บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 29

หมู่บ้านเสี่ยวหลิวเป็นบ้านอิฐทั้งหมด และนี่คฤหาสน์ของหลิวโหย่วไฉหัวหน้าหมู่บ้าน

หลิวโหย่วไฉเอนตัวอยู่บนเก้าอี้และประคบหน้าด้วยผ้าร้อน เมื่อวานนี้ใบหน้าบวมเหมือนหัวหมู แต่วันนี้อาการบวมลดลงมาก เขากัดฟันและพูดว่า "เมื่อคืนนี้มีหัวขโมยไปขโมยที่หมู่บ้านต้าหวังไหม?"

ผู้ช่วยคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "มีขอรับ โจรขโมยเงินได้ห้าสิบตำลึงจากหวังซื่อไห่ ไอ้นักเลงนั่นร้องไห้อย่างหนักในตอนเช้าตรู่"

หลิวโหย่วไฉตกตะลึง "ไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญมันบ้าไปแล้วหรือ? ถึงได้ให้เงินนักเลงนั่นถึงห้าสิบตำลึง!"

ผู้ช่วยนึกเหยียดหยามในใจ เขาไม่ได้บ้า แต่เขาใจกว้าง ไม่เหมือนคนตระหนี่เช่นเจ้า ทำงานหนักกับเจ้ามาหนึ่งปี แต่ได้เงินมาไม่กี่กว้าน

หลิวโหย่วไฉกัดฟันและพูดว่า "แล้วไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญล่ะ สามพี่น้องตระกูลกัวได้ไปบ้านของมันไหม ได้แทงมันสักแผลหรือไม่?"

นักเลงส่ายหัว "ไม่ขอรับ สามพี่น้องตระกูลกัวพลาดไป ได้ยินมาว่าถูกเอ้อหู่ทุบตีจนแตกกระเจิง"

“เอ้อหู่ตีสามพี่น้องนั่นอย่างนั้นรึ!”

หลิวโหย่วไฉรู้สึกประหลาดใจ และกัดฟันแน่น "ให้ตายเถอะ ถือว่าดวงของไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญนั่นยังดีอยู่"

“ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ดีแล้วขอรับ!”

ทันใดนั้นผู้ช่วยอีกคนก็ตะโกนและวิ่งเข้ามา "พี่หลิวลิ่วกับพี่หลิวชีเข้ามาบอกว่า จ้าวฉี๋จ่างนำพลธนูและชายฉกรรจ์จับตัวกัวเหลียงไปที่หลิวจี้ เพื่อจับหลิวลิ่วและหลิวชี ตอนนี้พวกเขากำลังพาหวังหยวนและต้าหู่มาที่หมู่บ้านเสี่ยวหลิวขอรับ!"

หลิวโหย่วไฉยืดตัวขึ้นจากเก้าอี้เอน "อะไรนะ ไอ้สารเลวจ้าวอู่กล้าจับหลิวลิ่วและหลิวชีอย่างนั้นรึ เขาไม่รู้ว่าพวกนั้นเป็นคนของข้าหรือไง ให้ตายเถอะ เขาต้องรับเงินจากไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญนั่นแน่ ๆ ตอนนี้จับหลิวลิ่วและหลิวชีมาที่หมู่บ้านเสี่ยวหลิว อยากให้ข้ามีส่วนเกี่ยวข้องและรุกเข้ามาอย่างหนัก!"

ผู้ช่วยถามขึ้น "แล้วเราจะทำอย่างไรกันดีขอรับ?"

หลิวโหย่วไฉมีสีหน้าชั่วร้าย "ข้าให้พวกมันไปขโมยไก่ แต่กลับเสียข้าวในกำมือเสียอีก เรียกผู้ชายทั้งหมู่บ้านมา ฆ่าศักดิ์ศรีของจ้าวอู่ และจับไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญนั่น ทุบตีมันให้ตาย!"

ตึง ตึง ตึง... เสียงฆ้องและกลองดังขึ้น

ผู้ชายในหมู่บ้านเสี่ยวหลิวออกมารวมตัวกัน

แม้ว่าหมู่บ้านเสี่ยวหลิวจะมีชื่อว่าเสี่ยวเล็ก แต่สถานะไม่ได้เล็กตามชื่อ ที่นี่มีประชากรมากกว่าสี่ร้อยคน

และมีชายหนุ่มมากกว่าหนึ่งร้อยคนในหมู่บ้าน

...

