บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 311

“ชิ้ง!”

หูเมิ่งอิ๋งยิ้ม ใบหน้าที่งดงามเปลี่ยนเป็นสีแดง และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว!

หวังหยวนหาว “เอาล่ะ รีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านกัน!”

“เจ้าค่ะ!”

หูเมิ่งอิ๋งก้มหน้าลงแล้วเดินออกจากห้องนอน ในใจนางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย!

หวังหยวนนอนลงบนเตียงใหญ่!

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ “ท่านเสนาธิการทหาร แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”

...

เมืองจิ่วซาน ภายในกระโจนของค่ายทหาร!

หลินเจาเอินหัวเราะด้วยความโทสะ “เจ้าเด็กสารเลว เจ้าละโมบโลภมากกว่าข้าเสียอีก ค่าจ้างทหารที่แจกจ่ายไปยังเอากลับมา นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”

เสวี่ยผานเลิกคิ้ว “ค่าจ้างทหารอะไรกัน นั่นคือเงินของข้า เป็นเพราะหวังหยวนเจ้าสารเลวนั้นที่ใช้ประโยชน์จากอำนาจชั่วคราว และริบข้าวของของข้า เป็นเรื่องถูกต้องอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“เอาล่ะ ในเมื่อได้เงินคืนมาแล้ว ก็หยุดเป็นปีศาจได้แล้ว!”

หลินเจาเอินหรี่ตา “เจ้าคงรู้เจตนาของฝ่าบาที่แต่งตั้งเจ้าและส่งทหารของเรามาดูแลกองทัพ”

“ข้ารู้!”

เสวี่ยผานกระแอม “ฝ่าบาทไม่อาจไว้วางใจอู๋หลิงได้ ท่านกลัวว่าเขาจะมีกองกำลังมากเกินไป และมีเจตนาชั่วร้าย เขาใช้ข้าเพื่อปราบปรามเขา ส่วนที่ส่งท่านขุนนางมา เพราะกลัวว่าข้าไม่เอาไหน และทำเมืองเสียหาย!”

หลินเจาเอินกระแอมเบา ๆ “ตราบใดที่เจ้าเข้าใจก็ดี เจ้าแสดงอำนาจน่าเกรงขามมามากพอแล้ว ถึงเวลากลับไปพักผ่อนที่บ้านดี ๆ เถอะ เรามีกระโจนอยู่ในกองทัพ ดังนั้นเจ้าไปใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาต่อไปได้!”

“ขอบคุณท่านขุนนาง!”

เสวี่ยผานกำหมัดของเขาแล้วพูดว่า “ท่านขุนนาง ท่านต้องรีบคิดหาวิธีโดยเร็วที่สุดที่ คิดหาวิธีเอาทักษะการสร้างอาวุธวิเศษมาไว้ในมือ มิฉะนั้น มันจะสายเกินไปหากเจ้าเด็กคนนั้นจากไป!”

“ข้ารู้ถึงความสำคัญของวิธีนี้ ข้าจะแย่งมาจากเจ้าเด็กคนนั้นมาให้ได้อย่างแน่นอน!”

หลินเจาเอินโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าไสหัวกลับไปเล่นกับสตรีเถอะ!”

“ขอรับ!”