บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 284

หลังจากถูกโบยด้วยไม้เท้าห้าสิบไม้ เขาจะต้องนอนพักเป็นเวลาหลายเดือน แม้ว่าจะไม่ตายก็ตาม แล้วเขาจะร่วมมือกับชาวหวงทั้งภายในและภายนอกได้อย่างไร

แต่ไม่มีทหารพ่ายศึกคนใดที่อยู่รอบตัวเขากล้าช่วยเหลือ ได้แต่เฝ้ามองเขาถูกลากออกไปอย่างช่วยไม่ได้

“อ๊าก อ๊าก...”

ทหารทั้งหมดเงียบท่ามกลางเสียงกรีดร้อง!

เสียงของหวังหยวนดังขึ้น “ใครเป็นผู้รับผิดชอบค่ายนี้ ปรับปรุงอาหารของพวกเขา ให้เป็นมาตรฐานเดียวกับทหารที่เฝ้าเมือง!”

พลทหารฟางจิ่งผู้ดูแลค่ายพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทหารทุกคนก็รู้สึกอบอุ่นในใจ!

หวังหยวนกล่าวอีกครั้ง “ไปที่กรมยุทธภัณฑ์ แล้วเบิกเงินหนึ่งแสนตำลึงออกมา ข้าจะจ่ายให้พวกเขา!”

ฟางจิ่งตกใจ “ท่านเสนาธิการทหาร พวกเขาทำให้เสียกำแพงด่านหลงโถวไป เหตุใดพวกเขาต้องได้รับค่าจ้างทางทหารด้วยขอรับ?”

หวังหยวนกล่าวอย่างเย็นชา “ราชสำนักเป็นหนี้ค่าจ้างทหารพวกเขาในอดีต แม้ว่าราชสำนักอยากจะลงโทษพวกเขาในอนาคต แต่ก็ยังต้องจ่ายค่าจ้างทหาร!”

“ท่านเสนาธิการทหาร!”

ทหารหลายคนหลั่งน้ำตา!

ทหารพ่ายศึกมักจะถูกส่งไปยังสนามรบ หากตายก็จบ!

ไม่เคยมีแม่ทัพคนใดจ่ายค่าจ้างทหารแก่พวกเขา ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้!

“น้อมรับบัญชา!”

ฟางจิ่งจากไป แต่แทนที่จะไปกรมยุทธภัณฑ์ เขากลับไปที่กระโจมของขุนพลเพื่อรายงาน

ขุนพลหวางห่าวขมวดคิ้ว “จ่ายเงินย้อนหลังให้กับทหารพ่ายศึก เสนาธิการทหารบ้าไปแล้วหรือเปล่า!”

เว่ยชิงซานพ่นลมหายใจ “ทหารพ่ายศึกถูกส่งไปยังสนามรบให้ตาย เพื่อชดใช้บาป นี่เป็นความเมตตาเกินไปของเสนาธิการทหาร!”

อู๋หยวนและเจิ้งฝาเป่ยก็แสดงการต่อต้านเช่นกัน!

อู๋หลิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “คำพูดของเสนาธิการทหาร คือคำพูดของผู้บัญชาการ ใครกล้าฝ่าฝืนในครั้งต่อไป จะต้องถูกจัดการตามกฎหมายทหาร!”

ฟางจิ่งเหงื่อแตกพลั่ก!

ดวงตาของอู๋หลิงเป็นประกาย กองทัพมีเงินไม่มาก ท่านผู้นั้นจะไม่รู้ได้อย่างไร ในเมืองมีทหารเพียงสองหมื่นนาย ต้องจัดสรรสองพันนายให้คอยดูแลทหารพ่ายศึก นี่เป็นปัญหาใหญ่ และเขาไม่เคยคิดหาวิธีแก้ปัญหา ตอนนี้ท่านเริ่มแล้ว หากต้องการเงินมากมายเช่นนั้น แสดงว่าต้องมีความคิดบางอย่าง!

เงินจะต้องถูกส่งไปโดยเร็ว!

หลังอาหารเย็น ทั่วทั้งค่ายสว่างไสว เหล่าทหารพ่ายศึกมานั่งล้อมวงกัน!

หลายคนสงสัยว่าเหตุใดเสนาธิการทหารถึงยังอยู่ที่นี่ หลังจ่ายเงินเดือนเสร็จ!

“พลทหาร แม้ว่าพวกเจ้าจะต้องรับผิดชอบต่อการสูญเสียกำแพงด่านหลงโถว แต่ความผิดนั้นไม่ใช่ความผิดของเจ้า!”

หวังหยวนพูดเสียงดัง “แม่ทัพหนุ่มได้เขียนสาส์นกราบทูล ขอให้ราชสำนักอภัยโทษให้พวกเจ้า! หากราชสำนักแต่งตั้งแม่ทัพหนุ่ม ย่อมต้องเห็นด้วยกับสาส์นกราบทูลฉบับแรกของเขาแน่นอน!”

“เฮ!”

ทหารหลายคนโห่ร้อง!

ทหารพ่ายศึกโล่งใจ แต่เมื่อพวกเขาคิดถึงการยอมจำนนต่อชาวหวง ก็เหมือนกับแบกภูเขาลูกใหญ่ไว้บนหลัง!

หวังหยวนถอนหายใจเบา ๆ “เราทุกคนมาจากเฉิงโจว นับถอยหลังไปสามชั่วอายุคน ครอบครัวไหนบ้างไม่มีสมาชิกในครอบครัวถูกชาวหวงสังหาร พวกเรากับชาวหวงมีความบาดหมางนองเลือดกันมานาน!”

“ใช่!”

ทหารหลายคนตกตะลึง

หวังหยวนชี้ไปที่ทหารผ่านศึก “จางฉี ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแค้น หากเจ้ามีความแค้นกับชาวหวงก็มาบอกข้าสิ!”