หวังหยวนให้สัญญาว่าจะให้เงินสิบตำลึงแก่เขา หลังจากที่เขาจับตัวหลิวโหย่วไฉได้

จ้าวอู่ยืนหยัด เขาจะกำจัดแกะดำทุกตัวด้วยความเที่ยงตรงและยุติธรรม

คนกลุ่มหนึ่งตรงไปที่หลิวจี้

หลิวลิ่วและหลิวชีนั้นถูกจับอย่างง่ายดาย

เมื่อวานนี้ทั้งสองถูกเอ้อหู่ทำร้าย และพวกเขายังช่วยหลิวโหย่วไฉขนเหรียญทองแดงกลับไปที่บ้าน

จากนั้นก็ไปที่หมู่บ้านกัวพานเพื่อส่งข่าว ก่อนจะกลับไปที่หลิวจี้ ระยะทางไปกลับหลายสิบไมล์

เหนื่อยจนต้องนอนพักผ่อนในบ้านตลอดทั้งบ่าย

ทันทีที่จ้าวอู่เข้าไปและจับทั้งสองคน เขาก็เอามีดหางวัวจี้คอของพวกเขา

ทั้งสองฉี่รดกางเกงด้วยความตกใจ และรับสารภาพทันทีว่าหลิวโหย่วไฉให้พวกเขาไปหาหัวขโมย และบอกผู้ช่วยทั้งสองไปแจ้งกับหัวขโมยเหล่านั้น

จ้าวอู่ส่งชายฉกรรจ์สองคนไปกับเอ้อหู่และซื่อไห่ เพื่อไปหาเงินจากหัวขโมย

พลธนูทั้งสี่ชักคันธนู และจ้าวอู่ก็พูดโดยไม่แสดงความอ่อนแอใด ๆ "ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน เจ้าสั่งให้โจรบุกเข้าไปในบ้านและขโมยของของคนอื่น เจ้าถูกตั้งข้อหาและต้องถูกส่งเข้ากรมทหาร!"

“ไร้สาระ ข้าเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน จะไปยุ่งกับโจรได้อย่างไร!”

หลิวโหย่วไฉปฏิเสธอย่างเด็ดขาด โดยจ้องมองไปที่หลิวลิ่วและหลิวชีก่อนจะพูดขึ้นว่า "หลิวลิ่ว หลิวชี เป็นเพราะพวกเจ้าโดนจ้าวอู่เอามีดจี้คอ และบังคับให้พวกเจ้าพูดในสิ่งที่ไม่ได้ทำใช่ไหม!"

หลิวลิ่วและหลิวชีพยักหน้าซ้ำ ๆ หัวหน้าหมู่บ้านพาคนจำนวนมากมายมาที่นี่ ความกล้าหาญของพวกเขาจึงกลับมาอีกครั้ง

ค่อย ๆ!

จ้าวอู่หยิบมีดหางวัวออกมา และจ่อไปที่คอของทั้งสอง "ให้ตายเถอะ เมื่อครู่พวกเจ้าพูดว่าอะไรนะ บอกข้าอีกครั้งสิ ไม่งั้นข้าจะปาดคอพวกเจ้าแน่!"

"หัว หัวหน้าหมู่บ้านสั่งให้เราแจ้งข่าวกับสามพี่น้องตระกูลกัวขอรับ!"

ด้วยคมดาบเย็นกดลงบนคอของพวกเขา ความกล้าหาญที่หลิวลิ่วและหลิวดึงออกมาเมื่อครู่นั้นหดกลับหายไปอีกครั้ง

ดวงตาของหลิวโหย่วไฉเคร่งขรึม "จ้าวอู่ เจ้ากำลังขู่กรรโชกคำสารภาพด้วยการทรมาน เจ้าจงใจสมรู้ร่วมคิดกับไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญคนนี้ เพื่อทำร้ายหัวหน้าหมู่บ้าน เจ้ามันคือกบฏ!"

จ้าวอู่หัวเราะเยาะ "หลิวโหย่วไฉ ข้อเท็จจริงเป็นยังไงเจ้านั้นย่อมรู้ดี พวกเราไปหาไปหาผู้พิพากษาที่อำเภอจะดีกว่า ให้ท่านตัดสินความจริง"

"ข้ามีอะไรที่ต้องทำหลายอย่าง ไม่มีเวลาไปที่ว่าการอำเภอกับเจ้าหรอก!"

หลิวโหย่วไฉเย้ยหยัน มองไปที่หวังหยวนและกัดฟัน "ไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญ เจ้ากำลังเล่นเล่ห์เพทุบายสินะ ชาวบ้านทั้งหลาย พวกเจ้าจงจัดการไอ้ลูกชายผู้ล้างผลาญคนนี้ให้ข้าซะ"

ชาวบ้านก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

จ้าวอู่กวัดแกว่งมีดหางวัวของเขา "ใครกล้าก้าวออกมา ข้าคือฉี๋จ่างแห่งเป่ยผิง มีหน้าที่จับโจร และตอนนี้ข้ากำลังทำงานให้กับทางราชการ พวกเจ้าจะฝ่าฝืนกฎหมายปกครองบ้านเมืองอย่างนั้นหรือ"