บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 277

เมื่อเห็นความทะเยอทะยานของสาวน้อยคนนี้ หวังหยวนก็ตกใจอยู่พักหนึ่ง เขากัดฟันแล้วพูดว่า "เอาล่ะ มาเสี่ยงโชคครั้งใหญ่กันเถอะ!"

สามหมื่นตำลึงทองที่รับมาไว้ในมือ นางรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ คุณชายไม่เพียงแค่กล้าหาญเท่านั้น แต่ยังเชื่อใจนางด้วย ความรู้สึกแบบนี้ทำให้นางสบายใจอย่างยิ่ง

...

“ท่านที่ปรึกษา แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว แม่ทัพหนุ่มเชิญท่านให้รีบมาเร็วเข้า!”

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่หวังหยวนยังคงยืนอยู่ในบ้าน มีผู้ส่งสารคนหนึ่งรีบวิ่งมาหาเขา

หวังหยวนนำเอ้อหู่และพรรคพวกของเขาไปที่กำแพงเมืองอย่างเร่งด่วน!

ในนี้อู๋หลิงเป็นแม่ทัพใหญ่ ส่วนหวางห่าว, เว่ยชิงซาน, หวู่หยวน และเจิ้งฝาเป่ยเป็นรองแม่ทัพ

แม่ทัพ ขุนพล และนายกองทั้งหมดอยู่ที่นั่น พวกเขาต่างก็เป็นกังวล

บนกำแพงเมือง ขวัญกำลังใจอันสูงส่งของเมื่อวานได้จางหายไป ทหารต่างก็ดูหดหู่เศร้าสร้อย

ทุกสายตาจับจ้องไปที่หวังหยวน จากความเคารพเมื่อวานนี้กลายเป็นคำติเตียน

มีเพียงสีหน้าของอู๋หลิงเท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิม!

หลังจากประเมินดูอย่างรวดเร็ว หวังหยวนก็ขมวดคิ้วและตระหนักได้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น "เกิดอะไรขึ้น?"

อู๋หลิงยิ้มอย่างขมขื่นและชี้ไปนอกกำแพงเมือง "อ๋องถูหนานตอบโต้แล้ว!"

หวังหยวนมองออกไปนอกกำแพงเมือง!

มีโล่ยักษ์เรียงเป็นแถวอยู่ห่างออกไปสามร้อยก้าว พวกชาวหวงหลายร้อยคนตะโกนเสียงดังจนสุดปอด

“ทหารจิ่วซานที่ได้ยิน จงรีบวางอาวุธลงซะ เมืองนี้พวกเจ้าปกป้องมันไว้ไม่ได้แล้ว!”

“กองทัพเกราะทมิฬถูกยุบลงไปแล้ว จักรพรรดิชาติสุนัขของพวกเจ้าแต่งตั้งแม่ทัพหนุ่มแล้วไงล่ะ? เขาสามารถหยุดกองทัพที่มีกำลังพลหนึ่งแสนนายได้เพียงลำพังงั้นรึ?”

"ไม่เลย กอพทัพชาวหวงแค่ร้อยคนเขายังรับมือไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงแสนคนเลย!"

“ถ้าไม่เชื่อ ก็ให้แม่ทัพหนุ่มนำทัพมารบกับพวกเราสักตา เขาจะเอาคนมาเท่าไหร่ก็ได้ แต่พวกเราจะส่งไปสู้แค่ครึ่งเดียวของที่เขาส่งไป เจ้าถามแม่ทัพหนุ่มสิว่ากล้าไม่กล้า!”

“แม่ทัพหนุ่ม กล้าสู้กับพวกข้าสักตาไหม?”

“พี่น้องทั้งหลาย ทำงานหนักรับใช้ต้าเย่ไปไม่มีประโยชน์หรอก ลองคิดดูสิว่าแม่ทัพใหญ่มู่และกองทัพเกราะทมิฬเหน็ดเหนื่อยสร้างคุณูปการให้กับต้าเย่มากมายขนาดไหน แล้วผลลัพธ์สุดท้ายของพวกเขาเป็นอย่างไร แม่ทัพใหญ่มู่และกองทัพเกราะทมิฬกลับถูกต้าเย่ตัดหัวซะเอง พวกเจ้าเองก็รู้อยู่แก่ใจดีไม่ใช่รึ”

หลังจากที่ตะโกนประโยคเหล่านี้ออกไป ท่าทีของทหารทั้งหมดก็เปลี่ยนไป สีหน้าของอู๋หลิงก็ดูซับซ้อน

ทหารจำนวนมากหมดใจที่จะสู้ บางคนก็ถอยกลับไปที่กำแพงเมือง ไม่เหลือใจจะสู้อย่างสิ้นเชิง

เพราะสิ่งที่ชาวหวงพูดเป็นความจริง ชะตากรรมของแม่ทัพใหญ่มู่และกองทัพเกราะทมิฬเป็นบาดแผลในใจทหารทุกคน

ตอนนี้บาดแผลนี้ถูกเปิดออกแล้ว ทหารจำนวนมากก็หมดเรี่ยวแรงและกำลังใจ!

"ไม่คุ้มที่จะถวายชีวิตให้กับต้าเย่เลยสักนิด ยอมจำนนต่อพวกชาวหวงเถอะ พวกเขาปฏิบัติกับเจ้าเป็นอย่างดี!"

“พี่น้องทั้งหลาย ข้าเป็นทหารชั้นผู้น้อย หลังจากสวามิภักดิ์กับกองทัพชาวหวงแล้วได้รับที่ดินยี่สิบหมู่ วัวหนึ่งตัว และภรรยาหนึ่งคน!”

"พี่น้องทั้งหลาย ข้าเป็นทหารกองหน้า ข้าสวามิภักดิ์กับกองทัพชาวหวง ได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนาง ได้รับที่ดินห้าสิบหมู่ วัว ม้า และภรรยาด้วย!"

“พี่น้องทั้งหลาย ยอมจำนนต่อพวกชาวหวงเถอะ จะได้มีชีวิตที่ดี มีเนื้อ มีเหล้าให้กินทุกวัน!”

ทหารกลุ่มหนึ่งผลัดกันออกมาเล่าให้ฟัง ว่าพวกเขามีหน้ามีตาขนาดนั้น!