บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 307

สิ่งสำคัญที่สุดคือ หน้าไม้ซานกงฉวงไม่สะดวกต่อการเคลื่อนย้าย และไม่เหมาะสำหรับการสู้รบระยะไกล!

เขามาวันนี้เพื่อแก้ไขปัญหานี้!

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในหน่วยหน้าไม้ จู่ปันก็พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ท่านเสนาธิการทหาร ข้า ข้ามีความคิดหนึ่ง!”

หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “พูดมา!”

ชายผู้นี้แค่มองไปที่ลูกธนูหน้าไม้และหน้าไม้จูเก่อ เขาก็สามารถเลียนแบบออกมาได้แล้ว!

เขาเป็นอัจฉริยะด้านกลไกที่หายาก

เพียงแต่ไม่เคยเรียนวิทยาศาสตร์มาก่อน เลยไม่ค่อยเข้าใจทฤษฎีอะไรมากมาย และวิเคราะห์ปัญหาได้ไม่รอบคอบนัก

จู่ปันพูดอย่างระมัดระวัง “ข้ารู้สึกว่าหน้าไม้ซานกงฉวงนั้นใหญ่เกินกว่าจะเคลื่อนที่ได้ หากเพิ่มสองล้อไว้ข้างใต้ มันก็จะสามารถดึงขึ้นและวิ่งได้เหมือนรถม้า ตอนใช้งานก็จะสะดวกมากขึ้น!”

ผู้ควบคุมสรรพาวุธเฉียนจ๋งโม่เฉิงมาจากระยะไกลตำหนิ “จู่ปัน หน้าไม้ซานกงฉวงเป็นหน้าไม้วิเศษที่ท่านเสนาธิการทหารเป็นคนออกแบบ มันยังสามารถสังหารอ๋องถูหนานด้วยซ้ำ ในฐานะช่างฝีมืออย่างเจ้าแล้ว เจ้าสามารถวิจารณ์คนอื่นในทางลบได้หรือ”

จู่ปันมีสติ จากนั้นรีบคุกเข่าลง “ท่านเสนาธิการทหารโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าผิดไปแล้ว!”

“โม่เฉิง อย่าตำหนิเขาเลย ในฐานะช่างฝีมือ เขาทุ่มเทใช้สมองนับว่าเป็นเรื่องดี!”

หวังหยวนดึงจู่ปันขึ้นมายิ้มแล้วพูดว่า “ถูกต้อง แบบนี้สะดวกกว่ามากจริง! แต่เมื่อยิงหน้าไม้ก็จะมีแรงดีดกลับ! หากไม่มีล้อส่วนล่างของเตียงหน้าไม้จะได้รับแรงเสียดทาน เมื่อติดตั้งล้อแล้ว ล้อจะเคลื่อนที่ตามแรงซึ่งจะทำให้ยิงไม่แม่นยำและล้อเสียหายได้ง่าย สิ่งนี้จะแก้ปัญหาอย่างไร?”

“แรงสะท้อนกลับ ทั้งหน้าไม้ได้รับแรงเสียดทาน!”

จู่ปันลูบหลังศีรษะและคิดหาวิธีแก้ปัญหาอย่างรวดเร็ว “เช่นนั้นเราสร้างล้อที่ถอดง่ายแล้วแยกชิ้นส่วนได้ง่าย และค่อยแยกชิ้นส่วนเมื่อเราไปถึงสนามรบขอรับ!”

“ดีมาก!”

หวังหยวนหยิบกระดาษวาดภาพออกมาด้วยความชื่นชม “เจ้าและช่างฝีมือจากหน่วยหน้าไม้ เลียนแบบกระดาษวาดภาพใบนี้ แล้วเปลี่ยนหน้าไม้หนึ่งร้อยคันโดยเร็วที่สุด!”

“อา!”

จู่ปันรับกระดาษวาดภาพ และสิ่งที่วาดไว้บนนั้นคือหน้าไม้ซานกงฉวงพร้อมล้อเลื่อน มันง่ายกว่าที่เขาจินตนาการไว้ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะชะงักอยู่กับที่!

เฉียนจ๋งโม่เฉิงกล่าวว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ ตอนนี้เจ้ารู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแล้วใช่ไหม ความฉลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้ายังห่างไกลจากสายตาของท่านเสนาธิการทหาร!”

จู่ปันยิ้มอย่างขมขื่นด้วยความประหลาดใจ ที่แท้สิ่งที่เขาคิด ท่านใต้เท้าเสนาธิการทหารคิดได้นานแล้ว!

หลังจากออกจากหน่วนสรรพกรอาวุธแล้ว หวังหยวนกำลังเตรียมที่จะไปที่ทิศเหนือ เชลยกองทหารใกล้จะจัดการเสร็จสิ้นแล้ว!

ทันใดนั้นก็มีคนขวางไว้!