยู่ด้านข้าง “น้องชาย เจ้ายังลังเลอะไรอยู่เล่า ภรรยาที่ดีเชียวนะ!”

หูเมิ่งอิ๋งโต้กลับด้วยเสียงต่ำ “ท่านไห่เทียน ข้าและคุณชายล้วนแต่บริสุทธิ์ใจ อย่าพูดเรื่องไร้สาระเลยเจ้าค่ะ!”

วังไห่เทียนหัวเราะ

“ฟังพี่รองเถอะ หากไม่สามารถปกป้องเมืองจิ่วซานปกป้องไว้ได้จริง ๆ ข้าก็จะส่งพวกเจ้าหนีไปด้วย!”

หวังหยวนหยิบธนบัตรทองคำสามปึกออกมาแล้วยื่นให้

หนึ่งใบมีมูลค่าหนึ่งพันตำลึงทอง สามใบมีมูลค่าสามหมื่นตำลึง หัวใจของหลี่ซานซือเต้นแรง “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“เส้นทางไปเมืองโจวยังอีกยาวไกล จ้างผู้คุ้มกันที่เชื่อถือได้ให้เยอะหน่อย ตอนออกเดินทางจะได้ปลอดภัยยิ่งขึ้น!”

หวังหยวนยัดธนบัตรทองคำแล้วพูดว่า “บอกซื่อหานว่า หากเอาชนะชาวหวงได้ ข้าจะไปรับนางที่เมืองโจว”

หลี่ซานซือถือธนบัตรทองคำอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลนางอย่างดี ข้าจะเขียนจดหมายถึงท่านพ่อและพี่ชายใหญ่ด้วย เพื่อบอกสิ่งที่เจ้าทำ”

หวังหยวนยิ้ม หลังจากทำหลายสิ่งหลายอย่าง ในที่สุดพี่เขยรองของเขาก็ตอบตกลง เขาเปลี่ยนหัวข้อทันที “ซื่อไห่ ไปหาเฟยหนิวและคนอื่น ๆ พาพวกเขากลับมาและปักหลัก ตุนอาหารเพิ่มด้วย!”

เฟยหนิวและคนอื่น ๆ บอกว่าพวกเขาจะกลับไปที่หมู่บ้านเหล่าเฟย แต่พวกเขาต้องซ่อนตัวอยู่ในเมืองอย่างแน่นอน