บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 317

ทหารพ่ายศึกหลายคนมีสายตาที่แข็งกร้าว แต่ส่วนใหญ่กลับดูยังสนิทสนมและเป็นกังวล!

“ข้ารู้ว่าตอนนี้พวกเจ้าโกรธ ข้าเองก็โกรธเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน!”

เมื่อมองไปรอบ ๆ หวังหยวนก็ด่าเสียงดัง "เราต่อสู้อย่างสุดชีวิตเพื่อราชสำนัก แต่ขุนนางและขันทีเหล่านั้นกลับทำกับเราเช่นนี้ ข้าล่ะแค้นจนอยากจะไปฆ่าไอเวรตะไลพวกนั้นให้หมดไปซะ!"

ทหารพ่ายศึกหลายคนพยักหน้าทั้งน้ำตา เป็นคำพูดที่ยิงตรงเข้ามาในใจของพวกเขา

หากไม่ถูกสถานการณ์บังคับ ใครจะยอมจำนนต่อชาวหวงที่น่าชิงชังเหล่านี้ได้?

หวังหยวนกัดฟันแล้วพูดว่า "แต่ข้าจะยังคงต่อสู้ในศึกครั้งนี้ต่อไป!"

“ราชสำนักไม่ยอมปล่อยเราไป แล้วทำไมเราต้องช่วยสู้ให้พวกมันด้วย!”

"ไม่สู้ก็พูดได้สิ แต่ถ้าชนะก็ตายอยู่ดี!"

“พวกเราไม่ได้โง่นะ!”

ทหารพ่ายศึกหลายคนตะโกน!

หวังหยวนกัดฟันตะโกนออกมา "ข้าไม่ได้ต่อสู้ในศึกนี้เพื่อราชสำนัก เพื่อเกียรติยศ หรือเพื่อเลื่อนยศใด ๆ ทั้งนั้น ข้ากำลังต่อสู้เพื่อภรรยา ลูก ๆ พ่อแม่ของข้า เพื่อดินแดนที่บรรพบุรุษของเราทิ้งไว้ให้เรา เพื่อคนรุ่นหลังของเราไม่ต้องเป็นทาสใคร เพื่อให้ใต้หล้านี้อยู่อย่างสงบสุข!"

ทหารพ่ายศึกทั้งหมดดูดิ้นรนสับสน

ท่านเสนาธิการทหารพูดเรื่องนี้หลายครั้งระหว่างการประชุมแก้แค้นและพวกเขาก็เห็นด้วยกับมัน!

“เจ้าคิดว่าจะมีหนทางเอาชีวิตรอดด้วยการเข้าร่วมกับชาวหวงจริง ๆ หรือ?”

หวังหยวนยิ้มอย่างเย็นชาและเปลี่ยนหัวข้อ "เจ้าน่าจะรู้ว่าชาวหวงใช้กองกำลังทหารพ่ายศึกอย่างไร ให้เจ้าไปโจมตีก่อน หากโค่นสามเมืองไม่ได้ พวกเจ้าทุกคนที่นี่จะต้องตาย!"

ทหารพ่ายศึกหลายคนนิ่งเงียบ ทุกคนรู้ว่าชาวหวงใช้กองทหารพ่ายศึกโจมตีเมือง และหลายคนเสียชีวิตโดยไม่สามารถตีเมืองได้!

“ยังไงราชสำนักก็ไม่ปล่อยเราอยู่ดี เราจะทำอย่างไรได้ มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหนึ่งวันก็ยังดี!”

“อย่างแย่ที่สุด เราก็ตีฝ่าออกไปเป็นโจรซะ ก็ยังพอมีชีวิตรอดต่อไปได้!”

“ใช่แล้ว หนีไปเป็นโจร!”

ทหารพ่ายศึกหลายคนตะโกน!

“เป็นโจร!”

หวังหยวนเยาะเย้ยและพูดว่า "เป็นโจร พวกเจ้ามีกันอยู่กว่าหนึ่งหมื่นคน จะมีภูเขาให้พวกเจ้าพออยู่พอกินรึ ตอนนี้มันเป็นหิมะน้ำแข็งหมดแล้ว เชื่อหรือไม่ว่าพวกเจ้าทุกคนจะต้องอดตายและแข็งตายข้างนอกนั้นภายในสิบวัน!"

“นี่ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้ เราจะทำยังไงดีล่ะ เรารอคอยความตายเฉย ๆ ไม่ได้นะ!”