บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 278

บนกำแพงเมือง ทหารหลายคนที่ได้ยินต่างมีแววตาเป็นประกาย พวกเขาดูตื่นเต้นมาก!

อู๋หลิง พวกกลุ่มแม่ทัพ ขุนพล นายกองต่างมองดูอย่างช่วยไม่ได้!

ระยะมันไกลเกินไป คนพวกนี้ยืนห่างออกไปสามร้อยก้าว และถือโล่ขนาดใหญ่ไว้ด้วย

แม้ว่าจะใช้หน้าไม้ขนาดยักษ์ยิงมันออกไป สามร้อยก้าวก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้อยู่ดี

หวางห่าวจิ้ปากและเอ่ยว่า "ท่านที่ปรึกษา ทีนี้เราจะทำยังไงกันต่อไปดี อ๋องถูหนานใช้กลยุทธ์ของเจ้ามาเล่นงานพวกเราแล้ว ขวัญกำลังใจของเรายังแย่กว่าเมื่อวานอีกด้วย!"

เว่ยชิงซานเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ถ้าท่านที่ปรึกษาไม่ได้คิดแผนนั้นออกเมื่อวาน วันนี้อ๋องถูหนานอาจจะไม่ได้คิดถึงแผนนี้ก็ได้ เราจะทำอย่างไรดีตอนนี้ ขวัญกำลังใจของทหารเริ่มลดลงเรื่อย ๆ ถ้าเรายังปล่อยให้พวกเขาตะโกนแบบนี้ต่อไป อีกไม่กี่วัน เราคงสู้ไม่ได้ ทหารทั้งหมดในเมืองคงยอมจำนนแล้ว!”

ทุกคนมองไปที่หวังหยวน สายตาของพวกเขาไม่แสดงความเคารพเหมือนกับเมื่อวานอีกต่อไป!

"หุบปาก!" แววตาของอู๋หลิงมืดลง "ให้ท่านที่ปรึกษาเป็นคนตัดสินใจ!"

"สมแล้วที่เป็นอ๋องถูหนาน ใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน เราประมาทเขาไม่ได้เลยจริง ๆ!"

หวังหยวนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มองไปทางหวางห่าวและเว่ยชิงซานแล้วด่าว่า "เจ้าโง่สองคนนี่ พวกเขาแหกปากตะโกนป่าว ๆ พวกเจ้าแค่ยืนบื้อดูพวกเขาตะโกนอยู่แบบนี้ ยังไม่เรียกหน่วยส่งสารมาตะโกนสวนกลับไปอีก! ในสนามรบ ไม่ได้แค่ต่อสู้ห้ำหั่นเสียเลือดเสียเนื้อเท่านั้น ต้องรู้จักใช้จิตวิทยาโจมตีอีกด้วย เรื่องแค่นี้เจ้ายังไม่รู้เรื่องเลย เจ้ามาเป็นแม่ทัพได้อย่างไรกัน”

หวางห่าวที่ถูกด่าว่าเป็นคนโง่ต่อหน้าคนอื่นถึงกับโกรธจนหน้าเขียง "เรารู้แค่วิธีการรบ ไม่ใช่ใช้คำพูดมาต่อสู้!"

เว่ยชิงซานยังขมวดคิ้วและกัดฟัน "ถ้าท่านที่ปรึกษามีวิธีก็จัดการพวกเขาสิ!"

“ออกคำสั่งเรียกหน่วยส่งสารมา!”

หวังหยวนเรียกทหารหน่วยส่งสารออกมา ไม่หลีกหนีสายตาคนอื่น และเริ่มสอนพวกเขาทันที

เหล่าขุนพลต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยินอย่างนี้!

“เจ้าพวกคนทรยศ สวามิภักดิ์กลายเป็นทาสไปแล้ว ยังมาภูมิใจเชิดหน้าชูตาไม่ละอายแก่ใจแม้แต่น้อย!”

“เจ้าไม่รู้หรือว่า พวกชาวหวงเป็นทาส นอกเหนือจากพวกชาวหวงก็ล้วนเป็นทาสทั้งนั้น!”

“พวกเจ้าทาสชั้นต่ำ แต่งงานมีเมีย เจ้าก็ต้องมอบคืนแรกของเมียให้กับพวกชาวหวง!”

“ลูกที่ภรรยาของเจ้าให้กำเนิดมาไม่ใช่ลูกของเจ้า ความสัมพันธ์หอมหวานของเจ้าก็จะจบลงในไม่ช้านี้!”

“พวกเจ้าคิดว่าพวกชาวหวงดีขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ? พวกเขาให้ที่ดินมากมายและภรรยากับเจ้า พวกเขาแค่ใช้เจ้าเป็นตัวหมากเท่านั้น!”

หวังหยวนยังคงนิ่งเงียบ!

อย่ามองแค่กองทัพทั้งสองฝ่ายด่ากันไปด่ากันมา จริง ๆ แล้วสงครามในสมัยโบราณหลาย ๆ ครั้งก็เป็นแบบนี้!

โจมตีทางจิตวิทยาเป็นหลัก และการโจมตีด้วยกำลังเป็นรองลงมา!

ใครสามารถควบคุมขวัญกำลังใจของใครได้เหนือกว่า ก็สามารถตัดสินรู้ผลได้!

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!”

ทหารอีกกลุ่มหนึ่งออกมาถือชุดสตรีเป็นแถว "แม่ทัพอู๋หลิงอยู่ที่ไหน ท่านอ๋องของเราบอกเจ้าว่าเจ้าจะส่งทหารกี่คนก็ได้ เราส่งไปแค่ครึ่งเดียว เจ้ากล้าไหม? ถ้าไม่กล้า ก็สวมเสื้อผ้าสตรีพวกนี้ แล้วท่านอ๋องของเราจะไว้ชีวิตเจ้า!”

อึ้งกริบ!

พวกทหารอ้าปากค้าง ให้แม่ทัพใหญ่สวมเสื้อผ้าสตรีถือเป็นความอัปยศอย่างใหญ่หลวง เว้นแต่ผู้แม่ทัพใหญ่จะยอมรับคำท้าและเอาชนะศัตรูได้ ไม่เช่นนั้นแล้ว แม่ทัพคงไม่มีหน้ามีตากล้าเงยหน้าขึ้นมาได้อีก แม้แต่ทหารเองก็เสียขวัญกำลังใจเหมือนกัน!

อู๋หลิงมองไปที่หวังหยวนอย่างใจเย็น!

ดวงตาของหวังหยวนมืดลง "ตะโกนบอกอ๋องถูหนาน แม่ทัพหนุ่มตกลงจะสู้ตายกับเขาในครึ่งเดือนนี้ ถ้าเขาไม่กล้า เขาก็เป็นแค่ไอคนขี้ขลาด ให้เขาสวมชุดผู้หญิงอยู่แต่ในค่าย เราจะอยู่ที่เมืองกับเขาจนถึงปลายฤดูหนาว!”