บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 287

ทั้งหมดนี้แตกต่างจากตอนที่เขามาที่หมู่บ้านต้าหวัง เมื่อสามปีที่แล้วอย่างสิ้นเชิง!

เสียงหัวเราะ เสียงฝึกวรยุทธ์ เสียงเล่าเรียนเขียนอ่าน เสียงทำอาหารดังขึ้นปะปนกัน

หลี่ซานซือตกตะลึง ที่แห่งนี้คือดินแดนแสนสงบสุข แต่น่าเสียดายที่มันจะถูกทำลายในไม่ช้า!

หลายคนในหมู่บ้านสังเกตเห็นเขา จึงไปเรียกหลี่ซื่อหานมาให้!

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงประหลาดใจก็ดังขึ้น “พี่ชาย ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ!”

“ซื่อหาน!”

เมื่อเห็นผิวพรรณของน้องสาวเปล่งปลั่งขึ้นเรื่อย ๆ หลี่ซานซือก็หัวเราะ “พี่เพิ่งกลับมาจากเมืองจิ่วซาน พี่สะใภ้ของเจ้าคิดถึงเจ้า ข้าก็เลยพานางมาเยี่ยม!”

“อ๋อ!”

หลี่ซื่อหานเปลี่ยนเรื่อง “แล้วท่านได้พบสามีของข้าหรือไม่ ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง!”

“พบแล้ว!”

หลี่ซานซือยกยิ้มแล้วเล่าว่า “เขาได้แก้ปัญหาเรื่องใบอนุญาตค้าเกลือ ทั้งดอกเกลือ และเกลือธรรมดาทั้งหมดแล้ว เขายังขายดาบราชวงศ์ถังสามเล่ม ในราคามากกว่าสามหมื่นตำลึงทองด้วย ทั้งยังแต่งบทกวีที่โด่งดังไปทั่วโลกอีกด้วย ได้รับการยกย่องให้เป็นสหายคนสนิทของท่านไห่เทียนด้วย ตอนนี้เขามีชื่อเสียงไปทั่วทั้งเมืองแล้ว!”

เขาตัดสินใจที่จะไม่เล่าเรื่องหูเมิ่งอิ๋ง เพราะเกรงว่าน้องสาวจะเสียใจหากรู้เข้า!

“จริงหรือเจ้าคะ!”

ขาเรียวยาวของหลี่ซื่อหานกระโดดด้วยความตื่นเต้น นางโบกมือไปมา “ข้ารู้ว่าสามีของข้าเก่งที่สุด!”

หลี่ซานซือพยักหน้า แล้วพูดว่า “ไปพบพี่สะใภ้ของเจ้าสิ!”

หลี่ซื่อหานรีบขึ้นรถม้า “พี่สะใภ้ เหตุใดไม่ลงจากรถแล้วเข้าไปในบ้านล่ะเจ้าคะ!”

“กระโปรงที่พี่ใส่มันยาวเกินไป เดินบนถนนลูกรังไม่สะดวกเลย!”

พี่สะใภ้หยิบชามใบเล็กจากเตาขึ้นมา “นี่คือซุปที่พี่ตุ๋นไว้ให้ ตุ๋นด้วยเตาถ่านมาตลอดทาง ลองชิมดูเร็ว ๆ ว่ารสชาติดีหรือไม่!”

หลี่ซื่อหานซดซุปเข้าไปโดยไม่สงสัยเลย จากนั้นก็ผล็อยหลับไปในรถม้าอย่างรวดเร็ว!