บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 277

เมื่อเห็นความทะเยอทะยานของสาวน้อยคนนี้ หวังหยวนก็ตกใจอยู่พักหนึ่ง เขากัดฟันแล้วพูดว่า "เอาล่ะ มาเสี่ยงโชคครั้งใหญ่กันเถอะ!"

สามหมื่นตำลึงทองที่รับมาไว้ในมือ นางรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ คุณชายไม่เพียงแค่กล้าหาญเท่านั้น แต่ยังเชื่อใจนางด้วย ความรู้สึกแบบนี้ทำให้นางสบายใจอย่างยิ่ง

...

“ท่านที่ปรึกษา แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว แม่ทัพหนุ่มเชิญท่านให้รีบมาเร็วเข้า!”

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่หวังหยวนยังคงยืนอยู่ในบ้าน มีผู้ส่งสารคนหนึ่งรีบวิ่งมาหาเขา

หวังหยวนนำเอ้อหู่และพรรคพวกของเขาไปที่กำแพงเมืองอย่างเร่งด่วน!

ในนี้อู๋หลิงเป็นแม่ทัพใหญ่ ส่วนหวางห่าว, เว่ยชิงซาน, หวู่หยวน และเจิ้งฝาเป่ยเป็นรองแม่ทัพ

แม่ทัพ ขุนพล และนายกองทั้งหมดอยู่ที่นั่น พวกเขาต่างก็เป็นกังวล

บนกำแพงเมือง ขวัญกำลังใจอันสูงส่งของเมื่อวานได้จางหายไป ทหารต่างก็ดูหดหู่เศร้าสร้อย

ทุกสายตาจับจ้องไปที่หวังหยวน จากความเคารพเมื่อวานนี้กลายเป็นคำติเตียน

มีเพียงสีหน้าของอู๋หลิงเท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิม!

หลังจากประเมินดูอย่างรวดเร็ว หวังหยวนก็ขมวดคิ้วและตระหนักได้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น "เกิดอะไรขึ้น?"

อู๋หลิงยิ้มอย่างขมขื่นและชี้ไปนอกกำแพงเมือง "อ๋องถูหนานตอบโต้แล้ว!"

หวังหยวนมองออกไปนอกกำแพงเมือง!

มีโล่ยักษ์เรียงเป็นแถวอยู่ห่างออกไปสามร้อยก้าว พวกชาวหวงหลายร้อยคนตะโกนเสียงดังจนสุดปอด

“ทหารจิ่วซานที่ได้ยิน จงรีบวางอาวุธลงซะ เมืองนี้พวกเจ้าปกป้องมันไว้ไม่ได้แล้ว!”

“กองทัพเกราะทมิฬถูกยุบลงไปแล้ว จักรพรรดิชาติสุนัขของพวกเจ้าแต่งตั้งแม่ทัพหนุ่มแล้วไงล่ะ? เขาสามารถหยุดกองทัพที่มีกำลังพลหนึ่งแสนนายได้เพียงลำพังงั้นรึ?”

"ไม่เลย กอพทัพชาวหวงแค่ร้อยคนเขายังรับมือไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงแสนคนเลย!"

“ถ้าไม่เชื่อ ก็ให้แม่ทัพหนุ่มนำทัพมารบกับพวกเราสักตา เขาจะเอาคนมาเท่าไหร่ก็ได้ แต่พวกเราจะส่งไปสู้แค่ครึ่งเดียวของที่เขาส่งไป เจ้าถามแม่ทัพหนุ่มสิว่ากล้าไม่กล้า!”

“แม่ทัพหนุ่ม กล้าสู้กับพวกข้าสักตาไหม?”