บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 285

“อ๊ะ!”

เมื่อได้ยินว่าเสนาธิการทหารจำชื่อของตนได้ ทหารผ่านศึกจางฉีก็ถึงกับหลั่งน้ำตา “ท่านเสนาธิการทหาร ข้าน้อยมีพื้นเพมาจากเมืองชิง ครอบครัวเคยมีบ้านและทุ่งนา เป็นชาวหวงที่ฆ่าพ่อแม่ของข้าน้อย และทำให้ภรรยาของข้าต้องแปดเปื้อนมลทิน มันฆ่าลูกชายของข้า ลูกชายของข้าอายุแค่แปดขวบเท่านั้น ชาวหวงฟันหัวเขาขาดด้วยดาบเพียงครั้งเดียว... อ่า ลูกชายของข้า พวกชาวหวงสมควรตาย!”

“ฆ่าเด็กอายุแปดขวบได้ลงคอ ชาวหวงเป็นสัตว์ร้ายจริง ๆ เลวร้ายเสียยิ่งกว่าหมูหมา!”

ทหารหลายคนกัดฟัน คนที่คิดถึงเรื่องที่ทำให้ตนอาฆาตแค้นก็ยิ่งตาแดง!

หวังหยวนกล่าวอย่างเคร่งขรึม “นี่คือความพยาบาทที่ต้องชำระ อีกไม่นานก็จะได้ล้างแค้น กลั้นน้ำตาระงับความเกลียดชังในใจของเจ้าก่อน รอให้มันปะทุออกมาอีกครั้งในสนามรบ!”

จางฉีเดินกลับมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

หวังหยวนชี้ไปที่ชายวัยกลางคนอีกครั้ง “หลี่เฉิง เจ้าก็ดูโกรธแค้น เจ้ามีความแค้นกับชาวหวงบ้างหรือไม่ ลุกขึ้นบอกทุกคนสิ!”

“ท่านเสนาธิการทหาร ข้ามาจากเมืองชิงเหมือนกันขอรับ ข้ากำลังจะได้แต่งงานกับคนรักแสนสวยของข้า แต่พวกชาวหวงมาฆ่าพ่อแม่ของข้า เผาบ้านของข้า และย่ำยีคนรักของข้าที่ยังไม่ได้แต่งงานกันด้วยซ้ำ นั่น นั่นมันเป็นฝูงสัตว์ร้าย... ฮือฮือฮือ”

หลี่เฉิง ชายวัยกลางคนก้าวเข้าไปกัดฟันพูด ขณะที่เขาพูด น้ำตาก็ไหลอาบหน้า “ในที่สุดสัตว์ร้ายเหล่านั้นก็ฆ่าภรรยาของข้า ก่อนที่นางจะตาย นางยังคงเรียกชื่อของข้า และยังขอโทษที่ทำให้ข้าเสียใจอีก ข้าอยากจะล้างแค้นด้วยการล้างบางชาวหวง ข้าจะต่อสู้ฟันฝ่าฟันเพื่อล้างแค้นให้พ่อแม่และคนรักของข้า!”

“โหดร้ายยิ่งนัก!”

ทหารทุกคนในลานต่างกำหมัดแน่น!

หวังหยวนเรียกทหารให้มาเล่าอีก!

จากนั้นเหล่าทหารก็ขึ้นมาบนเวทีทีละคน เล่าถึงความอาฆาตแค้นของตัวเอง!

มีแต่คนสูญเสีย บางคนเป็นพ่อแม่ บางคนเป็นลูก บางคนเป็นภรรยา และบางคนเป็นญาติ

พวกเขาทุกคนหนีจากเมืองชิงและเมืองกู่โจว มาเข้าร่วมกองทัพเพื่อล้างแค้นให้กับครอบครัว!

แต่ละคนฟังเรื่องราวของคนอื่น เมื่อนึกถึงความแค้นของตนเอง ก็อดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นเล่า!

ในตอนแรก หวังหยวนต้องเรียกชื่อก่อน แต่ต่อมาพวกเขาทุกคนก็รีบไปเล่าบนเวทีกันเอง!

มีความแค้นเคืองอัดอั้นในใจมานานหลายปี อดไม่ได้ที่จะระบายออกมา!

ทหารเฉิงโจวหลายคนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หลังจากได้ยินเรื่องเหล่านี้ ชาวหวงชั่วร้ายมาก!

ด้วยวิธีนี้ ทหารมากมายจึงมาเล่าเรื่องแค้นเคืองของตนเอง ผ่าน 'การประชุมระบายแค้น' อย่างไม่หยุดยั้ง!

หลังจากที่ทหารออกไปแล้ว ฟางจิ่ง, หวังซื่อไห่ และกลุ่มคนก็รวมตัวกันรอบ ๆ หวังหยวน!

คนเหล่านี้บอกทุกอย่างที่สังเกตเห็น และเล่าข้อสงสัยของอู๋หลิง!

ทหารพ่ายศึกเหล่านี้บางส่วนอาจถูกอ๋องถูหนานบีบบังคับให้กบฏ และพร้อมที่จะก่อการกบฏเมื่อใดก็ได้!

หวังหยวนกล่าวว่า “เห็นทุกอย่างชัดเจนแล้วหรือ มีใครพบสิ่งผิดปกติบ้างหรือไม่!”

“ข้าพบหลายรอบมาก ตอนที่คนเริ่มด่าทอชาวหวงในตอนแรกแรก ทหารหลายคนเต็มไปด้วยความแค้นเคือง แต่บางคนก็ดูกังวลมาก ราวกับว่าพวกเขาก็อยากจะด่าเหมือนกันแต่ไม่กล้า!”

หวังซื่อไห่กล่าวว่า “ต่อมามีคนขยิบตา แล้วพวกเขาก็เริ่มสาปแช่ง แต่คำสาปนั้นไม่รุนแรงมากนัก คนเหล่านั้นคงหวั่นเกรง ไม่อย่างนั้นเหตุใดพวกเขาถึงไม่กล้าสาปแช่งชาวหวง!”

หลังจากได้รับการฝึกฝนจากหวังหยวนและหูเมิ่งอิ๋งมาเป็นเวลานาน ความสามารถในการสังเกตคำพูดและอารมณ์ของหวังซื่อไห่ก็ดีขึ้นมาก

“ใช่ ใช่ ใช่!”

หลายคนพยักหน้าซ้ำ ๆ เพราะเห็นความผิดปกตินี้ด้วยเช่นกัน!