บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 305

เป้าชิงสื่อพูดอย่างมั่นใจ “สงบศึก!”

“เหอะ ๆ!”

หยางเฟิ่งกั๋วหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้กองทัพของเราได้รับชัยชนะแล้ว เสนาบดีฝ่ายขวาต้องการเจรจาสงบศึกกับชาวหวง นี่เป็นไปได้ไหมว่าท่านเสนาบดีฝ่ายขวานั้นอายุมากแล้ว และร่างกายก็อ่อนแอลง!”

เป้าชิงสื่อพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เสนาบดีฝ่ายซ้าย ท่านคิดว่าเราได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ แต่ในความเป็นจริงแล้วความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่นั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม กองกำลังหลักของชาวหวงไม่ได้สูญหายไป หนำซ้ำหิมะตกหนักในเมืองจิ่วซาน และแม่น้ำอี้ใกล้จะเป็นน้ำแข็งแล้ว แม้ว่าชาวหวงเพิกเฉยต่อเมืองจิ่วซาน เขาก็ยังสามารถขี่ม้าไปทางใต้และยึดเมืองพร้อมทั้งดินแดนตลอดทางจนถึงเมืองเฉิงโจว!”

ฮ่องเต้ซิงหลงพยักหน้า

นี่คือสิ่งที่เขากังวลเช่นกัน หากกองกำลังหลักของชาวหวงลงไปทางใต้ พวกเขาก็จะสามารถสร้างความเสียหายให้กับทั้งเมือง

หยางเฟิ่งกั๋วเยาะเย้ย “หากเช่นนั้นก็เพิ่มกองกำลังให้กับอู๋หลิง และกวาดล้างกองกำลังหลักของพวกเขาให้สิ้นซาก!”

สือเหยาเฉียน เสนาบดีกรมโยธาธิการกล่าวว่า “เสนาบดีฝ่ายซ้าย ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของอู๋หลิงล้วนเกิดจากหน้าไม้ซานกงฉวงความสามารถในการศึกที่แท้จริงของทหารต้าเย่ของเรานั้นด้อยกว่าชาวหวงมาก หากเราต้องการเอาชนะกองทหารม้าชาวหวงที่เหลือเจ็ดหมื่นนายจริง เราต้องเพิ่มทหารม้าอย่างน้อยสองแสนนาย นอกจากนี้ หากเราเพิ่มกองกำลัง แล้วชาวหวงจะไม่เพิ่มกองกำลังทหารหรือไงเล่า กองทหารของพวกเขาไม่น้อยไปกว่าพวกเราเลย”

หลี่ซื่อฉี เสนาบดีกรมยุติธรรมกล่าวว่า “กระหม่อมยังรู้สึกว่าการใช้ประโยชน์จากชัยชนะอันยิ่งใหญ่ในการเจรจาสันติภาพกับชาวหวง คืนพระศพของฮ่องเต้ถูหนานให้กับประชาชนชาวหวง จากนั้นมอบเงินให้พวกเขาเล็กน้อย เพื่อชักชวนให้พวกเขาถอนตัวจากด่านหัวมังกร ถือเป็นนโยบายที่ดีที่สุดจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!”

กู้จี๋เต้า เสนาบดีกรมการคลังกล่าวว่า “หากต้องสู้กันนานจริง ๆ หลังจากคำนวณการสูญเสียจากการต่อสู้ของทหาร การใช้อุปกรณ์ และค่าใช้จ่ายต่าง ๆ แล้ว มิสู้เจรจาสันติภาพกับชาวหวงจะดีกว่า บัดนี้ชาวหวงสูญเสียผู้นำที่ดีที่สุดไปแล้ว ซ้ำเรายังมีแรงผลักดันในการได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ ตราบใดที่ชาวหวงสามารถเผชิญหน้าได้ เราก็สามารถเจรจาสันติภาพได้อย่างแน่นอน!”

