บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 312

“ฆ่าคนผิด ดีกว่าปล่อยให้หนีไปได้!”

หลินเจาเอินหรี่ตาลงและพูดว่า “นี่เป็นวิธีเดียวที่ปลอดภัยที่สุดในการจัดการพวกเขา!”

“ไม่ ไม่ได้!”

อู๋หลิงต่อต้านอย่างหนักแน่น!

แม้ว่านี่จะเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด แต่กองทหารต้าเย่นับหมื่นคนก็ไม่มีความผิด!

เขาลงมือทำไม่ได้!

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือกองเชลยทหารมากกว่าหนึ่งหมื่นนายเหล่านี้เป็นกุญแจสำคัญในแผนยุทธศาสตร์ของท่านเสนาธิการทหารในการเอาชนะชาวหวง

หลินเจาเอินเดินออกจากค่าย ป้ายทองอาญาสิทธิ์ก็เปล่งประกาย “ทหาร จับตาดูแม่ทัพหนุ่มเอาไว้”

เมื่อมองไปที่ป้ายทองอาญาสิทธิ์ ทหารหลายคนก็ตัวสั่น และเดินไปหาอู๋หลิงโดยไม่รู้ตัว!

ป้ายทองอาญาสิทธิ์เทียบเท่ากับฝ่าบาทเสด็จมาด้วยตนเอง ไม่เชื่อฟังคำสั่งก็เท่ากับทรยศ!

แม้ว่าพวกเขาจะชื่นชมแม่ทัพหนุ่ม แต่พวกเขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่ง!

อู๋หลิงสั่นไปทั้งตัวแต่ไม่กล้าขัดขืน เขาแค่ตะโกน “ขันทีหลิน ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้ มันอันตรายเกินไปและจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่!”

หลินเจาเอินไม่สนใจเขา และปล่อยให้อู๋หลิงถูกนำตัวไป จากนั้นกล่าวว่า “รวบรวมนายพลทั้งสี่คน ให้พวกเขาจัดกองกำลังม้าเตรียมคันธนูและหน้าไม้ให้พร้อม แล้วตามข้าไปที่หอคอย!”

...

ค่ายทางเหนือ เชลยทหารสิบกว่านายมารวมตัวกันในกระโจน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า!

“เจ้าคิดว่าท่านเสนาธิการทหารและแม่ทัพหนุ่มอยู่ที่นี่ ราชสำนักจะให้อภัยโทษให้เราไหม”

“แน่นอน ครั้งก่อนท่านเสนาธิการทหารพูดแล้วไม่ใช่หรือว่าหลังจากชัยชนะครั้งใหญ่ แม่ทัพหนุ่มจะได้รับการยกย่อง!”

“ตอนนี้พวกเขาล้มลงแล้วจะปกป้องตัวเองก็เป็นเรื่องยาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกเราเลย!”

“ข้าได้ยินมาว่าท่านเสนาธิการทหารทั้งหมดถูกไล่ออกจากค่ายทหาร และป้ายทองอาญาสิทธิ์ทั้งหมดก็ถูกยึดไปด้วย!”

“เสวี่ยผานมีคุณธรรมมากจนสามารถเอาค่าจ้างทหารที่ท่านเสนาธิการทหารจ่ายให้ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจความเป็นความตายของเราหรอก!”

“เราไม่สามารถหนีความผิดของเราได้ ไม่เช่นนั้นเราเข้าร่วมกับชาวหวงเถอะ พวกเขาติดต่อข้าในวันนี้!”

“เจ้าสารเลว เจ้ายังคิดที่จะสมคบคิดกับชาวหวง ลืมความบาดหมางอันนองเลือดของเรากับชาวหวงแล้ว!”

ทันทีที่เสียงร้องดังขึ้น ทหารจำนวนมากสวมชุดเกราะและถือมีดขวางประตูค่ายไว้!

“สารเลว ข้าแค่ขอให้เจ้าย้ายเสบียงทหาร แค่นี้พวกเจ้าก็คิดจะต่อต้านหรือ?”

นอกค่าย ใบหน้าของหลินเจาเอินซีดเผือด แล้วโบกมือด้วยเจตนาฆ่า!

ทหารกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันรอบ ๆ พร้อมเคลื่อนหน้าไม้ซานกงฉวง!

“ไม่ พวกเจ้าไม่ได้เคลื่อนย้ายเสบียง พวกเจ้าต้องการที่จะฆ่าพวกเรา หน้าไม้ฉวงก็เคลื่อนออกมาแล้ว!”

“ไม่ พวกเจ้าฆ่าข้าไม่ได้ ข้าจะไปคุยกับท่านเสนาธิการทหารก่อน!”

“ข้าไม่ยอม ข้าอยากพบท่านเสนาธิการทหาร!”

“ท่านเสนาธิการทหารถูกพวกเขาปลดแล้ว พวกเราสู้กับพวกเขาแล้ว!”

ทหารจำนวนมากปิดกั้นประตูค่าย และชักดาบยาวออกมาทีละเล่ม!

ความขัดแย้งกลางเมืองกำลังจะปะทุ!