บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 310

หลังจากที่หวังหยวนออกจากค่ายทหาร

เพื่อลดอำนาจของอู๋หลิง เสวี่ยผานในฐานะผู้บัญชาการทหารสูงสุดจึงออกคำสั่งว่าห้ามผู้ใดที่ไม่มีสถานะทางทหารเข้าค่ายทหารเป็นอันขาด!

ทหารผ่านศึกเกราะดำเกือบร้อยคนก็ถูกบีบบังคับให้ออกไปเช่นกัน!

ผู้ดูแลกองทัพหลินเฉาเอินเฝ้าดูโดยไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้เสวี่ยผานทำสิ่งตรงข้าม!

ทหารผ่านศึกเกราะดำต่างเดือดดาล!

ทหารม้าเหล็กของชาวหวงหลายแสนคนปิดล้อมเมือง และพวกเขาก็รีบไปช่วยเหลือโดยไม่คำนึงถึงอันตราย!

เพิ่งจะสู้รบตัวตายและชนะศึก ต่างก็ถูกไล่ออกจากค่ายทหาร และไม่สามารถพบอู๋หลิงได้อีก

ในลานบ้านตระกูลเว่ย ทหารผ่านศึกเกราะดำกลุ่มหนึ่งกำลังหน้าบูดบึ้งและดื่มเหล้า

ในหมู่พวกเขามีเอ้อหู่ที่เคยตัดหัวของขุนพลหลู่เฉิงเย่ผู้ก่อกบฏ!

ในการรบครั้งนั้น เขาได้สังหารศัตรูไปแปดสิบแปดคน รองจากบิดาและแม่ทัพหนุ่มเท่านั้น

เหล่าแม่ทัพและขุนพลในกองทัพยิ้มเมื่อเห็นเขา ส่วนเฉียนจ๋งและทูตทหารต่างก็ต้องก้มลงทักทาย!

เดิมทีคิดว่าหลังจากศึกใหญ่ครั้งนี้ เขาจะสามารถเป็นขุนพลได้ แต่สุดท้ายเขาก็เข้าค่ายทหารไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ห้าปีผ่านไปแล้ว ต้าเย่ก็ยังคงอ่อนแอเช่นนี้ ยิ่งเราชนะมากเท่าไหร่ ตอนจบก็จะยิ่งแย่ลงเท่านั้น!”

“หากรู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ข้าคงไม่มาตั้งแต่แรก คงจะดีกว่าถ้าปล่อยให้ชาวหวงยึดเมืองจิ่วซาน”

“เรามาสู้รบไม่ใช่เพื่อราชสำนักไม่ใช่เหรอ แต่เพื่อแม่ทัพหนุ่ม เพื่อบ้านเกิดของเรา หากชาวหวงทำลายบ้านเมืองจริง ๆ เราก็คงจบสิ้น!”

“ข้าแค่รู้สึกเสียใจ เมื่อก่อนแม่ทัพมู่ทำผลงานได้ดีมากขนาดนั้น แต่กลับตกเป็นเป้าของราชสำนักแบบนั้น ตอนนี้แม่ทัพหนุ่มเพิ่งจะได้แสดงความสามารถออกมา แต่กลับถูกราชสำนักทรมานอีกครั้ง!”

ผิงเจี้ยน, อวี๋เถี่ยซาน, ฉางเซิ่ง และทหารผ่านศึกชุดเกราะดำหลายคนอดไม่ได้ที่จะบ่น!

“หุบปากให้หมด!”

หวังหานชานเดินเข้ามาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ไม่ว่าพวกเจ้าจะเจ็บช้ำแค่ไหน เทียบได้กับความรู้สึกเสี่ยวหยวนหรือ! เขาสร้างหน้าไม้ซานกงฉวง และกระทั่งสังหารฮ่องเต้ถูหนานด้วย! ราชสำนักไม่เพียงแต่ไม่ให้รางวัลท่านั้น แต่ยังสนใจทักษะการตีดาบของเขาอีก!”

ทหารผ่านศึกในเกราะดำกลุ่มหนึ่งกัดฟันและกำหมัดแน่น!

พวกเขาสามารถเห็นได้ว่าหวังหยวนเสียสละมากแค่ไหนในศึกครั้งนี้!

กลิ่นหอมพัดมาตามสายลม หูเมิ่งอิ๋งผลักประตูเข้าไปแล้วพูดขอโทษ “คุณชาย ข้าขออภัย ข้าไม่ควรบุ่มบ่ามเกินไป ข้าซื้อบ้านและร้านค้ามากมายในคราวเดียว ซ้ำใช้ทองคำไปมาก ตอนนี้ข้าซื้อไปหมดแล้ว ข้าจะจ่ายคืนให้ท่านทันทีที่กลับไปถึงเมืองฝูเจ้าค่ะ!”

ราชสำนักเปลี่ยนแม่ทัพ ดูท่าศึกครั้งนี้ต้องพ่ายแพ้เป็นแน่

ในเมืองที่เสียหายจากสงคราม บ้านเรือนและร้านค้าก็ไร้ค่า ดังนั้นพวกเขาจึงซื้อมันในราคาที่ต่อรองได้!

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ไม่มีใครคาดคิดว่าราชสำนักจะเป็นเช่นนี้!”

หวังหยวนพูดอย่างเคร่งขรึม “จำไว้ว่า ไม่ว่าเจ้าจะใช้เงินไปเท่าไหร่เพื่อทำสิ่งต่าง ๆ ให้ข้า เจ้าไม่ต้องรู้สึกเป็นภาระ เราจ่ายไหว!”

“...ขอบพระคุณ คุณชายเจ้าค่ะ!”

ดวงตาของหูเมิ่งอิ๋งเต็มไปด้วยน้ำตา

นางรู้นานแล้วว่าหวังหยวนมีทรัพย์สินในบ้านมากเท่าไหร่ และยังสามารถตามตระกูลหูทันได้ในชั่วขณะ!

คราวนี้มีการยืมเงินมามากกว่าสามหมื่นตำลึงทอง ซึ่งเกือบจะกวาดล้างความมั่งคั่งทั้งหมดของเขา แต่เขากลับไม่ได้ตำหนินาง!

หวังหยวนเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเล็กรูปไข่ แล้วปลอบเบา ๆ “เด็กโง่ เจ้าร้องไห้ทำไมเล่า? ขายดาบราชวงศ์ถังอีกสักสองสามเล่มก็หากลับมาได้แล้ว ยิ้มซิ!”