“ฝ่าบาท ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินจ้าน เสนาบดีกรมกลาโหมกัดฟัน “เจรจาสันติภาพหลังจากได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ ซ้ำยังชดเชยเงินให้กับชาวหวง ทหารต้าเย่ของข้าจะคิดอย่างไรเล่า ใครจะต่อสู้จนตายเพื่อต้าเย่ในภายภาคหน้าพ่ะย่ะค่ะ!”

โจวจิงเหย่ เสนาบดีกรมพิธีการกล่าวว่า “ฝ่าบาท เราไม่สามารถเจรจาสันติภาพได้ โปรดเพิ่มกองกำลังไปให้อู๋หลิง เพื่อที่เขาจะได้ขับไล่ชาวหวง ยึดด่านหัวมังกรกลับคืนมา และส่งเสริมบารมีให้กับต้าเย่ของเราด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

ต่างฝ่ายต่างทะเลาะกัน!

ฮ่องเต้ซิงหลงขมวดคิ้วและตรัสว่า “ขุนนางหยวน เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

หยวนกวนหลวน เสนาบดีกรมขุนนางยิ้มอย่างขมขื่น “ทูลฝ่าบาท สิ่งที่เสนาบดีฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาพูดนั้นล้วนมีเหตุและผล กระหม่อมไม่รู้จักการทหาร ดังนั้นจึงไม่สามารถตัดสินได้ดีกว่านี้พ่ะย่ะค่ะ!”

อากู่ฉาก้มศีรษะแล้วพูดอย่างเคารพว่า “คุณชายโปรดช่วยข้าล้างแค้นให้ท่านพ่อด้วย!”

นี่คือที่ปรึกษาการทหารของท่านพ่อ เดิมทีเขาเป็นจู่เหรินของต้าเย่ แต่ล้มเหลวในการชนะการสอบคัดเลือกขุนนาง หลังจากพยายามหลายครั้ง

เมื่อท่านพ่อยึดเมืองกู่โจวได้ และพบว่าเขามีความรู้มากจึงรับเขามาเป็นที่ปรึกษาการทหาร!

เขาเป็นเลิศในด้านความรู้ การศึก และการปกครอง แม้แต่ท่านพ่อก็วางกลอุบายในการการทำสงครามไม่เก่งเท่าเขา!

บัดนี้กรีธาทัพออกรบ ท่านพ่อขอให้เขานั่งอยู่ด้านหลัง ตอนนี้เขาถูกรับมาแล้ว!

เฉิงไป๋ต้วนหลั่งน้ำตา “ท่านอ๋องน้อย ท่านอ๋องมีบุญคุณต่อข้า ข้าก็อยากจะล้างแค้นให้กับท่านอ๋องด้วย อย่างไรก็ตาม อย่าใจร้อนบุ่มบามเป็นอันขาด บอกรายละเอียดของโจรผู้นั้นให้ข้าก่อน รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง!”

อากู่ฉาระงับความใจร้อน แล้วเล่าเรื่องหวังหยวนและอู๋หลิง รวมถึงคำสั่งสุดท้ายของอ๋องถูหนาน!

เฉิงไป๋ต้วนพลิกดูข้อมูลซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ท่านอ๋อง คนผู้นี้มีความสามารถอยู่จริง แต่สิ่งที่ท่านอ๋องพูด ถ้าเขาสามารถพิชิตใต้หล้าได้ ท่านก็คงพูดเกินจริงไปหน่อย! พรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา คือการสร้างอาวุธวิเศษและหน้าไม้ขนาดยักษ์ สำหรับการศึกแล้ว ข้าก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน! ท่านอ๋องถูกเขาฆ่าเพียงเพราะเขาใช้ประโยชน์จากอาวุธ ไม่ได้หมายความว่าทักษะทางทหารของท่านอ๋องน้อยกับท่านอ๋องไม่ดีเสียหน่อย!”