บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 286

หวังหยวนยกยิ้มมุมปาก “เช่นนั้นก็เตรียมตัวตามแผนเดิม!”

เหล่าทหารกำลังหลับใหล!

กู้ชิงนอนอยู่บนพื้น พลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ!

ชาวหวงสังหารครอบครัวของเขา และเขาแปรพักตร์ไปเป็นคนของชาวหวง เพราะกลัวความตาย เขาจึงแทงเจ้านายของตัวเอง แล้วยอมไปอยู่ฝ่ายเดียวกับชาวหวง จากนั้นกลับมาซุ่มซ่อนตัวเป็นไส้ศึก

เดิมทีเขาไม่สบายใจอยู่แล้ว แต่ทันทีที่ 'การประชุมระบายแค้น' เริ่มต้นขึ้น เขาก็รู้สึกละอายใจต่อบรรพบุรุษตัวเองจนนึกอยากตาย

ขณะที่กำลังคิดอยู่ จู่ ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามาพร้อมใช้ดาบยาวจ่อคอ “เสนาธิการทหารต้องการพบเจ้า มากับเรา อย่าส่งเสียงดัง!”

ทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุม!

กู้ชิงมาถึงห้องอันห่างไกล แล้วคุกเข่าลงทันที “เคารพท่านเสนาธิการทหาร!”

“ลุกขึ้น!”

เมื่อมองชายหนุ่มผู้วิตกกังวลคนนี้ หวังหยวนก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนรอยยิ้ม “รู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงเรียกเจ้ามา!”

หัวใจของกู้ชิงสั่นเทา เขาพูดตะกุกตะกักหลังส่ายหน้า “ไม่ ไม่รู้ขอรับ!”

“คนทำผิดไม่น่ากลัว ที่น่ากลัวคือการกลับใจไม่ได้!”

หวังหยวนถอนหายใจ “ข้ากับแม่ทัพหนุ่มรู้ดี ไม่เช่นนั้นคงไม่เรียกเจ้ามา ขณะนี้มีกองทัพชาวหวงอยู่นอกเมือง พวกเราก็ต้องการทหารด้วย!”

อึก!

กู้ชิงอ้าปากค้าง “ข้า ข้า!”

“ข้าไม่ได้ว่า แค่ให้โอกาสเจ้า”

หวังหยวนพ่นลมหายใจเบา ๆ “แม้ว่าเจ้าจะทำผิดพลาดไป แต่ก็ทำไปเพื่อเอาชีวิตรอด จงส่งข้อมูลกลับมา เพื่อที่ต้าเย่จะไม่ถูกชาวหวงหลอกลวงจนสูญเสียเมืองจิ่วซานอีกครั้ง นี่คือการส่งต่อข้อมูล ถือเป็นคุณูปการอันยิ่งใหญ่ ไม่ใช่ไปอาศัยชาวหวง”

ฟึ่บ!

กู้ชิงคุกเข่าลงร้องไห้ “ท่านเสนาธิการทหาร ชาวหวงบังคับให้ข้าสังหารขุนพล แล้วมอบตำแหน่งทหารระดับเก้าให้กับข้า ข้าอดทนต่อความอัปยศอดสูไม่ไหวแล้ว ข้ายอมบอกพวกท่านแล้วขอรับ!”

“พวกเจ้ามีกันกี่คน!”

ผู้ใหญ่และเด็กกลุ่มหนึ่ง แบกตะกร้าที่เต็มไปด้วยรากหญ้าบางอย่างมาส่งที่ลาน จากนั้นหยิบเหรียญทองแดงแล้วจากไป!

นอกจากนี้ยังมีเกวียนเทียมลาด้วย เกวียนนั้นบรรทุกอิฐสีน้ำเงินมากมายเข้าไปในหมู่บ้าน

ระหว่างทาง เขาเห็นบ้านอิฐที่สร้างขึ้นใหม่สี่หลัง และกำลังจะสร้างอีกหลายหลัง

ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านกระปรี้กระเปร่าและมีความสุข ถังที่พวกเขาถือมาก็เต็มไปด้วยปลา

เมื่อเดินเข้าไปในหมู่บ้าน กลุ่มวัยรุ่นกำลังถือดาบและหน้าไม้ ต่างก็ฝึกฝนวรยุทธ์!

ทั้งยังมีเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่าเรียนกับบัณฑิตอาวุโสด้วย

หลี่ซานซือเดินทางมาตามความทรงจำ ในที่สุดก็มาถึงสุดหมู่บ้าน หน้าบ้านอิฐสีน้ำเงิน!

มีการสร้างบ้านหลังคากระเบื้องอีกสองหลังที่หน้าบ้าน และมีโรงเก็บของขนาดใหญ่ โดยมีโต๊ะและเก้าอี้อยู่ข้างใน

มีผู้หญิงหลายสิบคนกำลังทำอาหารอยู่ มีทั้งข้าวฟ่างหุงสุก ซาลาเปาไส้เนื้อ ปลาทอด ซุปไข่และผักผัด ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว