บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 311

“ชิ้ง!”

หูเมิ่งอิ๋งยิ้ม ใบหน้าที่งดงามเปลี่ยนเป็นสีแดง และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว!

หวังหยวนหาว “เอาล่ะ รีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านกัน!”

“เจ้าค่ะ!”

หูเมิ่งอิ๋งก้มหน้าลงแล้วเดินออกจากห้องนอน ในใจนางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย!

หวังหยวนนอนลงบนเตียงใหญ่!

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ “ท่านเสนาธิการทหาร แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”

...

เมืองจิ่วซาน ภายในกระโจนของค่ายทหาร!

หลินเจาเอินหัวเราะด้วยความโทสะ “เจ้าเด็กสารเลว เจ้าละโมบโลภมากกว่าข้าเสียอีก ค่าจ้างทหารที่แจกจ่ายไปยังเอากลับมา นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”

เสวี่ยผานเลิกคิ้ว “ค่าจ้างทหารอะไรกัน นั่นคือเงินของข้า เป็นเพราะหวังหยวนเจ้าสารเลวนั้นที่ใช้ประโยชน์จากอำนาจชั่วคราว และริบข้าวของของข้า เป็นเรื่องถูกต้องอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“เอาล่ะ ในเมื่อได้เงินคืนมาแล้ว ก็หยุดเป็นปีศาจได้แล้ว!”

หลินเจาเอินหรี่ตา “เจ้าคงรู้เจตนาของฝ่าบาที่แต่งตั้งเจ้าและส่งทหารของเรามาดูแลกองทัพ”

“ข้ารู้!”

เสวี่ยผานกระแอม “ฝ่าบาทไม่อาจไว้วางใจอู๋หลิงได้ ท่านกลัวว่าเขาจะมีกองกำลังมากเกินไป และมีเจตนาชั่วร้าย เขาใช้ข้าเพื่อปราบปรามเขา ส่วนที่ส่งท่านขุนนางมา เพราะกลัวว่าข้าไม่เอาไหน และทำเมืองเสียหาย!”

หลินเจาเอินกระแอมเบา ๆ “ตราบใดที่เจ้าเข้าใจก็ดี เจ้าแสดงอำนาจน่าเกรงขามมามากพอแล้ว ถึงเวลากลับไปพักผ่อนที่บ้านดี ๆ เถอะ เรามีกระโจนอยู่ในกองทัพ ดังนั้นเจ้าไปใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาต่อไปได้!”

“ขอบคุณท่านขุนนาง!”

เสวี่ยผานกำหมัดของเขาแล้วพูดว่า “ท่านขุนนาง ท่านต้องรีบคิดหาวิธีโดยเร็วที่สุดที่ คิดหาวิธีเอาทักษะการสร้างอาวุธวิเศษมาไว้ในมือ มิฉะนั้น มันจะสายเกินไปหากเจ้าเด็กคนนั้นจากไป!”

“ข้ารู้ถึงความสำคัญของวิธีนี้ ข้าจะแย่งมาจากเจ้าเด็กคนนั้นมาให้ได้อย่างแน่นอน!”

หลินเจาเอินโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าไสหัวกลับไปเล่นกับสตรีเถอะ!”

“ขอรับ!”

ไม่เพียงแต่กองเชลยทหารเท่านั้น แต่ยังมีองครักษ์เหยี่ยวดำของชาวหวง พวกเขาทั้งหมดรู้ดีและไม่ได้เคลื่อนไหวในตอนนี้ พวกเขาแค่รอที่จะใช้แผนการเพื่อเอาชนะชาวหวง ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าอ๋องถูหนานจะสิ้นพระชนม์ และชาวหวงได้รับความสูญเสียมากมาย ทว่ากองกำลังหลักยังคงอยู่ซึ่งไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์โดยรวม นอกจากนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่กองกำลังชายแดนของเมืองจิ่วซานจะชนะการต่อสู้โดยไม่มีกลยุทธ์พิเศษ

“สารเลว!”

หลินเจาเอินขัดจังหวะอย่างไม่เกรงใจ “เจ้ากล้าใช้แม้กระทั่งกองเชลยทหาร พวกเจ้ากำลังพยายามล่อหมาป่าเข้ามาในบ้าน ข้าจะรายงานความผิดร้ายแรงของพวกเจ้าต่อฝ่าบาท”

ไม่ปล่อยให้เขาพูดจบ อู๋หลิงก็เดือดดาล “หลินเจาเอิน ท่านเป็นคนที่รู้จักการทหาร เมื่อรู้กลอุบายของทหาร และสิ่งที่กำลังต่อสู้อยู่คือช่องโหว่ ข้อมูลการวางรูปแบบของกองทัพของท่านเสนาธิการทหารไม่มีปัญหาเลย ในทางตรงกันข้ามท่าน กลับยอมให้เสวี่ยผานทำตัวกบฏ ท่านยังจำความแค้นที่พ่อข้าโบยท่านด้วยไม้ทหารสามสิบไม้ และต้องการล้างแค้นกับข้าใช่หรือไม่!”

“ในตอนนั้น ข้าเพียงรายงานเสบียงทหารหมื่นอย่างเป็นเท็จ ทว่าเพื่อที่พ่อเจ้าจะสร้างอำนาจ เขากลับโบยข้าด้วยไม้ทหารสามสิบไม้ แม้แต่ในเมืองจิงตู ฝ่าบาทก็ไม่เคยทำเช่นนี้กับข้า นี่คือความความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง ข้าย่อมล้างแค้นเป็นธรรมดา!”

หลินเจาเอินขมวดคิ้ว “น่าเสียดายที่พ่อของเจ้าไม่เข้าใจกิจการของราชสำนัก มีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่อสิทธิในการสืบทอดบัลลังก์ จึงถูกฝ่าบาทองค์นี้สั่งประหารชีวิต การแก้แค้นครั้งนี้จึงตกอยู่ที่เจ้า!”

“ดี ความผิดของพ่อส่งผลต่อลูก หากท่านต้องการแก้แค้น ข้าอู๋หลิงจะรับแทนเอง!”

อู๋หลิงเปลี่ยนหัวข้อ “แต่หากกองเชลยทหารเหล่านี้ถูกชาวหวงใช้ เมืองจิ่วซานก็จะถูกยึด!”

หลินเจาเอินพูดด้วยเจตนาฆ่า “ล่อพวกเขาทั้งหมดเข้าไปในกำแพงเมือง และสังหารพวกเขาด้วยหน้าไม้”

การแสดงออกของอู๋หลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก “นั่นคนจำนวนหนึ่งหมื่นคนเลยนะ ส่วนมากเป็นทหารของต้าเย่ที่ไม่ได้เข้ามาลี้ภัยกับชาวหวง จะก่อเหตุสังหารโหดเช่นนี้ได้อย่างไร!”