บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 282

ค่ายทางเหนือ หลบหนีจากกำแพงด่านหลงโถวกลับมาที่ค่าย กองทหารม้ายืนรายล้อม!

กำแพงด่านหลงโถวถูกตีแตกพ่าย ทหารมากกว่าหนึ่งหมื่นนายหลบหนีกลับไป แต่อาวุธและชุดเกราะถูกยึดไปหมด

แม้จะบอกว่าถูกจับกุม แต่ความจริงแล้ว สภาพความเป็นอยู่ก็ไม่ต่างจากในค่ายทหารช่วงสงคราม!

ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนการต่อสู้ มีการให้อาหารสามมื้อตามปกติ ซึ่งมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ

นี่เป็นความคิดปกติของทหารพ่ายศึก!

แต่ทหารที่ยอมจำนนต่อชาวหวง กลับวิตกกังวลราวกับถูกขังอยู่ในคุก!

อาหารของขุนพลหนิวเวยทุกมื้อมีทั้งเนื้อสัตว์และผัก แต่ก็ยากที่จะกลืน

หลังจากพ่ายแพ้การต่อสู้ในคืนนั้น ชาวหวงก็สั่งให้ทหารสังหารหัวหน้าของตัวเองทันที!

ทหารคนใดก็ตามที่ปฏิเสธ จะถูกชาวหวงลากตัวออกไป แล้วใช้ดาบฟันจนตาย!

เขากลัวความตาย จึงแทงแม่ทัพของตนเอง ยอมรับตำแหน่งขุนพลจากชาวหวง แล้วพาทหารกลุ่มหนึ่งที่ทรยศเช่นกันกลับมา ในฐานะทหารพ่ายศึก เพื่อเป็นไส้ศึก

คืนนั้นทหารจำนวนมากถูกจับ เขาคาดเดาว่าทหารหลายคนก่อกบฏ!

เมื่อกลับมาในเมือง เขาได้แอบเตรียมร่วมมือกับชาวหวงทั้งภายในและภายนอก!

แต่น่าเสียดายที่คนในเมืองรู้ตัวเร็วเกินไป จึงถอดชุดเกราะของพวกเขาออก และกักขังไว้ชั่วคราวในค่ายทางเหนือ

ตอนนี้เขาหวังเพียงว่าอ๋องถูหนานจะพากองทัพชาวหวง บุกเข้ามาในเมืองโดยเร็วที่สุด

ชาวหวงต้องชนะเท่านั้น เขาจึงจะอยู่รอดได้!

“ขุนพลหนิว อาหารมาแล้ว!”

ทหารคนหนึ่งถืออาหารมาส่งให้ โดยเป็นชามข้าวใบใหญ่ มีทั้งเนื้อและผัก!

หนิวเวยหยิบตะเกียบขึ้นมา เริ่มกินข้าวอย่างเหม่อลอย!

ทันใดนั้นทหารก็กระซิบ “ลงใต้ไปสู่ค่ายมู่หม่าจิ่ว!”

เอ๊ะ!

หนิวเวยรู้สึกตัว กวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง แล้วลดเสียงพูดด้วยความดีใจ “กองทหารม้านับพัน เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะกลับมา!”

นี่คือรหัสที่ชาวหวงมอบให้หลังจากการยอมจำนน โดยบอกว่าจะมีคนติดต่อเขามา!

ทั่วทั้งค่าย ทหารที่ยอมจำนนต่างโวยวายและเริ่มก่อปัญหา!

ไม่เพียงแต่ทหารที่ยอมจำนนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทหารที่หลบหนีตามปกติก็ถูกยุยงไปด้วย

หากไม่มีเขา อาหารในค่ายทหารก็คงถูกยึดไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังพ่ายแพ้ด้วย จึงต้องได้รับอาหารที่แย่กว่านี้อีก!

เมื่อเห็นคนโวยวาย ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะทำตาม!

ทันใดนั้น ทหารนับหมื่นก็รีบไปชุมนุมกันที่ประตูค่าย!

“หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้ทุกคนหยุด ใครกล้าก้าวออกจากค่ายจะถูกยิงตาย!”

ทหารที่เฝ้ากังวลมาก จนดึงดาบและหน้าไม้ออกมาทีละคน ขณะพยายามปิดกั้นประตูค่าย!

ทหารหลายหมื่นคนกำลังสร้างปัญหาในค่าย แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีอาวุธอยู่ในมือ แต่คนหลายร้อยก็ไม่อาจหยุดพวกเขาได้

“มาเลย ฆ่าเราเลยสิ ฆ่าพี่น้องของเจ้าที่เคยต่อสู้เคียงข้างเจ้า!”

“เราก็เป็นทหารต้าเย่เหมือนกัน เหตุใดเราถึงได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นนักโทษ!”

“กำแพงด่านหลงโถวแตกพ่ายไป นั่นเป็นเพราะขุนพลหลู่เฉิงเย่กบฏ พวกเราเกี่ยวอะไรด้วย!”