บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 281

หยางซั่วขมวดคิ้วพูดว่า “ในเวลานี้ พวกครอบครัวที่ร่ำรวยต่างก็กำลังขายทรัพย์สินของของตัวเอง และราคาก็ต่ำพอ ๆ กับราคากะหล่ำปลี ถือเป็นการขาดทุนครั้งใหญ่ แต่ก็ยังไม่มีใครซื้อ!”

“เฮ้อ ถูกต้อง เมื่อกองทัพชาวหวงเข้ามาในเมือง ทุกอย่างก็จะตกเป็นของชาวหวง แล้วใครล่ะจะซื้อ!”

หยางว่านหลี่ถอนหายใจ “ไม่ได้การแล้ว รีบเก็บของแล้วไปทางใต้ของเมืองโจวกันเถอะ!”

พูดจบคนรับใช้ก็วิ่งเข้ามา “นายน้อยสาม นายน้อยเล็ก จากร้านพ่อค้านายหน้า บอกว่ามีคนต้องการซื้อคฤหาสน์ของท่านขอรับ แต่ราคาเป็นหนึ่งในสิบของราคาเดิม อยากถามท่านว่าต้องการจะขายหรือไม่ขอรับ!”

“หนึ่งในสิบของราคาเดิม นี่ นี่มัน!”

เดิมทีราคามันเท่า ๆ กับกะหล่ำปลี แต่นี่ยังมากถึงหนึ่งในสิบของราคาเดิม หยางซั่วจำใจจริง ๆ เขาจึงหลับตาแล้วโบกมือ “ขาย ขาย ขาย!”

หยางว่านหลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หากยังสามารถขายทรัพย์สินได้ในเวลานี้ ก็นับว่าเป็นบุญของตระกูลหยางของข้าแล้ว!”

ไม่เพียงแต่ตระกูลหยางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลใหญ่หลายตระกูลในเมืองด้วย เมื่อเกิดภาวะสงครามเช่นนี้ ทรัพย์สินทั้งหมดจะมีราคาต่ำกว่าราคากะหล่ำปลีถึงสิบเท่า!

ในเวลาเดียวกัน ประตูเมืองก็ยังคงเปิดอยู่ ไม่ได้จำกัดการเดินทางออกไปของตระกูลใหญ่!

ครอบครัวที่ร่ำรวยขายทรัพย์สินของตัวเองอย่างบ้าคลั่งทีละครอบครัว แลกกับการได้ทุนออกเดินทาง!

“อะไรนะ เจ้าบ้าอู๋หลิงและหวังหยวน สัญญาว่าจะสู้กับอ๋องถูหนานให้ได้ภายในครึ่งเดือน!”

เมื่อเสวี่ยผานที่ถูกคุมขังอยู่ที่บ้านพักของผู้บัญชาการได้ยินข่าว เขาก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคนสารเลวทั้งสอง ข้าจะคอยดูว่าจะตายอย่างไรภายในครึ่งเดือนนี้ เอาล่ะ ให้ทหารเตรียมพร้อมหลบหนีไปเมืองจิงตูได้ทุกเมื่อ”

...

หลังจากจัดการกับปัญหาเรื่องขวัญกำลังใจแล้ว หวังหยวนก็พาเอ้อร์หู่และกลุ่มเขียนแบบ และกลุ่มประกอบ ไปหน่วยจัดการสรรพาวุธ

นี่คือโรงงานผลิตอาวุธยุทโธปกรณ์ในกองทัพ ซึ่งมีอำนาจเหนือกว่าแผนกทำชุดเกราะและแผนกทำหน้าไม้

ไม่ว่าจะเป็นการสร้างหน้าไม้หรือชุดเกราะ ก็เป็นงานที่ต้องใช้เวลาและแรงงานมาก!

โม่เฉิงผู้รับผิดชอบและควบคุมหน่วยจัดการสรรพาวุธ กล่าวหลังคำนับด้วยความเคารพ “สวัสดีท่านเสนาธิการทหาร!”

เมื่อวานนี้เสนาธิการทหารและแม่ทัพร่วมกันจ่ายเงินเดือนทหาร ไม่มีใครในกองทัพไม่รู้เรื่องนี้

ชายหนุ่มหดคอแล้วคุกเข่าลงกับพื้น “ท่านเสนาธิการทหาร โปรดอภัยด้วยขอรับ ข้าไม่ควรพูดจาเหลวไหล ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่พูดเหลวไหลอีกต่อไปแล้วขอรับ!”

หวังหยวนมองจู่ปันด้วยความประหลาดใจ

“ท่านเสนาธิการทหาร อย่าได้เสียเวลากับเขาเลย เจ้าเด็กคนนี้ชอบยุ่งกับเรื่องแปลก ๆ ทั้งวัน!”

คนที่อยู่ใกล้ ๆ กระซิบเบา ๆ “แต่อย่าพูดไป หน้าไม้และหน้าไม้ขนาดยักษ์ที่เขาดัดแปลงนั้น ทรงพลังมากกว่าแบบที่เคยใช้เมื่อก่อนมาก เขาเป็นช่างฝีมือที่หาได้ยากในหน่วยจัดการสรรพาวุธ!”

หวังหยวนเดินไปช่วยพยุงจู่ปันขึ้น “ไม่ต้องกลัว ไม่จำเป็นต้องทำงานที่ข้ามอบหมาย หากเจ้าคิดว่าทำแบบที่บอกได้ ก็ลงมือทำดูเลย”

“ขอบพระคุณท่านเสนาธิการทหาร!”

จู่ปันดีใจมาก รีบเดินไปด้านข้าง แล้วหยิบเครื่องมือต่าง ๆ มาเริ่มทำงาน

หวังหยวนมองด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มคนนี้จะมีพรสวรรค์หรือไม่ ลองให้ทำดูเดี๋ยวก็รู้!

ทันใดนั้นก็มีผู้ส่งสารเข้ามารายงานว่า “ท่านเสนาธิการทหาร ท่าไม่ดีแล้วขอรับ ทหารที่กลับมาจากกำแพงด่านหลงโถวรวมตัวกันก่อจราจลแล้ว”